Επτά χρόνια νωρίτερα, ο Φώτης Κουβέλης ήταν στην «αγκαλιά» της Κεντροαριστεράς. Η αναζήτηση, μάλιστα, στον ευρύτερο χώρο και η ανάγκη ανασύνθεσής του είχαν φέρει τη Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα που είχε δημιουργήσει αποχωρώντας από τον Συνασπισμό ένα χρόνο νωρίτερα, σε πλεονεκτική θέση και σε πολλές δημοσκοπήσεις ακόμη και ίσα βάρκα-ίσα νερά με το ΠΑΣΟΚ. Ένα χρόνο μετά, ήταν συγκυβερνήτης στην τρικομματική κυβέρνηση με Σαμαρά-Βενιζέλο. Ήταν η τρίτη δύναμη – κατά τον ίδιο, η «κυβερνώσα Αριστερά». Αλλά το 2013, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ και την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Η ΔΗΜΑΡ διασπάστηκε και ο ίδιος δεν ήταν αμέτοχος των ευθυνών του. Τουναντίον, καταγράφεται ως ένας από αυτούς που εγκατέλειψαν κατ’ ουσίαν το κόμμα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Δημιούργησε την Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΚΙΕΑ), αλλά ουδέποτε μπήκε ξανά στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι. Η δήλωσή του, ωστόσο, ότι ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και οι συχνές επαφές του με τον Αλέξη Τσίπρα τον έφεραν ante portas του υπουργικού συμβουλίου στον προηγούμενο ανασχηματισμό – και νωρίτερα ως ένα από τους υποψηφίους για κορυφαία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα του. Έστω και σε ένα δύσκολο υπουργείο και με μια ακόμη πιο δύσκολη συγκατοίκηση, με πολιτικό προϊστάμενο τον Πάνο Καμμένο. Υπουργική εμπειρία διαθέτει πάντως, αφού το 1989, ως στέλεχος του Συνασπισμού, προερχόμενος από το ΚΚΕ Εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου, είχε διατελέσει υπουργός Δικαιοσύνης. Θέση την οποία διεκδίκησε, όπως λένε οι γνωρίζοντες, και το 2009, στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Διότι η αντίστροφη μέτρηση για αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ είχε αρχίσει και ο ίδιος ανέκαθεν διατηρούσε τις γέφυρες με την Κεντροαριστερά.
Το όνομα του Φώτη Κουβέλη, ωστόσο, τείνει να μείνει στην ιστορία για την άρνησή του να αποδεχθεί – όπως φημολογείται – την πρόταση Σαμαρά-Βενιζέλου να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2014, καίτοι είχε αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση. Ο ίδιος όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά ως πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έδωσε γραμμή να καταψηφιστεί ο Σταύρος Δήμας και έτσι αυτό αποτέλεσε την πρώτη πράξη στοίχισής του με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιθυμούσε εκείνη την περίοδο την πτώση της κυβέρνησης και τη διεξαγωγή εκλογών, μέσω της μη εκλογής ΠτΔ. Εξ ου και για πολλούς από το χώρο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σήμερα εξακολουθεί να είναι το «μοιραίο πρόσωπο», μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας τον είχε χαρακτηρίσει «κομπάρσο» την ίδια περίοδο…
Γεννήθηκε στον Βόλο το 1948 και έχει γενέθλια… μαζί με το ΠΑΣΟΚ, την 3η Σεπτέμβρη. Διατέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας την περίοδο 1987-1989, ενώ ως παλιός Ρηγάς εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και στη συνέχεια διατέλεσε γραμματέας της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), η οποία το 1989 εντάχθηκε στον Συνασπισμό, του οποίου το 1991 διατέλεσε γραμματέας. Από το 1996 κι έπειτα, εκλεγόταν αδιαλείπτως βουλευτής στην Α’ Αθήνας, ενώ το 2008 κατέβηκε στο συνέδριο του ΣΥΝ υποψήφιος πρόεδρος, απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Συγκέντρωσε 28,67% και δύο χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 2010, ανακοίνωσε την αποχώρησή του, μαζί με τους Θανάση Λεβέντη, Γρηγόρη Ψαριανό και Νίκο Τσούκαλη. Τον ακολούθησαν και άλλα στελέχη, όπως ο Σπύρος Λυκούδης και δεν άργησαν να δημιουργήσουν τη ΔΗΜΑΡ. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι πως στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι… «νοικάρης» του Κουβέλη! Πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά, η ΕΑΡ είχε αγοράσει το 1987 το κτίριο όπου σήμερα στεγάζονται τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην Κουμουνδούρου. Οπότε, αυτό είχε γραφτεί στο όνομα του Λεωνίδα Κύρκου και του Φώτη Κουβέλη. Μετά τον θάνατο του Κύρκου, η ιδιοκτησία πέρασε εξ ολοκλήρου στον σημερινό αναπληρωτή υπουργό Άμυνας, οπότε το κτίριο τυπικά ανήκει στον ίδιο – στην πραγματικότητα, ανήκει στις τράπεζες στις οποίες έχει υποθηκευτεί προκειμένου (και) ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει δανειοδότηση.
Πολλοί υποστηρίζουν πάντως ότι η υπουργοποίησή του, έστω και σ’ αυτό το πόστο, αποτελεί το κύκνειο άσμα του στην πολιτική. Ενώ οι πιο… επιθετικές κριτικές υποστηρίζουν πως είναι ο χειρότερος άνθρωπος στη λάθος θέση. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο ίδιος, για να αποδεχθεί την πρόταση Τσίπρα να ανηφορίσει στου Παπάγου από την Κριεζώτου, όπου βρίσκεται το γραφείο του, στο Σύνταγμα, και να εγκατασταθεί στον 5ο όροφο του κτιρίου του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού στο Πεντάγωνο – έναν όροφο πάνω από το υπουργικό γραφείο, εκεί δηλαδή όπου βρίσκεται το γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας – έθεσε έναν και μοναδικό όρο: να επικοινωνεί απευθείας με τον πρωθυπουργό. Έναν όρο που δέχθηκε ασμένως ασφαλώς ο Τσίπρας, θέλοντας επί της ουσίας έναν «κηδεμόνα» για τον Καμμένο.
Θα καταφέρει, άραγε, να τον τιθασεύσει; Από αυτό θα κριθεί και η επιτυχία ή αποτυχία του στο υπουργικό πόστο που ανέλαβε. Εάν αποτύχει, τότε το κύκνειο άσμα μοιάζει πιο πιθανό σαν σενάριο. Εάν επιτύχει, θα παραμείνει στο προσκήνιο για κάποια χρόνια ακόμα. Δύσκολα πάντως θα έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει αυτό που αρνήθηκε το 2014, δηλαδή την προεδρία της Δημοκρατίας το 2020. Διότι πλέον αποτελεί κόκκινο πανί για την αντιπολίτευση και όχι τον «κύριο Φώτη» της προοδευτικής Αριστεράς, όπως ήταν και το 2009 και το 2012…
* Ο τίτλος αναφέρεται στο γνωστό στίχο του Νίκου Εγγονόπουλου για τον Σιμόν Μπολιβάρ: «Στρατηγέ, τι ζητούσες στη Λάρισα συ, ένας Υδραίος;».
