Του Μάνου Στεφανίδη
Η αστυνομία ήταν ανέκαθεν ο σκύλαξ = φρουρός ( Πλάτων) της εξουσίας. Ουδεμία έκπληξη. Σιγά μην φύλαγε την κοινωνία. Περνώ καθημερινά έξω από το σπίτι του Δένδια στο Παγκράτι όπου σταθμεύουν μηχανές και πεζικάριοι ικανοί να προστατεύσουν ολόκληρη συνοικία. Έχω δει την Τασία να μετακινείται με μαύρη, φυμέ μερσεντές και τρεις αστυνομικούς με πολιτικά να την παραστέκουν. Ένας ο οδηγός, ο άλλος τής κρατούσε τη τσάντα και ο τρίτος τής άνοιγε τη πόρτα. Ο ασήμαντος Φλομπέρ που περιφρονούσε ο Παπουτσάκης, φυλάσσεται από την αγάπη του λαού από λόχο των ΜΑΤ και κλούβα στα Εξάρχεια. Αριστερά μεγαλεία!
Ο Ρουβίκωνας συγκυβερνά αποτελώντας την πιο αξιόπιστη, αριστερή εκδοχή της κυβέρνησης των καμμένων. Δυστυχώς. Ο τελευταίος του ακτιβισμός ξαναγελοιοποίησε την ΕΛΑΣ που κοιμάται μακάρια στρατωνισμένη στο κέντρο της Αθήνας και γίνεται έτσι ο εύκολος στόχος του κάθε σαλεμένου. Εν προκειμένω πάντως ο Ρουβίκωνας είχε δίκιο. Για τον πρόστυχο ρόλο της μικρομέγαλης Γαλλίας στο δράμα της Συρίας. Όπου ο κοντούλης Μακρόν ζήλωσε δόξαν γίγαντα Σαρκοζί. Ενός πολιτικού νάνου. Λίγη κόκκινη μπογιά λοιπόν δεν βλάπτει. Δεν αλλάζει βέβαια την ιστορία αλλά κάπως τη χρωματίζει.
Για να μην μιλήσω για τις φρεγάτες και το φιάσκο τους. Το φιάσκο του μοιραίου Αλέξη. Που συνυπάρχει με το φιάσκο της ΔΕΗ και της Νοβάρτις. Όλα αυτά είναι βούτυρο στο προεκλογικό ψωμί του Ερντογάν. Μαζί με την πρόσφατη κατάληψη – κατάλυση του Πενταγώνου από τα ίδια παιδιά που χαρίζουν ΑΟΖ και Αιγαίο στους γείτονες. Η απόλυτη παράνοια, ο εγκληματικός παραλογισμός κάποιων που έχουν μπερδέψει τον πασιφισμό με την εθνική επιβίωση και τον ανώδυνο μαξιμαλισμό της ανέφελης αριστεράς με την οδυνηρή πραγματικότητα και τις αδήριτες ανάγκες της… Το όχι σε όλα. Η ΔΕΗ εδώ πληρώνεται. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εδώ και τώρα. Όπως και όλα τα εύκολα, ψευτοανθρωπιστικά συνθήματα που εκφωνούνταν από ανθρώπους ή βαθιά υποκριτές ή υποκριτικά ρηχούς. Στη Μόρια, στα πανεπιστήμια, στο ασφαλιστικό, στη κοινωνία ευρύτερα. Λες και το όραμα της Αριστεράς της να στρογγυλοκαθήσουν ο Αλέξης και η Περιστέρα με τους καμμένους στην εξουσία. Μπορεί ο Αριστοτέλης να λέει ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού αλλά ο Αλέξης απέδειξε ότι είναι του ανέφικτου.
ΥΓ. Φωτογράφησα την αφισέτα χτες στην Φιλοσοφική Ζωγράφου. Το άκρον άωτον της επαναστατικοπροοδευτικής παράνοιας. Του αδιέξοδου μας. Πώς να επικοινωνήσεις με τέτοια παιδιά, τέτοια μυαλά; Πώς να τους εξηγήσεις και τί ; Η απόλυτη λωβοτομή, το εθνικό μας αδιέξοδο.
