Από τον Μανώλη Κοττάκη
Αφόρητα πληκτικό έχει αρχίσει και γίνεται το πολιτικό παιχνίδι στην πατρίδα μας εξαιτίας της εμμονής των βασικών πρωταγωνιστών να επιδίδονται συνεχώς σε ασκήσεις τακτικής, τη στιγμή που ο τόπος χρειάζεται μεγάλες αποφάσεις. Αποφάσεις για να πάει μπροστά. Δείτε, για παράδειγμα, πώς συμπεριφέρονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην υπόθεση του εκλογικού νόμου. Και οι δύο έχουν συμφωνήσει σε ανύποπτο πολιτικά χρόνο ότι οι μεγάλες εκλογικές περιφέρειες είναι το απόλυτο θερμοκήπιο της διαπλοκής. Οποιος δεν έχει λεφτά πρέπει να επενδύσει σε βάθος χρόνου και στην προσωπική επαφή για να εκλεγεί. Μολονότι οι βουλευτές εκλέγονται με σταυρό, στην πραγματικότητα οι έδρες είναι από πολλού καιρού καπαρωμένες από τζάκια, βαρόνους και ολιγάρχες. Και τα δύο κόμματα συμφωνούν, επίσης, επί της αρχής στην ψήφο των Ελλήνων που ξενιτεύτηκαν στα χρόνια της κρίσης, αλλά και στην ψήφο των αποδήμων.
Δεν μπορεί να φορολογείς όσους έχουν ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα και να μην τους αναγνωρίζεις δικαίωμα γνώμης για την επόμενη κυβέρνηση. Δεν γίνεται να ταξιδεύεις στο εξωτερικό, να ζητάς από διακεκριμένους ομογενείς να σου ανοίξουν πόρτες και να επενδύσουν κεφάλαιά τους στην πατρίδα, αλλά να τους αρνείσαι το δικαίωμα να συναποφασίζουν για το ποιος είναι ο επόμενος πρωθυπουργός στην Ελλάδα. Το έθνος, άλλωστε, θα αποκτήσει τη μέγιστη πολιτισμική, οικονομική, πολιτική και εθνική επιρροή μόνο αν συνταχθούν όλες οι δυνάμεις του στον κοινό σκοπό. Ε, λοιπόν, γι’ αυτές τις δύο αυτονόητες αλλαγές τα κόμματα επιδίδονται σε ασκήσεις πονηριάς με στόχο να μη συμφωνήσουν και να εκθέσουν το ένα το άλλο στους πολίτες.
Ο πονηρούλης ΣΥΡΙΖΑ δεν έφερε την κατάτμηση των περιφερειών στο Κοινοβούλιο όταν ψηφιζόταν η απλή αναλογική! Το θυμήθηκε τώρα που διανύουμε στην πραγματικότητα την πρώτη φάση της μακράς προεκλογικής περιόδου, ώστε να κάνει τη «φιγούρα» του ότι τα βάζει τάχα μου δήθεν με τη διαπλοκή. Η αμήχανη Ν.Δ., που λέει «όχι» σε όλα για να κάνει… δομική αντιπολίτευση, δεν λέει «ναι» σε μια θεσμική αλλαγή που έθεσε πρώτη στο Κοινοβούλιο προς έγκριση. Λέει «όχι» μην τυχόν και κατηγορηθεί στο συγκεκριμένο για συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην της χρεωθεί μάλιστα το «όχι» ως άρνηση να χτυπήσει τη διαπλοκή, βάζει στην παλάντζα της ζυγαριάς και την ψήφο των αποδήμων. Αν, δηλαδή, η κυβέρνηση αρνηθεί την ψήφο στους αποδήμους, ας έχουμε το ικανό πρόσχημα να μην ψηφίσουμε την αλλαγή στις μεγάλες διαπλεκόμενες περιφέρειες και ας είναι και δική μας πρόταση.
Να με συγχωρείτε! Δεν βγαίνει νόημα έτσι ούτε από τον έναν ούτε από τον άλλον. Και όποιος νομίζει ότι κερδίζει από αυτές τις ασκήσεις πονηριάς πλανάται πλάνην οικτράν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεν την αυταπάτη ότι βάζει τη Ν.Δ. να αμύνεται σε σειρά θεμάτων (εκλογικός νόμος, Σκόπια, καθαρή έξοδος), μα δεν καταλαβαίνει ότι και ο ίδιος πέφτει μέσα στον λάκκο του τακτικισμού που έσκαψε. Ξέρουν οι πολίτες ότι δεν είναι ειλικρινής και ανοίγει τα θέματα για να δοκιμάσει τη συνοχή της Ν.Δ. Στην πραγματικότητα δεν κερδίζει ούτε ο ίδιος τίποτε. Πρόκειται για παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Οι πολίτες, πλην των σκληρών πυρήνων, έχουν αρχίσει και βαριούνται την κλοτσοπατινάδα. Αναζητούν και τις συμφωνίες, όπου απαιτείται, αλλά και τις διαφωνίες. Από δε τη Ν.Δ. ζητούν, θεωρώ, μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στην πράξη.
