Πώς άραγε μπορεί μία κυβέρνηση να προχωρά σε μία συμφωνία για την οποία η ίδια δεν έχει νομιμοποίηση;
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω με μία πολύ πρώτη ανάγνωση αν η συμφωνία του κ. Τσίπρα και του κ. Ζάεφ είναι μια καλή συμφωνία ή θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Ούτε πιστεύω ότι θα πρέπει εκ προοιμίου να χαρακτηριστεί χωρίς να μελετηθούν διεξοδικά όλες οι πτυχές της. Ωστόσο αναρωτιέμαι αν ο κ. Τσίπρας νομιμοποιείται να κάνει αυτή τη συμφωνία. Και ας δούμε γιατί.
Υπάρχει ένα μείζον ερώτημα. Ο κυβερνητικός εταίρος του Σύριζα, οι ΑΝΕΛ, συμφωνούν με τους κυβερνητικούς χειρισμούς; Από ό,τι δήλωσε ο πρόεδρός τους όχι. Δηλαδή στενά σε ό,τι αφορά τη δυνατότητά του να συνάψει αυτή τη συμφωνία, ο κ. Τσίπρας δεν διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία. Προσέξτε, δεν λέω γενικώς, αλλά ειδικώς. Καλώς ή κακώς, ο πρωθυπουργός δεν έχει τη στήριξη του εταίρου, μέσω της οποίας κυβερνά, για να προχωρήσει σε συμφωνία με τα Σκόπια…
Στην ουσία λοιπόν, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κοινοβουλευτικές ή άλλες διαδικασίες που να το υπαγορεύουν, ο κ. Τσίπρας στην υπόθεση των Σκοπίων δεν διαθέτει τη δεδηλωμένη. Και αν πολιτικά αυτό μπορεί να μην τον επηρεάζει αυτή την ώρα αφού ο εταίρος του κατά το κοινώς λεγόμενο… σφυρίζει κλέφτικα, τουλάχιστον ηθικά εγείρει ένα μείζον εθνικής εμβέλειας ζήτημα. Ο κ. Τσίπρας φλερτάρει με διχαστικές εξελίξεις με αφορμή το Σκοπιανό χωρίς να έχει επ αυτού πλειοψηφία.
Η ιστορία ασφαλώς θα κρίνει και τον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο. Επαναλαμβάνω, δεν κρίνω τη συμφωνία αυτή καθαυτή, αλλά το αν εν τέλει η κυβέρνηση έχει την ηθική νομιμοποίηση να την προχωρήσει. Το αν η Φώφη ή ο Σταύρος την ψηφίσουν ή αν η Νέα Δημοκρατία την καταψηφίσει τον Δεκέμβριο, με αφήνει αδιάφορο. Δικαιούται ο κ. Τσίπρας να την προχωρά χωρίς τη συναίνεση εκείνου που τον κατέστησε πρωθυπουργό;
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
