Χωρίς νεολαία να “χορεύει”, με τη μεσαία τάξη εκτός κοινωνικού ιστού και για “μουσική” μια κρατική μπάντα να παιανίζει… δεν γίνεται πάρτι.
Αυτό το “πάρτι” που έχει ανάγκη ο τόπος να ξεπεράσει την κρίση και να ξαναχτίσει στέρεα οικονομία, ικανή να βγάλει τους Έλληνες από τη φτώχεια.
Τα έτοιμα και τα τελευταία κλοπιμαία (φοροκλοπές, λαδώματα, δουλίτσες…) τα όποια τρώγονται από το 2010, λόγω κρίσης και, μετά μανίας, από το 2017 (από τον φόβο του κάθε είδους κουρέματος) δεν δίνουν, χειροπιαστή, ελπίδα να δικαιολογεί “πάρτι” στην οικονομία, τώρα που βγαίνουμε από τα μνημόνια.
Μια ματιά γύρω μας, στα Βαλκάνια και, ευρύτερα, την Ανατολική Ευρώπη φτάνει για να μας πείσει. Και τα προχθεσινά στοιχεία, της Eurostat, που επιβεβαιώνουν πως είμαστε η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης δεν μας λένε κάτι καινούργιο.
Όταν οι 690.000 από τα 2.000.000 που έχουν δουλειά παίρνουν μισθούς Βουλγαρίας (και κάτι παρακάτω…) και δεν βλέπεις να μπαίνει εργοστασιακό τούβλο στην Ελλάδα ή να σηκώνεται μια τσιμινιέρα εργοστασίου με δυνατότητα να προσλάβει 200-300 άνεργους, τι περιμένεις να συμβεί έξω από τα μνημόνια.
Ποιος θα έλθει στην Ελλάδα να καλύψει τα κενά στην παραγωγή όταν η βασική οικονομική πολιτική όπως η φορολογία, το εργασιακό, οι διαδικασίες επενδύσεων, το περιβαλλοντικό και οι προϋποθέσεις αδειοδοτήσεων είναι στον αέρα και στα χαρτιά (αναπτυξιακό σχέδιο) που σύντομα θα μπουν στα συρτάρια (όπως γίνεται για δεκαετίες στον τόπο μας).
Στην πρώτη 5ετία, μετά τον Αύγουστο που θα βγούμε από το μνημόνιο, πρωταγωνιστής στις εξελίξεις θα παραμείνει το κράτος.
Άρα η προκοπή, ή αν θέλεις η “μουσική” για το όποιο “πάρτι” στην οικονομία θα είναι αποκλειστικά στα χέρια του κράτους…
Η Εποπτευόμενη οικονομία δεν θα δει άσπρη μέρα αν δεν πουληθούν 35 ΔΕΚΟ μαζί με τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία που συμφωνήσαμε για να εξασφαλίσουμε τα “χάδια” του αυριανού Eurogroup.
Χάδια με ξύλινα κοφτερά γάντια… και για το χρέος και για τη μορφή της Εποπτείας που θα προσδιορίζουν και το “κέφι” στο “πάρτι” που θέλει να μας πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ πως θα στηθεί με την έξοδο.
Η (επιβεβλημένη έτσι και αλλιώς) σωρηδόν μεταβίβαση σε ιδιωτικά χέρια κρατικής περιουσίας και κρατικών επιχειρήσεων δεν είναι αυτή που θα ανασύρει, ως δια μαγείας, την ανάκαμψη με το σκεπτικό ότι θα μπουν μπροστά επενδύσεις και θα αρχίσει η μαζική απορρόφηση της ανεργίας.
Τι νομίζουμε πως θα γίνει αν πουλήσουμε (ας πούμε) στην Cosco τον Σκαραμαγκά, στους Γερμανούς την ΛΑΡΚΟ και στους Ιταλούς τρένα και λεωφορεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Θα ανοίξουν οι πόρτες και μπάτε σκύλοι αλέστε… όπως τη δεκαετία του 1980 με τις κοινωνικοποιήσεις που όρμισε στο κράτος ο κάθε αφισοκολλητής και δεν έμεινε ούτε λάστιχο αυτοκινήτου στην θέση του;
Η μεταβίβαση κρατικών επιχειρήσεων και περιουσίας στους ιδιώτες, σώζουν μεν τα φουγάρα και τα εργοστάσια (όπως θα γίνει με τα ΕΛΠΕ, τη ΔΕΠΑ, τη ΔΕΣΦΑ και τη ΔΕΗ) αλλά λεφτά για μοίρασμα δεν περισσεύουν.
Και τα λεφτά από τις ιδιωτικοποιήσεις, τα 2-2,5 δισ. ευρώ, που περιμένουμε το 2018-2019, θα περάσουν στον κορβανά και όχι (όπως νομίζουμε) στην αγορά μέσα από τις τσέπες όσων δουλέψουν μετά τις εξαγορές. Μετά από μια 10ετία βλέπουμε…
Στο μεταξύ η μεσαία τάξη των κάπου 100-200.000 μικρομεσαίων (καλής ή και κακής ποιότητας) που το πάλεψαν και το παλεύουν ακόμη φθάνουν στο τέλος τους. Προκοπή αποκλείεται να έχουν μέσα στο φορολογικό περιβάλλον της δημοσιονομικής πολιτικής με τα υποχρεωτικά πλεονάσματα του 3,5%.
Και αν η μικρομεσαία επιχείρηση που καλύπτει το 97% στη μεταποίηση και το 99% στην υπόλοιπη οικονομία, δεν μπορέσει να ανακάμψει και να κάνει προκοπή, με υγεία και σχέδια, το “πάρτι” που μας περιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την έξοδο, δεν θα έχει ούτε “μεζέδες”.
Και εκτός όλων αυτών. Πως να βρεις “κέφι” σε “πάρτι” για την οικονομία όταν σου λείπουν κάπου 700.000 “χορευτές” (τόσοι θα μας λείπουν το 2019) μεταξύ 25-40 ετών με όρεξη για “χορό” και με τη γνωστή ελληνική ευρηματικότητα που πάντα λειτουργούσε, ως ισχυρή ενέσιμη θεραπεία, στην οικονομία κρατώντας μας έξω από τα στενά Βαλκανικά σύνορα στα οποία παλεύουμε να ανταγωνιστούμε την Αλβανία, τη Βοσνία και τα Σκόπια, χωρίς να το καταφέρνουμε…
Του Γιώργου Κράλογλου
