Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Τέρμα στην κριτική εκ του ασφαλούς

Του Κωνσταντίνου Δουβή


Ανήκω στη γενιά του ’80 και μπορώ να θυμηθώ δύο πράγματα από τα παιδικά/εφηβικά μου χρόνια: Πρώτον ότι ζήσαμε καλά και γεμάτα παιδικά χρόνια και δεύτερον το 2010 που έσκασε η κρίση νιώσαμε να χάνουμε τη Γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Και τότε, σαν ανακλαστικό, ξεκίνησαν οι δικαιολογίες.

Στην αρχή έφταιγε η γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία εξαργύρωσε τη στάση της εναντίον της Χούντας κι ύστερα γαντζώθηκε στις καρέκλες κι έφερε τη χώρα εδώ που είμαστε τώρα. Οι πρώτες ευθύνες αναζητήθηκαν εκεί, όμως ο εχθρός ήταν πολύ συγκεχυμένος, οπότε έπρεπε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Στη συνέχεια λοιπόν, προχωρήσαμε στη Βουλή όπου «μπαίνουν όλοι για τη μάσα» και «κοιτάνε την τσέπη τους κι όχι το λαό», αγνοώντας επιδεικτικά το δικαίωμα ψήφου που έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες. Και το καλύτερο που ακούω είναι «Δεν πάω να ψηφίσω, αυτοί έτσι κι αλλιώς θα βγουν»! Προφανέστατα, αν εσύ που διαφωνείς δεν πας να ψηφίσεις, αυτός που συμφωνεί με τον ασκούντα την εξουσία θα πάει κι έτσι θα ξαναβγεί! Επομένως έπρεπε να ανακαλυφθεί ένας καινούριος εχθρός πιο κοντινός προς εμάς.

Έτσι έφτασε η εύκολη κριτική στους Δήμους. Όλοι ασκούν κριτική στον εκάστοτε Δήμαρχο για όλες τις παραλείψεις του. Όταν βέβαια κάνει κάτι που έχει υποσχεθεί ακούμε το «Και τι θέλει; Να τον συγχαρούμε που κάνει τη δουλειά του;». Ακούμε συνεχώς πως «Ο Δήμος δεν έχει καθαριότητα» και στο τέλος της φράσης πετάμε τη συσκευασία απ’ τα τσιγάρα που μόλις αγοράσαμε στο δρόμο. Ακούμε φράσεις όπως «Και τι κάνει ο Δήμος για όσους παρανομούν;» κι όταν γράφουν κάποιον που έχει παρκάρει σε θέση Α.Μ.Ε.Α. ή σε ποδηλατόδρομο λένε «Τόσα σας λείπανε ε;». Όταν τους λες ότι πρέπει να γίνει η πόλη μας σύγχρονη, η απάντηση είναι «Ποιος απ’ αυτούς μωρέ θα το κάνει;». Εσύ φίλε μου…

Και τότε έρχεται η ώρα που ο πολίτης πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα. Να σκεφτεί όπως πολύ σωστά το είχε θέσει ο J.F.Kennedy: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Τότε όμως έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον καθρέφτη και πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη που σου αναλογεί. Κι αυτό είναι το σημείο όπου οι περισσότεροι κάνουν πάλι ένα βήμα πίσω και φταίνε για άλλη μία φορά «οι άλλοι». Λυπάμαι κύριοι…

Έχει έρθει η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας πρέπουν. Όσο αφήνουμε τη ζωή μας στα χέρια τρίτων δε διατηρούμε το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Εύκολη η κριτική εκ του ασφαλούς. Το δύσκολο είναι να καταθέσουμε προτάσεις, να προτείνουμε λύσεις, να πάρουμε στα χέρια μας το τιμόνι της ζωής μας, της πόλης μας και τέλος της χώρας μας. Η άποψη ότι εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τη ζωή μας δεν είναι καινούρια. Κι όμως οι περισσότεροι το αρνούμαστε, γιατί αν το δεχθούμε θ’ αναγκαστούμε ίσως ν’ αλλάξουμε. Φοβόμαστε να διακινδυνεύσουμε και να πειραματιστούμε με μικρή βεβαιότητα για τις συνέπειες λησμονώντας ότι το έχουμε ήδη κάνει με τεράστια επιτυχία. Όταν ήμασταν έφηβοι! Το κύριο κέρδος του παρελθόντος είναι ότι μπορεί απλώς να χρησιμεύσει σαν πηγή μάθησης μέσα από την εμπειρία.

Κύριες και κύριοι οι επιλογές που ανοίγονται μπροστά μας είναι δύο: Ή θα δημιουργήσουμε ένα Σύστημα ή θα σκλαβωθούμε από ένα κάποιου άλλου. Διεκδικήστε τη ζωή σας και καλή δύναμη!

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ