Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Η Ελλάδα δεν αλλάζει…


Αποτέλεσμα εικόνας για η ελλαδα

Μεγαλοστομίες και ευχολόγια πάλι, για τη μεγάλη Ελλάδα…, που δεν αλλάζει είτε βάλεις την επιχειρηματικότητα μπροστά είτε πίσω, όπως και είναι.

Ο Αναστάσης Πεπονής ήταν από εκείνους τους πολιτικούς της μεταπολίτευσης που πίστεψαν πως η Ελλάδα μπορεί και δικαιούται να αλλάξει. Πίστεψε ότι της πρέπει η αξιοκρατία.

Το 1994 έφτιαξε τον δικό του νόμο, για να μας καλυτερέψει. Τον πρώτο ελληνικό νόμο, με όνομα πολιτικού. Τον νόμο Πεπονή (2190/94) που θέσπισε το ΑΣΕΠ με την φιλοδοξία… να απαλλαγούν οι ψηφοφόροι από την πελατειακή χειραγώγηση πολιτικών και κομμάτων.

Μετά από έξι ακριβώς χρόνια, τον Απρίλιο του 2000, το εκλογικό σώμα πήρε την εκδίκησή του για τον ΑΣΕΠ. Ο Σάκης Πεπονής δεν βρήκε ούτε την ψήφο του…

Και ήταν τότε που θυμήθηκε τον Ανδρέα (και την προσπάθειά του να αποτρέψει τον Πεπονή ακόμη και από την παραίτηση αν δεν περνούσε ο νόμος του για τον ΑΣΕΠ) να του σιγοψιθυρίζει (συνήθιζε να λέει τέτοια ο Ανδρέας) πως στην Ελλάδα δεν ανεβαίνεις με έργα. Ανεβαίνεις μόνο υβριζόμενος…

Σε 11 χρόνια (αυτός είναι ο ρυθμός με τον οποίο χρονικά εξελίσσεται… η Ελλάδα) έχουμε δεύτερη προσπάθεια να αλλάξει πάλι σε κάτι η χώρα. Αυτή την φορά στην Παιδεία.

Το 2011, η τότε υπουργός Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου είναι η δεύτερη πολιτικός που ταυτίζει το όνομά της με νόμο. Τον νόμο Διαμαντοπούλου, για την παιδεία, επειδή ψηφίσθηκε από 255 βουλευτές, οι οποίοι εκπροσωπούσαν το 80% της Βουλής.

Αλλά ένα χρόνο μετά, το 2012, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις η κ. Άννα Διαμαντοπούλου πήρε την απάντηση για τη συγκεκριμένη πολιτική πρωτοβουλία.

Χάνει την έδρα της στη Βουλή. Την έδρα που είχε κερδίσει στην Κοζάνη το 1996 και στην Αθήνα το 2009, μετά την θητεία της ως Επίτροπος της Ε.Ε.

Κατά τη γνώμη μου, είναι χρήσιμο να δούμε τις κινήσεις αυτές, όχι στην ουσία και το βάθος τους. Να τις δούμε ως πολιτική βούληση, προς τη σωστή κατεύθυνση, μέσα στα τελευταία 25 χρόνια, από τα 45 της μεταπολίτευσης.

Να τα ψηλαφίσουμε σαν μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες, με κεντρικό στόχο κάτι να αλλάξει η Ελλάδα, καθώς η πρώτη, στόχευε να καθιερώσει κανόνες αξιοκρατίας στις προσλήψεις στο κράτος και η δεύτερη, να αναβαθμίσει τις δομές στην παιδεία της.

Ας ξεκινήσουμε σημειώνοντας ότι χρειάστηκαν πάνω από δύο 10ετίες για να γίνουν αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν οι πολιτικοί που τα τόλμησαν.

Και μόνο μια 4ετία, για να γκρεμιστεί ό,τι έγινε, παίρνοντας μαζί και την ιστορία των πολιτικών και των κομμάτων που τα έχτισαν…

Ο Νόμος Πεπονή, κατάντησε κουρτίνα… στο “παράθυρο” από το οποίο χαιρετάμε τον ΑΣΕΠ και οτιδήποτε λέγεται αξιοκρατία και αξιολόγηση στην Ελλάδα των ακόμη 750.000 κρατικών υπαλλήλων πάσης φύσεως και πάσης συγγενείας… με την φαυλοκρατία.

Ο Νόμος Διαμαντοπούλου αποτελεί “ξόρκι” για την παιδεία – “φρουί ζελέ”, που ξεχειλίζει αριστερά αρώματα ανάμικτα με συμπλέγματα και υπόγεια ρεύματα κόκκινης, ροζ και πράσινης αριστεροσύνης, από την οποία δεν βγάζουν άκρη ούτε οι ίδιοι.

Έχοντας τα παραπάνω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, ας παρατηρήσουμε τώρα αυτά που έγιναν χθες.

Από το Μέγαρο Μουσικής, βγήκαν χαριτωμένα μηνύματα αισιοδοξίας για την Ελλάδα που αλλάζει… Βάζοντας (λέει) μπροστά (από τον αραμπά της…) την επιχειρηματικότητα.

Και από το σημείο αυτό ξεκινάει η βαριά περισυλλογή στην κοινωνία μας, ως αποδέκτη και κάποιων δηλώσεων, στην κρατική τηλεόραση, του κομισάριου ασφαλείας, συντρόφου Τόσκα, για το επίπεδο ακτιβισμού στην Ελλάδα με υπόδειγμα τους Ρουβίκωνες.

Συζητάμε για το επίπεδο ακτιβισμού, επειδή, κατά τον σύντροφο Τόσκα, είναι δεδομένο πως οι Ρουβίκωνες δεν προκαλούν κανέναν κίνδυνο και καμιά ανησυχία ως απλοί ακίνδυνοι ακτιβιστές, καθώς κινούνται στη σφαίρα… του νηπιαγωγείου!!!

Από χθες λοιπόν, κυβέρνηση και επιχειρηματίες, συμφώνησαν πως η Ελλάδα αλλάζει βάζοντας μπροστά την επιχειρηματικότητα. Οι επενδυτές πρέπει να αισθάνονται ασφάλεια γιατί η εγχώρια τρομοκρατία είναι προδιαγραφών νηπιαγωγείου. Είναι επίσης βέβαιοι πως η αξιοκρατία παραμένει μισητό φαινόμενο στην Ελλάδα της αριστεράς και της προόδου. Και τέλος ότι τα κεφάλαιά τους είναι αποδεκτά, αρκεί, οι κεφαλαιούχοι, να δέχονται το κράτος αναγκαστικό συνεταίρο με τους δικούς του νόμους και τους δικούς του όρους. Αυτή είναι η Ελλάδα που αλλάζει;

Του Γιώργου Κράλογλου 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ