Το τελευταίο χρονικά επεισόδιο, ήταν η βόμβα μολότοφ που έπεσε στο σπίτι του Παύλου Πολάκη. Προηγήθηκαν τα μπουκάλια που εκτοξεύθηκαν εναντίον του αντιπροέδρου της Βουλής στη Μελβούρνη, τα επεισόδια και οι αποδοκιμασίες εκεί όπου εμφανίζονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η απόπειρα εισβολής στη Βουλή στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης κάνουν λόγο για ομάδες ακροδεξιών εθνικιστών, για Χρυσαυγίτες, που εκδηλώνονται με την ανοχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υπάρχουν και αυτοί, αλλά δεν είναι όλοι ούτε ακροδεξιοί, ούτε Χρυσαυγίτες. Οι νεοδημοκράτες καταδικάζουν, θυμίζοντας όμως τις ανάλογες δραστηριότητες των Συριζαίων, την εποχή της αντιμνημονιακής αυταπάτης. Τις επιθέσεις στον Θεόδωρο Πάγκαλο, στον Ανδρέα Λοβέρδο, το παρ ολίγον λιντσάρισμα του Κωστή Χατζηδάκη, τον προπηλακισμό του Προέδρου της Δημοκρατίας στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 2011. Κανείς δεν τα ξεχνάει φυσικά.
Ακούγοντας όμως πρόσφατα στο ραδιόφωνο ορισμένους γαλάζιους υποψηφίους, νόμισα ότι άκουγα σε πλάγιο ήχο τους Συριζαίους του χθες. “Ναι, καταδικάζουμε τη βία, αλλά υπάρχει οργή στην κοινωνία” έλεγαν τότε. Τωρα έγινε, “ναι, λυπούμαστε για τα επεισόδια, αλλά η συμφωνία των Πρεσπών προσβάλει την αξιοπρέπεια των Ελλήνων”. Απογοήτευση…
Ας τα βάλουμε σε μια σειρά, γιατί το πράγμα ξεφεύγει από κάθε όριο και δοκιμάζει τις αντοχές του πολιτεύματος. Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι σεβαστό φυσικά, αλλά οι βιαιότητες, οι βόμβες μολότοφ, οι αντισυγκεντρώσεις, τα αντιδημοκρατικά συνθήματα του τύπου “αλήτες, προδότες πολιτικοί”, πόσο μάλλον απόπειρες εκτροπής, όπως η εισβολή στη Βουλή, δεν είναι απλά καταδικαστέες. Πρέπει να αντιμετωπιστούν δυναμικά και αποφασιστικά από τις δυνάμεις της τάξης, όπως φυσικά με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι επιθέσεις των αντιεξουσιαστών στα Εξάρχεια, εναντίον των ΜΑΤ. Ακόμα και ο καθημερινός ακτιβισμός, η “ήπια τρομοκρατία” του Ρουβίκωνα. Αυτό επιβάλει η δημοκρατική νομιμότητα. Είναι θέμα προστασίας του πολιτεύματος και της δημοκρατίας.
Ακολούθησε η οικονομική κατάρρευση και η χρεοκοπία του 2009, που απονομιμοποίησαν πλήρως τη διακυβέρνηση και την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κομματικό σύστημα. (Αυτό είναι άλλωστε και το συναίσθημα που εκμεταλλεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει την εξουσία).
Τα τελευταία επεισόδια ήρθαν το 2011 όταν προς στιγμήν, η αμήχανη κυβέρνηση Παπανδρέου, φάνηκε να χάνει τον έλεγχο του κράτους, και ο εξοργισμένος κόσμος να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων στους δρόμους και τις πλατείες. Από τύχη ενδεχομένως την γλιτώσαμε.
Σε όλες τις φάσεις, η εκάστοτε κυβέρνηση δεν μπόρεσε, ή φοβήθηκε να αντιδράσει. Προτίμησε την εκτόνωση, από τη δυναμική αντιπαράθεση και την επιβολή του νόμου και της τάξης. Ενισχύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την κρίση εμπιστοσύνης και νομιμοποίησης του πολιτεύματος.
Η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή και οι ιδεοληψίες της δεν της επιτρέπουν να εκπονήσει μια πολιτική ασφάλειας και επιβολής του νόμου, που θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο σύστημα. Δείχνει αποφασιστικότητα μόνο όταν κινδυνεύει το γόητρο των εκπροσώπων της. Κάνει προσαγωγές όταν κινδυνεύει να αποδοκιμαστεί ο Φώτης Κουβέλης, και αφήνει ελεύθερους τους αντιεξουσιαστές κάθε βράδυ στα Εξάρχεια. Πάσχει και από προφανή διαχειριστική ανεπάρκεια, όπως φάνηκε με την φωτιά στο Μάτι.
Η νέα κυβέρνηση θα χρειαστεί να εκπονήσει μια πολιτική “μηδενικής ανοχής” στη βία. Δεν είναι μόνο θέμα ασφαλείας. Ειναι και θέμα προστασίας του πολιτεύματος. Αν χρειάζεται ένα παράδειγμα, δείτε τι κάνει (και κερδίζει) ο Μακρόν, με τα κίτρινα γιλέκα. Και όχι τι λένε ορισμένοι γαλάζιοι πολιτευτές…
Του Μανόλη Καψή
capital.gr