Την Τρίτη θα τα ξεχάσουμε. Και ο Μπουτάρης και εμείς. Τα καταδίκασαν ή όχι οι παρατάξεις. Ναι αμέ…όλες. Ε, τι άλλο θέλουμε. Παιδιά ήταν… παίζανε.
Ενημερώθηκα για τον ξυλοδαρμό Μπουτάρη ,στην Θεσσαλονίκη, από το Capital.gr. Θα έκλεινα αηδιασμένος (ακόμη μια φορά) το θέμα αν δεν έβλεπα το κείμενο του σχολιαστή panost, καθώς, μέσα σε 150 λέξεις, αποτυπώνει άριστα την ελληνική αθλιότητα.
Αυτή για την οποία κυβερνήσεις και πολιτικοί έχουν το θράσος να μιλάνε ακόμη για περιορισμένη συγκυρία…, από κάποιες ομάδες νεαρών ατόμων.
Μεταφέρω, στο σημερινό μου σημείωμα, τον panost (ξεκινώ από τα συμπεράσματά του) και προσκαλώ εκείνους που έχουν διαφορετική άποψη να την δικαιολογήσουν σχολιάζοντας (αν θέλουν) και τις υπενθυμίσεις, που θα προσθέσω σαν συνέχεια. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
“Η δημοκρατία διολισθαίνει σιγά σιγά σε σφαγή των άκρων… Πολύ θα ήθελα να ήμουν κάπου αλλού σε μια κανονική χώρα χωρίς μιζέρια… Η Ελλάδα δεν έχει γεμίσει ούτε φασίστες ούτε αναρχικούς, αυτοί είναι η “θορυβώδης” μειοψηφία που δυστυχώς αυτή φαίνεται και αυτή προβάλλεται συνέχεια, γιατί αυτή πουλά. Δυστυχώς πουλά αυτός που ρίχνει καρπαζιές και όχι αυτός που με πόνο υπομένει την καθημερινότητα προσπαθώντας και προσευχόμενος -μάλλον μάταια- να περάσει αυτός ο εφιάλτης που έχει πλακώσει τη χώρα την κρίση σε όλα τα επίπεδα… Ο πρώτος είναι τραμπούκος ο δεύτερος είναι ήρωας θέλει δεν θέλει. Η Ελλάδα έχει γεμίσει αδιάφορους ψηφοφόρους που δεν πάνε να ψηφίσουν (και μετά διαμαρτύρονται γι’ αυτούς που τους κυβερνούν) και υπό του μετρίου πολιτικούς. Σε μια δημοκρατία το “ξύλο” του πολίτη λέγεται ψήφος. Οτιδήποτε άλλο καταργεί τη δημοκρατία, και όπως βλέπετε πρώτα έγινε προπηλακισμός σε κεντρώους και δεξιούς, ( Χατζηδάκης, Παπούλιας) τώρα γίνεται σε κοσμοπολίτες και αριστερούς”.
Τι να σχολιάσεις σε ένα, καθημερινό, φαινόμενο που προστίθεται (ισχυρότατα την τελευταία 10ετία) στους λόγους εκείνους που οι 500-700.000, πραγματικά μορφωμένοι, νέοι Έλληνες, εξειδικευμένα στελέχη, τεχνίτες, πτυχιούχοι και σοβαροί από τη νεολαία μας, έριξαν κατάμαυρη πέτρα στην Ελλάδα και μετέφεραν τις αξίες τους και την αξία τους, οπουδήποτε εκτός Ελλάδος.
Αρκεί να μην ξαναδουλέψουν στην Ελλάδα με τις τόσο φτηνές πολιτικές πελατειακές σχέσεις. Ειδικά των τελευταίων 10 ετών. Σχέσεις πολιτικών, που “ηρωοποιούν” τραμπούκους μέχρι και επαγγελματίες δολοφόνους, για λίγες ψήφους…
Μια ματιά, σε πρόσφατα αηδιαστικά περιστατικά, μας φτάνει. Κορυφαίο το αίσχος του νόμου Παρασκευόπουλου στον οποίο (και οι ίδιοι τον σατιρίζουν) μόνο παρέλαση δεν προβλέφθηκε στους αρχιδολοφόνους Ξηρό και Κουφοντίνα.
Περιορίστηκαν μόνο στο να ζητήσουν τη γνώμη του Ξηρού για το νόμο αφού τον διάβασαν στις επισκέψεις βουλευτών στο νοσοκομείο, μετά από αυστηρούς ελέγχους για την καλή μεταχείρισή του…
Η απάντηση ήλθε πέρυσι τέτοιο καιρό. Τα νεαρά άτομα… έσπασαν στο ξύλο στο Πάντειο τον καθηγητή Συρίγο. Τους ξεχάσαμε και αυτούς του ήρωες;
Ξεχάσαμε και τους άλλους, στην Θεσσαλονίκη (μήπως και χάσουν πόντους από την Αθήνα…) που τελικά δεν κρέμασαν ανάποδα από τα παράθυρα τους πρυτάνεις τους και άλλους ενοχλητικούς…
Αλλά στην Αθήνα, πρόλαβαν και την έφεραν ξανά στους Θεσσαλονικείς με επέτειο δολοφονίας του Γρηγορόπουλου…
Τα βλέπουν τώρα οι επαγγελματίες δολοφόνοι Ξηροί και Κουφοντίνες και φτύνονται που δεν τα κατάφεραν να μπουν στη Βουλή όταν ήταν στα επάνω του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ξύλο στον Χατζηδάκη και στον Παπούλια (που θυμόμαστε, όσοι το θυμόμαστε) η πυρπόληση της Αθήνας από τους πλιατσικολόγους – επαναστάτες, και αυτοί που έκαψαν στην Μαρφίν, ήταν οι προπονήσεις του τότε καιρού… Για να φθάσουμε στα σημερινά μεγαλεία…
Στην αναβάθμιση… Να δέρνουμε όποιον μας καπνίσει και όποτε μας καπνίσει. Πως το είπε εκείνη η καθηγήτρια που την έβαψαν κόκκινη μαζί με τους τοίχους; “…αφήστε τους είναι παιδιά που κάνουν κοινωνική παρέμβαση…”.
Έχουν όμως καταλάβει στον ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένουν να βλέπουν, τους εν λόγω κοπρίτες παιδιά και νεαρά άτομα… (μπας και τους “ενθυλακώσουν” στο 2-3%) ότι από εδώ και πέρα το “μενού” της σφαλιάρας θα περιλαμβάνει κυρίως Συριζαίους; Γιατί ως επαγγελματίες αριστεροί, κάνουν τη δουλειά… (όπως και το σκόρπιο φασισταριό), στο όνομα του λαού… (βλέπε Ρουβίκωνα). Του λαού, που συνεχίζει να κάθεται στον καναπέ και να βλέπει από τηλεοράσεως, (ως χαβαλέ) και τις εκλογές… Δημοκρατία δεν έχουμε; Που να σηκώνεται τώρα…, να πάει να ψηφίσει.
Του Γιώργου Κράλογλου
