Του Άγη Βερούτη
Θυμάμαι το φθινόπωρο του ’17 πόση κριτική είχα προσελκύσει για την σειρά άρθρων μου για την ΑΝΑΓΚΗ δημιουργίας μιας ελληνικής Bad Bank, και την αναπόφευκτη έλευσή της, ώστε να μην μεταφερθεί όλη η ζημιά των τραπεζών ως υπερκέρδη στους πάσης φύσεως “ξάδερφους” των κυβερνώντων προς τους οποίους δρομολογείτο η πώληση των κόκκινων δανείων που προκάλεσε η κρίση των τελευταίων 10 ετών.
Οι επικριτές εκείνων των άρθρων μου, με την συλλογιστική του moral hazard για τους “στρατηγικούς κακοπληρωτές”, προφανώς και είναι πλέον “ηθικότεροι της ΕΕ και της ΕΚΤ” [sic].
Μετά την απελευθέρωση των πλειστηριασμών ανεξαρτήτως πρώτης κατοικίας ή οτιδήποτε άλλο, προέκυψε ότι μέχρι και 20% των δανειοληπτών αντιμέτωποι με τον πλειστηριασμό των περιουσιακών στοιχείων τους, κατέληγαν σε μερική η συνολική αποπληρωμή της οφειλής τους προς την τράπεζα.
Αρκετοί ήταν εκείνοι οι οποίοι είπαν ότι ως και 20% των κόκκινων δανείων οφείλονται στους λεγόμενους “στρατηγικούς κακοπληρωτές”. Αυτό φυσικά είναι μία γελοιότητα, μια αυταπάτη, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι στον κίνδυνο τού να χάσει κάποιος το σπίτι του όπου κοιμίζει τα παιδιά του, πολλοί από τους συγγενείς θα στέρξουν να βοηθήσουν όσο μπορεί ο καθένας, ώστε να αποφευχθεί η μετατροπή του ανθρώπου τους σε άστεγο.
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι ο ένας στους πέντε που κατάφερε να βρει τα χρήματα για να αποτρέψει τον πλειστηριασμό του σπιτιού του είναι μπαταξής και στρατηγικός κακοπληρωτής, θα είναι σαν να υποθέτουμε ότι οι φιλίες και οικογενειακοί δεσμοί στην Ελλάδα δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συμβαίνει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ίσως ένα μικρό ποσοστό αυτών που τελικά έρχονται σε συνεννόηση με τον επισπεύδοντα του πλειστηριασμού, είχαν ίσως αρκετά χρήματα για να αποτρέψουν τον πλειστηριασμό, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό πιθανότατα υποχρεώθηκε σε ιδιωτικό συγγενικό η φιλικό χρέος, προκειμένου να μην ξεσπιτωθεί.
“Και οι άλλοι 80% κύριε;” θα πει ο αφελής.
Οι άλλοι είναι θύματα της ασυδοσίας των στρατηγικών κακοπληρωτών.
Φυσικά αυτά είναι μπαρούφες των κυβερνώντων.
Αυτοί δεν είναι θύματα κανενός άλλου παρά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ας μην ξεχνούμε ότι στην Ελλάδα ο οφειλέτης δεν ξεμπερδεύει με το σύνολο της οφειλής του όταν το περιουσιακό στοιχείο που την αφορά κατασχεθεί και εκπλειστηριαστεί, αλλά συνεχίζει να έχει οφειλή για το υπόλοιπο ποσόν, αφού φυσικά αφαιρεθεί το οικονομικό προϊόν του πλειστηριασμού. Έντοκη οφειλή.
Οι οφειλές στην Ελλάδα, και ειδικά εκείνες οι οποίες δεν έχουν εμπράγματη εγγύηση, είναι οι λεγόμενες οφειλές “with recourse” μέχρις εξοντώσεως του οφειλέτη.
Το συγκεκριμένο νομικό καθεστώς της Ελλάδος καθορίζει τον οφειλέτη υπόλογο για το υπόλοιπο της οφειλής του μετά τον εκπλειστηριασμό της περιουσίας του. Ειδικά δε σε περιπτώσεις όπου κάποιος έχει πάρει δάνειο για μια επιχειρηματική δραστηριότητα η οποία με την έλευση της Κρίσης χρεοκόπησε, αυτός ακόμα και αν χάσει το σύνολο των περιουσιακών του στοιχείων, συνεχίζει να χρωστάει στο δανειστή του από τα μελλοντικά του εισοδήματα.
Σε αυτή λοιπόν την μεσαιωνική θεσμική μεταχείριση των οφειλετών, έρχεται η Ευρωπαΐκή Κεντρική Τράπεζα και η ΕΕ και δίνουν οδηγία στα κράτη-μέλη για την δημιουργία πολλών κρατικών bad banks προκειμένου να αποτρέψουν την μετατροπή τεράστιου αριθμού ευρωπαίων πολιτών σε μοντέρνους σκλάβους-χρέους.
Ευτυχώς για την Ευρώπη και δυστυχώς για τους ζηλωτές του Moral Hazard, η ΕΕ αναγνωρίζει την πιθανότητα κάποιος να αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις οφειλές του λόγω καταστάσεων πέρα από τις προθέσεις ή τις ικανότητές του. Εντίμως δηλαδή.
Όπως αποδεικνύεται η μπαταχτσήδες δεν είναι ούτε το ένα τρίτο, ούτε το ένα πέμπτο, και πιθανότατα ούτε καν το ένα 10ο εκ των δανειοληπτών οι οποίοι δεν εξυπηρετούν τα δάνεια τους.
Μένει φυσικά να δούμε πως ακριβώς θα υλοποιηθεί η ελληνική bad bank, και πως θα προστατευτούν θεσμικά οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν παγιδευτεί σε αέναο χρέος μέσα από μία λανθασμένη διαχείριση της Χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους, όπου το κρατικό χρέος μεταβιβάστηκε στους ιδιώτες μέσα από την ανελαστική Πολιτική διαχείρισης, των δημόσιων οικονομικών και κυρίως μέσω της υπερφορολόγησης η οποία οδήγησε την οικονομία της χώρας σε βαθιά ύφεση για να απωλέσει το 25% του ΑΕΠ της.
Δεδομένου του ύψους των μη εξυπηρετούμενων οφειλών ιδιωτών στην Ελλάδα, θα είναι απαραίτητο να θεσμοθετηθεί μέσα από την Bad Bank η διαδικασία απελευθέρωσης των σημερινών δεσμωτών χρέους που ξεπερνάει τα €200 δισεκατομμύρια ευρώ μην εξυπηρετούμενων αθροιστικά Κόκκινων Δανείων, οφειλών σε ασφαλιστικά ταμεία, και οφειλών στην εφορία.
Γνωρίζοντας βέβαια την ως τώρα απόδοση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ των τελευταίων τριών ετών σε οτιδήποτε έχει καταπιαστεί, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.
Μπορούμε όμως να είμαστε βέβαιοι ότι η γραφειοκρατία της ΕΕ αντιλαμβάνεται πως τα 4 Τρισεκατομμύρια ευρώ Κόκκινων Δανείων ανά την Ευρώπη δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν με όρους μεσαιωνικών προσεγγίσεων, και να συνεχίσει η ΕΕ να υφίσταται.
Ήδη οι ιταλικές εκλογές των προηγούμενων ημερών απέδειξαν την δυσκολία της διατήρησης ενός αρτηριοσκληρωτικού συστήματος που δεν έχει την ελαστικότητα που απαιτούν οι σύγχρονες παγκόσμιες εξελίξεις στην οικονομία.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, την ευκαιρία που είχε η παρούσα κυβέρνηση να διορθώσει το καθεστώς δεύτερης ευκαιρίας και το πτωχευτικό δίκαιο, την πέταξε στα σκουπίδια για να εξυπηρετήσει μία δράκα ανθρώπων που θρέφεται από τα κουφάρια των τραπεζικών δανείων.
Ευτυχώς οι προοπτικές της επόμενης κυβέρνησης είναι ευοίωνες καθώς αυτής θα ηγείται άνθρωπος που έχει προσωπική αντίληψη της επιχειρηματικότητας και της τραπεζικής.
Ως τότε, “kouragio”…
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο Twitter: @Agissilaos
agissilaos@gmail.com
