Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Η κάθαρση είναι άτυπο μέρος του Μνημονίου και φέρνει το πραγματικό τέλος της Μεταπολίτευσης

Του Γ. Λακόπουλου

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο ζούμε ίσως την ευτυχέστερη στιγμή της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας: τη στιγμή που ταλανίζεται ανάμεσα στην κάθαρση που θα την αναζωογονήσει και θα τα αλλάξει όλα και την επανάληψη της συγκάλυψη που θα διαιωνίσει τη σήψη μέχρι να επέλθει η ολική κατάρρευση.

Το σκάνδαλο Novartis είναι η κορυφή ενός παγόβουνου -κάτω από το οποίο υπάρχουν μέτρησες υποθέσεις διασπάθισης του δημοσίου χρήματος που εξέθρεψε κόμματα, επιχειρήσεις, πρόσωπα και διαδικασίες.

Η ιδιομορφία του συγκεκριμένου σκανδάλου είναι ότι για πρώτη φορά οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη αυτής της ιστορίας. Και ενδεχόμενα στα οποία μπορεί να καταλήξει είναι αποκλειστικά δυο- χωρίς τίποτε ενδιάμεσα:

Το ένα είναι να προκύψουν στοιχεία για συγκεκριμένα πρόσωπα, πολιτικά και άλλα. Χωρίς αμφισβήτηση και χωρίς αντίλογο. Σ’ αυτή τη περίπτωση τα δυο κόμματα της μεταπολίτευσης θα σαρωθούν. Οι σημερινές ηγεσίες του θα κατακρημνιστούν και όλα πρέπει να στηθούν από την αρχή στο χώρο που καλύπτουνε, για να αντιμετωπίσουν τη θύελλα που θα προκύψει. Γιατί αν η Δικαιοσύνη καταφέρει να δέσει πρόσωπα στο συγκεκριμένο σκάνδαλο θα αποδείξει την ικανότητά της να το κάνει και στα υπόλοιπα.

Αυτό που θα επακολουθήσει θα είναι καταιγιστικό. Πολιτικοί, κόμματα, επιχειρηματίες, χρυσοκάνθαροι του κράτους, δημοσιογράφοι και όσοι έβαλαν χέρι στο δημόσιο χρήμα θα πληρώσουν και θα εξοβελισθούν. Κατά το νόμο, με πλήρεις δικονομικές εγγυήσεις και με απολυτές αποδείξεις. Αυτό είναι που θέλει να αποτρέψει το καρτέλ που προσπαθεί να διαμορφώνει την εντύπωση της «σκευωρίας».

Όπως πολλά δείχνουν ότι αυτή τη φορά η Δικαιοσύνη θα βρει την άκρη. Οπότε το πολιτικό σύστημα θα επαναθεμελιωθεί σε υγιείς βάσεις. Το ίδιο και τα ΜΜΕ, η δικαστική εξουσία, ο κοινοβουλευτισμός και η επιχειρηματικότητα. Σ’ αυτή τη περίπτωση όσες δικονομικές παρατυπίες και αν έγιναν, όσες χοντράδες και να έκαναν κάποιοι υπουργοί θα σαρωθούν από το φως της αλήθειας. Και πολλοί θα τρέξουν να κρυφτούν. Θα είναι μια νέα αρχή για τη χώρα. Οι πολιτικοί θα είναι μόνο πολιτικοί, οι επιχειρηματικές θα κάνουν τη δουλειά τους, τα ΜΜΕ θα κάνουν ενημέρωση, χωρίς συναλλαγές και σχέσεις διαφθοράς. Και πάντως αυτά θα τιμωρούνται.

Το άλλο ενδεχόμενο είναι να μην προκύψουν στοιχεία για πολιτικά πρόσωπα – και δεν μιλάμε για όσους δεν υπάρχει τίποτε να προκύψει. Αν η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να φτάσει στο βάθος και θα υποκύψει στο βάρος των πιέσεων, η διαφθορά, η συναλλαγή και η διάβρωση των θεσμών, θα παρατείνουν την αποπνικτικά δραστηριότητα τους σαν τα τροπικά δάση που τρέπονται από τη σήψη τους.

Το δημόσιο χρήμα θα παραμείνει λάφυρο των ισχυρών, των καταφερτζήδων, των δικτυωμένων και όσων μπαίνουν στις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Η χώρα θα συνεχίσει τον προβληματικό δρόμο της. Όχι γιατί είναι όλοι στα κόμματα που γέννησε η Μεταπολίτευση διεφθαρμένοι. Αλλά γιατί ανάμεσά τους θα κυριαρχούν οι διεφθαρμένοι.

Η Novartis είναι η μικρογραφία. Φυσικά δεν εμπλέκονται όλοι στο σκάνδαλο. Αλλά επειδή όσοι εμπλέκονται θα επιβάλλουν στο τέλος το στίγμα τους, αντί να τιμωρηθούν. Και στις δυο περιπτώσεις θα επέλθει το πραγματικό τέλος της Μεταπολίτευσης. Είτε σε φόντο αναγέννησης, είτε με τη βαριά σκιάς της συνέχισης. Από αυτή την άποψη πρόκειται για τομή στην πορεία της χώρας.

Σ’ αυτή την υπόθεση, της κάθαρσης, υπάρχει μια πλευρά που δεν έχει αναδειχθεί. Είναι πλευρά του Μνημονίου. Το πακέτο των υποχρεώσεων που ανέλαβε η Ελλάδα για να σταθεί όρθια από τη χρεοκοπία στηn οποία την οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχε εξυγιαντικές πλευρές. Γονάτισε την ελληνική κοινωνία -και κυρίως τους ανθρώπους που δεν είχαν καμία ευθύνη για τη χρεοκοπία- αλλά έδρασε και διορθωτικά και έβαλε βάσεις για υγιέστερη ανάπτυξη.

Έγιναν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις αδιανόητες χωρίς τη μέγγενη του Μνημονίου. Πόνεσε, αλλά δημιούργησε όρους για επαναθεμελίωση της ελληνικής οικονομίας -που θα την κάνει παραγωγική- και αυτοπροστασίας της ελληνικής κοινωνίας που θα τη κάνει ειλικρινέστερη με τον εαυτό της και την πραγματικότητα.

Μέρος αυτή της προσαρμογής είναι και η κάθαρση. Το επισημαίνουν συχνά στον Ελληνα πρωθυπουργό οι Ευρωπαιοι συνάδελφοί του. Οι θεσμοί που παίρνουν τις αποφάσεις τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπίσει τη διαφθορά και την κατασπατάληση των πόρων υπέρ ιδιωτών και μια παράμετρος των παρεμβάσεων τους είναι να εξαλειφθούν, κατά το δυνατόν, στο μέλλον.

Αυτό που δεν ομολογείται όμως είναι ότι η κάθαρση συνιστά μέρος του Μνημονίου. Ατύπως, αλλά πραγματικά και επίμονα. Και η κάθαρση αφορά το παρελθόν. Η αλλαγή στις δομές και τις λειτουργίες της χώρας ώστε να γίνουν παραγωγικές και βιώσιμες δεν οδηγεί σε συγχωροχάρτι για όσους έφαγαν τα λεφτά -που άλλωστε προέρχονταν από δάνεια και κοινοτικούς πόρους.

Οι δανειστές το ξέρουν και οι θεσμοί το παρακολουθούν. Και αν ο Τσίπρας δημιουργήσει όρους ώστε η Δικαιοσύνη να φέρει σε πέρας την κάθαρση θα το πιστωθεί. Εξίσου με την έξοδο από το Μνημόνιο, την αναστροφή της πορείας προς την ανάπτυξη και την αποσυγκόλληση από τον παραλυτικό εθνικισμό στο Σκοπιανό.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ