Οσο η Ν.Δ. αμφιταλαντεύεται σε σημαντικά θέματα τόσο η αποξένωση μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων της μεγαλώνει
Από τον
Δημήτρη Ριζούλη
Γίνεται μεγάλη κουβέντα το τελευταίο διάστημα για την ίδρυση νέου κόμματος που θα τοποθετείται δεξιότερα της σημερινής Ν.Δ., με φιλοδοξία να εκφράσει όσους δεν καλύπτονται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να επιλέξουν ακραίες λύσεις όπως η Χρυσή Αυγή.
Πονηρές διαρροές αναφέρουν ακόμα και ονόματα πιθανών αρχηγών του νέου εγχειρήματος με προφανή στόχο να «κάψουν» το σενάριο πριν καν εξελιχθεί. Το παραμυθάκι που κυκλοφορεί και αναπαράγεται από ένα ολόκληρο δίκτυο ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης αναφέρει ότι αυτό το σχέδιο το προωθεί ο… ΣΥΡΙΖΑ για να πλήξει, λέει, τη Ν.Δ. Λες και δεν φτάνουν τα αυτογκόλ της Πειραιώς και χρειάζεται βοήθεια από την Κουμουνδούρου. Αφού οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποξενώσουν όλο και περισσότερους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους. Αυτό δεν το βλέπουν και ασχολούνται με τις μηχανορραφίες των άλλων;
Οι ηγεσίες της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως των παιχνιδιών που παίζουν, δεν αντιλαμβάνονται ότι στον συγκεκριμένο χώρο υπάρχει όντως κενό, και μάλιστα μεγάλο. Τόσο μεγάλο, που θα μπορούσε να πλήξει όχι μόνο τη Ν.Δ., αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ! Εξάλλου, τη διακυβέρνηση στον Τσίπρα και στην παρέα του δεν έδωσαν οι οπαδοί του παλιού γραφικού Συνασπισμού, αλλά χιλιάδες «μετανάστες» ψηφοφόροι (εκ των οποίων και πολλοί συντηρητικοί), που μάταια προσδοκούσαν σε μια αλλαγή. Ποιος μας λέει, λοιπόν, ότι αρκετοί εξ αυτών, που είναι οργισμένοι αλλά θεωρούν τον Μητσοτάκη ταυτισμένο με τη διαπλοκή, για παράδειγμα, δεν θα επιλέξουν τελικά ένα νέο κόμμα με πατριωτικό – εθνικό λόγο, θέλοντας απλώς και μόνο να τιμωρήσουν τα παλιά κόμματα για τα ψέματα και τις αμαρτίες τους; Με μια τέτοια εξέλιξη, λοιπόν, όποιος βιαστεί να χαρεί ή σπεύσει να την προμοτάρει ας το σκεφτεί δεύτερη φορά, μήπως τελικά βρεθεί χαμένος.
Το δεδομένο είναι ότι υπάρχει ο ζωτικός χώρος για ένα νέο δεξιό κόμμα. Σήμερα προσπαθούν να τον καλύψουν πολλά μικρά, κυρίως προσωποπαγή κόμματα, που πιθανόν να είχαν άλλη τύχη αν έβρισκαν κοινό βηματισμό. Οσο η Ν.Δ. αμφιταλαντεύεται για θέματα όπως το Σκοπιανό ή η αναδοχή παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων, η αποξένωση μεγάλης μερίδας δεξιών ψηφοφόρων μεγαλώνει, άρα και οι ελπίδες επιτυχίας μια νέας προσπάθειας πολλαπλασιάζονται.
Ο Μητσοτάκης (και κυρίως το επιτελείο του) είναι απορίας άξιο πώς δεν βλέπει το πρόβλημα που μεγαλώνει και αντί να το περιορίσει κάνει συνεχή ανοίγματα προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτήν της Κεντροαριστεράς. Ελπίζει ότι θα αποκομίσει οφέλη από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, και αφήνει «γυμνά» τα δεξιά νώτα του. Προσδοκά, δηλαδή, σε κέρδη από τα δύο κόμματα που σε λίγο θα μετράνε έναν έναν τους ψηφοφόρους τους. Εκτός κι αν δεν μπορεί να υποστηρίξει την αμιγώς δεξιά ατζέντα επειδή δεν την πιστεύει!
Ενας ακραιφνής δεξιός με αυξημένη ευαισθησία στα εθνικά θέματα και υπέρμαχος των παραδοσιακών αξιών είναι δυνατόν να νιώσει ότι καλύπτεται από τον σημερινό δημόσιο λόγο της Ν.Δ.; Μάλλον όχι. Εγκλωβισμένος όμως στα υπάρχοντα κόμματα, είτε θα ψηφίσει Ν.Δ. με βαριά καρδιά είτε θα επιλέξει την αποχή. Αν όμως έχει άλλη επιλογή; Τότε μπορεί να αλλάξουν πολλά…
Προϋπόθεση είναι αυτή η εναλλακτική επιλογή να είναι σοβαρή. Πολλά «ορφανά» της Δεξιάς δεν φημίζονται για τη σοβαρότητά τους, ενώ ψάχνονται στην ίδια κατεύθυνση και διάφοροι υπερφιλόδοξοι νταλαβεριτζήδες του δημόσιου βίου που ονειρεύονται να γίνουν αρχηγοί.
Μόνο αν μπορέσουν να συνεννοηθούν όλα τα μικρά δεξιά κόμματα και βρουν το πρόσωπο που θα ηγηθεί έχουν τύχη. Ολοι όσοι έχουν ακουστεί έως σήμερα είναι μετά βεβαιότητας ακατάλληλοι. Αναζητείται, λοιπόν, το πρόσωπο που θα εμπνεύσει και θα μεταδώσει σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αν υπάρχει, αν βρεθεί και αν τελικά γίνει αποδεκτό από όλους, τότε ναι, μπορεί να ανατραπεί το σημερινό σκηνικό. Επειδή όμως τα «αν» είναι πολλά, το πιο πιθανό είναι να παραμείνει αυτός ο χώρος κατακερματισμένος και να μην εμφανίσει εκλογικά τη δυναμική που πραγματικά έχει. Ως συνήθως, οι εγωισμοί είναι ισχυρότεροι από το συλλογικό όραμα. Εκτός και αν γίνει η έκπληξη…
