Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Όχι άλλο Βρώμικο ΄89- Να μην αφήσουμε την πολιτική στα χέρια του υποκόσμου!

Του Νίκου Λακόπουλου

Η πολιτική ζωή της χώρας αυτές τις μέρες βασανίζεται από το ερώτημα αν το ανώνυμο non paper που έλεγε ναρκέμπορο τον Μαρινάκη ήταν χειρότερη πράξη από το νυχτερινό τηλεφώνημα του εφοπλιστή στον κυβερνητικό εκπρόσωπο που έκανε μια πράξη σχεδόν ηρωική: τούκλεισε το τηλέφωνο!

Φαίνεται πως αν το Γραφείο του Πρωθυπουργού τον έλεγε κατηγορούμενο για ναρκεμπορία- κι όχι ναρκέμπορο- κι ο Μαρινάκης επέλεγε να πάρει τηλέφωνο ώρες γραφείου τα πράγματα στην πολιτική ζωή θα ήταν καλύτερα. Θα αποφεύγαμε τον διασυρμό της πολιτικής, τον «διχασμό», αφού φαίνεται πως η πολιτική ευπρέπεια εξαρτάται από το πως απαντά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε ένα νυχτερινό τηλεφώνημα -ενός κατηγορούμενου για ναρκεμπορία που -ωχ!- ο πρωθυπουργός είχε συναντήσει κατ΄επανάληψη.

«Στόχος του μαύρου μετώπου είναι η παλινόρθωση της πιο εκφυλισμένης εκδοχής του παλιού πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας, της διαπλοκής και του πελατειασμού. Ο κ. Μαρινάκης με τη χθεσινή του δήλωση αναδεικνύεται στο νέο ηγετικό παράγοντα αυτού του μαύρου μετώπου, στο νέο πολιτικό καθοδηγητή της Νέας Δημοκρατίας και του κυρίου Μητσοτάκη» θα διορθώσει το Μέγαρο Μαξίμου με νέα ανακοίνωση χωρίς χαρακτηρισμούς που ο εφοπλιστής όχι μόνο θεωρεί συκοφαντικούς, αλλά προαναγγέλλει πως θα καταφύγει στην ευρωπαϊκή και την ελληνική δικαιοσύνη: «Πιο περίτρανη, πιο ωμή και πιο άμεση αποκάλυψη της εναντίον μου σκευωρίας δεν θα μπορούσε να υπάρξει και δημόσια να ομολογηθεί» θα απαντήσει ο Μαρινάκης.

Είναι φανερό ότι τα πράγματα συσκοτίζονται πια και η κυβέρνηση κατηγορείται για μια ακόμα σκευωρία- μετά το Σκάνδαλο Novartis- δίνοντας την ευκαιρία στους κατηγορούμενους να πολιτικοποιήσουν δικαστικές υποθέσεις ώστε να εμφανίσουν τους εαυτούς θύματα πολιτικών διώξεων -αν και όλα για όσα κατηγορούνται έγιναν πριν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αδύνατο να έστησε το «σκάνδαλο Novartis» o Aλέξης Τσίπρας- με τη συνεργασία του FBI!- ή μια σκευωρία για τον Βαγγέλη Μαρινάκη -με ένα πλοίο στο οποίο φόρτωσε δυο τόνους ηρωίνη. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία τι έγινε, αλλά τι θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη ότι έγινε. Αλλά ποια- όταν εμπλακεί με την πολιτική- Δικαιοσύνη;

ΒΛΑΣΗΣ ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Το βασικό σφάλμα της κυβέρνησης είναι πως πέφτει στην παγίδα της πολιτικοποίησης ποινικών υποθέσεων και ηθικοποίησης της πολιτικής σε μια αρχαία ανάγνωση πως ¨εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς» -την ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς και την ταύτιση των «Άλλων» με διαφθορά. Αφελές. Το 1989 η πολιτική φαυλότητα οδήγησε σε μια ηθική αντίδραση που επέτρεψε την συνεργασία της παραδοσιακής Αριστεράς με την Δεξιά με στόχο την «κάθαρση». Ο στόχος δεν ήταν βέβαια τα σκάνδαλα. Ήταν ο τεμαχισμός του ΠΑΣΟΚ και η διανομή των ιματίων του.

Το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο. Η Αριστερά έγινε τρία κομμάτια- και βάλε- και ο Ανδρέας Παπανδρέου επανήλθε δικαιωμένος -τουλάχιστο στα μάτια του μισού εκλογικού πληθυσμού. «Ήταν λάθος» θα πουν και οι δυο ηγέτες της Αριστεράς, μετά. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε με το περίφημο «Σκάνδαλο Κοσκωτά», αλλά μακροπρόθεσμα το βρωμερό κλίμα της εποχής- πλην της αποχής από την πολιτική- εξέθρεψε με το πέρασμα του χρόνου τιμητές του πολιτικού συστήματος- που δέκα χρόνια μετά θα πάρουν και την πολιτική μορφή ναζιστικών μορφωμάτων- που έχουν «καθαρά χέρια».

Ουδέποτε η μετατροπή της πολιτικής σε ηθική δεν βοήθησε την ηθική της κοινωνίας. Αντίθετα. Ούτε η αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε η απαλλαγή των κατηγορούμενων έπεισαν -τουλάχιστο την μισή κοινωνία. Tο μήνυμα που επικράτησε ήταν πως όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Mε βάσιμη την υποψία πως όσοι διαμαρτύρονται που κάποιοι τα πήραν, πιθανόν να ήθελαν να τα πάρουν οι ίδιοι. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν τα σκάνδαλα, όσο το πως αντιμετωπίζει μια κοινωνία τα σκάνδαλα. Και σε ποιο βαθμό η πολιτική ζωή τα αξιοποιεί για να πλήξει ηγέτες, συγγενείς και φίλους σε παιχνίδι σκανδαλοθηρίας, νοσηρό κι αρρωστημένο.

Η επόμενη γενιά- του Αλέξη Τσίπρα- θα μεγαλώσει μέσα στην αντίληψη πως «όλοι τα παίρνουν»- ακόμα και οι μαθητές στις …εκδρομές, όπως ίδιος έχει πει. Ωστόσο, από την εποχή του Βενιζέλου και του Πλαστήρα ως τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου οι Έλληνες πολιτικοί -κατά κανόνα- ήταν λιγότερο διεφθαρμένοι από ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων- πελατών που αν δεν πουλούσαν όλοι την ψήφο τους, λάδωναν την πολεοδομία και την Εφορία- σε μεγάλη κλίμακα- ή δεν έκοβαν αποδείξεις.

Το νοσηρό κλίμα της ηθικολογίας παράγει περισσότερη διαφθορά. Η ηθικοποίηση της πολιτικής συσκοτίζει την πολιτική δράση, τις ιδέες και την πολιτική πράξη –όπου δεν είναι πλέον η Αριστερά μια ανώτερη πολιτική δύναμη ιδεολογικά, αλλά αγωνίζεται να αποδείξει πως η Δεξιά είναι διεφθαρμένη. Τα κόμματα με άξονα τον ηγέτη -και την εκάστοτε ιδεολογία Του- είναι αποιδεολογικοποιημένα μπουλούκια, συρφετοί με βασικό αίτημα την νομή της εξουσίας. Η Αριστερά -θυματοποιημένη- αγιοποιείται και η Δεξιά δεν κρίνεται για τις απόψεις της. Το να είσαι δεξιός- ή Πασόκος- είναι το έγκλημα. Δεν χρειάζεται να έχει κάνει ο ψηφοφόρος ή υποστηρικτής της «ΝΔ» και του ΠΑΣΟΚ. Είναι και οι δυο διεφθαρμένοι- απέναντι σε μια άσπιλη Αριστερά και πιο άσπιλη Ακροδεξιά- που έρχονται ως Άγγελοι- Εκδικητές με ή χωρίς ρομφαία.

Η τρομοκρατία είναι η ακραία μορφή της ταύτισης της πολιτικής με την ηθική, όπου ο τρομοκράτης παίρνει την ηθική στα χέρια του.Χρειάστηκαν πολλά χρόνια ωσότου ο Σάββας Ξηρός- γιος ιερέα- εξήγησε πως δεν ήταν η Αριστερά, αλλά ο Θεός που τον υποκινούσε. Ιστορικά- δεν θα μάθουμε ποτέ αν ένας τρομοκράτης χρησιμοποιεί την πολιτική ιδεολογία για να καλύψει την επιθυμία να σκοτώνει ή αν η επιθυμία αυτή γεννά μια πολιτική ιδεολογία που ανεξάρτητα αν είναι ακροδεξιά ή ακροαριστερή χρησιμοποιεί την ηθική για να τιμωρήσει κάποιον αστό, κάποιον αλλοδαπό, δεξιό, κομμουνιστή -πάντα κάποιον Άλλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -όσο και η «Χρυσή Αυγή»- αναδείχτηκαν από το Κίνημα των Αγανακτισμένων- όχι μόνο να αλλάξουν -ανάλογα με τα ποσοστά τους- το πολιτικό σύστημα, αλλά και να τιμωρήσουν τους Καναλάρχες, του Ολιγάρχες, τους Διεφθαρμένους. Πίσω από τα λόγια, μέσα σε βίαιες πρακτικές των αντισυστημικών- σε κάθε περίπτωση- «τιμωρών»- και ηθικολόγων υπάρχει η εξαφάνιση του Άλλου- είτε πρόκειται για την επάρατη Δεξιά, είτε το ΠΑΣΟΚ-, αλλά πώς θα ποινικοποιήσουμε το να είναι κάποιος δεξιός, σοσιαλιστής ή σοσιαλδημοκράτης;

«Οι δυο Ελλάδες τελικώς, πάλι. Αυτές είναι που συγκρούονται. Η Ελλάδα του παλιού, που μας οδήγησε στα οχτώ μαύρα χρόνια. Και η Ελλάδα του νέου, που αντιστέκεται, ονειρεύεται, θέλει να χαράζει τον δρόμο της χωρίς υποδείξεις, βαρόνους, νταβατζήδες, διαπλεκόμενους, προστάτες» θα γράψει ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού Θανάσης Καρτερός -η αιώνια μανιχαϊστική ανάγνωση της Ιστορίας όπου ο κόσμος χωρίζεται σε Καλούς -που είμαστε εμείς- οι κάτοχοι της αλήθειας, οι …ορθόδοξοι Αριστεροί- και Αυτοί, οι Κακοί, οι Διεφθαρμένοι- οι Δεξιοί -όλοι.

Είναι αδιανόητο σε όποιον ταυτίζει τον εαυτό του με την Αλήθεια, την Ηθική και την Δικαιοσύνη- πάντα αυθαίρετα- να σκεφθεί πως υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά ή πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν εξελέγη γι΄αυτά που επικαλείται ως βασικούς στόχους- όπως τα περιέγραψε ο …Πανος Καμμένος. Να φύγουμε από τα μνημόνια και να φέρουμε την Κάθαρση.

Η κρίση της πολιτικής αρχίζει ως μία κοινωνική παθογένεια όταν οι ιδέες συσκοτίζονται και η ηθική με συναισθηματικό τρόπο αναλαμβάνει να υποκαταστήσει -με μίσος- την ιδεολογία. Οι ιδέες αποτελούν πλέον ένα κατηγορητήριο κι η πολιτική ένα δικαστήριο- που έχει βγάλει την απόφαση και εκκρεμεί το όνομα του κατηγορουμένου. Συνήθως με ιδιότητα που δεν αφορά το ίδιο το πρόσωπό του, αλλά την τάξη, την πολιτική παράταξη, την φυλή, το έθνος ή την θρησκεία του.

Ο πολιτικός λόγος γίνεται άλογος και παραληρηματικός με συγκεχυμένα πολιτικά προτάγματα. H επόμενη γενιά τρομοκρατών- αντίθετα με παλιότερες που έκαναν λαϊκά δικαστήρια- όπου υπήρχε κατηγορία και το ενδεχόμενο της αθώωσης- δεν χρειάζεται να δικαιολογήσει την πρακτική της με προκηρύξεις. Είναι αυτόκλητοι και αυτοδικαιωμένοι τιμωροί, νάρκισσοι και εισαγγελείς στο χώρο του δικού της -βίαιου- κράτους. Καμιά φορά- με ανορθόγραφα κείμενα- κατηγορούν κάποιον όχι γιατί είναι δεξιός ή Πασόκος, ακόμα και Αριστερός -της συστημικής Αριστεράς, αλλά γιατί είναι μικροαστός ή εργαζόμενος που, ειδικά αν είναι αστυνομικό, πρέπει -αυτοδίκαια- να πεθάνει.

Στο μεταξύ, μέσα από το νοσηρό κλίμα η πολιτική ζωή, όπως και τα μέσα ενημέρωσης, περνάνε στα χέρια του υποκόσμου. Μια νέα γενιά αλκοολικών- πρώην «ελπιδοφόρων» – μπαίνει στην πόλη που βυθίζεται στη βρομιά και την δυσωδία. Μια ακόμα «χαμένη Άνοιξη», μια ακόμα χαμένη ευκαιρία. Η κυβέρνηση χωρίζει και πάλι τον κόσμο στα δύο- η Αριστερά είναι το Καλό και η Δεξιά το Κακό- και επιλέγει την ηθική δικαίωση από την αλλαγή που υπόσχεται, αλλά δεν μπορεί να κάνει.

Στο τέλος αν πράγματι η διαίρεση αυτή γίνει τέλεια μπορεί και πάλι να ανακαλύψουμε πως ο κόσμος είναι πιο περίπλοκος, η διαφθορά δεν ανήκει σε μια παράταξη και οι ψηφοφόροι -μη πολίτες- ανάμεσα σε δυο εμπλεκόμενους σε έναν εμφύλιο πόλεμο δεν επέλεξαν -στο τέλος- κατά πλειοψηφία κανένα από τους δυο. Η αλλαγή αυτού του κόσμου, δεν είναι θέμα ηθικής, αυτή ασχολείται πάντα με την συντήρησή του. Η πολιτική δεν είναι θέμα εισαγγελέα, ούτε η Αριστερά αντιδεξιά- αν θέλει να εκφράζει μια ελπίδα, ένα όνειρο που υπερβαίνει τον βρόμικο τούτο κόσμο. Τελικά η Αριστερά πρέπει να ορίζεται πέρα από τη Δεξιά και την ίδια την Αριστερά -αν θέλει να υπάρχει όχι ως παρελθόν, αλλά ως μέλλον.

Δύσκολο, γιατί, εκτός από ηθική, θέλει και λίγη εξυπνάδα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 116 (VIDEO)

Δείτε σε video το νέο επεισόδιο της σειράς Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 116 Ο Γράντος τραυματίζεται προσπαθώντας να σώσει τον Διονύση, ενώ η Μαρία συγκρούεται με τον Μάρτιν...