Ενώ υποτίθεται ότι οδεύουμε προς λήξη των Μνημονίων, καλούμαστε να πληρώσουμε τους γαλλογερμανικούς εμφυλίους για τα όπλα
Από τον
Μανώλη Κοττάκη
Το φιάσκο με τη μίσθωση τεσσάρων γαλλικών φρεγατών με τη μέθοδο του leasing ήταν πολλαπλώς χρήσιμο για την κυβέρνηση και εξόχως διδακτικό για το πολιτικό σύστημα. Διότι, αν ξεπεράσουμε την τετριμμένη ανάλυση για τις υπαρκτές βιασύνες και τις αστοχίες του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας στην υπόθεση αυτή, τότε θα καταλάβουμε, πρώτον, ότι η διαρροή στα ΜΜΕ για την προμήθεια -που φαίνεται ότι δεν έγινε από την κυβέρνηση- είχε στόχο να ενημερωθούν οι -ενδιαφερόμενοι ανταγωνιστές των Γάλλων- Γερμανοί και να χαλάσει η δουλειά.
Πράγμα που συνέβη από τη στιγμή που το Κόμμα των Φιλελευθέρων μετέτρεψε την απόφαση μιας υποτιθέμενης κυρίαρχης κυβέρνησης, η οποία ετοιμάζεται να βγει από τα Μνημόνια, σε μείζον πολιτικό ζήτημα στο γερμανικό Κοινοβούλιο – όχι εναντίον της, αλλά εναντίον του Μακρόν.
Αγνωστο παραμένει για την ώρα ποιοι έκαναν τη διαρροή για την προμήθεια που θα θωράκιζε την άμυνά μας. Αλλά αυτοί που την έκαναν, όποιας εθνικότητας κι αν είναι, ελληνικής ή αλλοδαπής, είναι βέβαιο ότι δεν ενδιαφέρονταν για τα συμφέροντα της άμυνας της χώρας, αλλά για τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων. Λυπηρό, βεβαίως, αλλά δεν έχουμε σταματήσει να εντυπωσιαζόμαστε πλέον… Αυτή είναι η Ελλάς.
Δεύτερον, θα καταλάβουμε ότι ούτε η Ευρώπη άλλαξε μυαλά στα ελληνικά χρόνια των Μνημονίων. Ενα τμήμα του συστήματός της παραμένει, δυστυχώς, εξίσου διεφθαρμένο με το ελληνικό. Ο,τι μας έκαναν το 2001 για να ενταχθούμε στην ΟΝΕ μάς το κάνουν και σήμερα, από την ανάποδη. Το 2001 πληρώσαμε πανάκριβα διόδια ένταξης στην ΟΝΕ, υποχρεωθέντες να παραγγείλουμε εξοπλισμούς αξίας 15-20 δισ. ευρώ στους Ευρωπαίους εταίρους. Το 2018 υποχρεωνόμαστε να πληρώσουμε διόδια εξόδου από το Μνημόνιο, κι ας έχει καταφέρει ο ελληνικός λαός με τις θυσίες του να πιάσει όλους τους δημοσιονομικούς στόχους που έχουν τεθεί.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν μυαλά. Το 2001 μας έλεγαν: «Θέλετε φθηνά επιτόκια; Αγοράστε αεροπλάνα, φρεγάτες και υποβρύχια». Το 2018 λένε: «Θέλετε απαλλαγή από τα Μνημόνια, καθαρή έξοδο στις αγορές και ελάφρυνση χρέους; Ξηλωθείτε! Αγοράστε πάλι μαχητικά, φρεγάτες, ό,τι υπάρχει, όσο αντέχετε». Και, επειδή ο κουμπαράς είναι μικρός -και για τους μεσάζοντες, βεβαίως βεβαίως-, τα χτυπήματα γίνονται ελεύθερα. Και το κυριότερο; Απροκάλυπτα.
Για να καταλάβουμε το είδος των εμμονών που κατατρέχουν τους πιστωτές μας, αρκεί να θυμίσουμε ότι και στις πλέον δύσκολες στιγμές για την εκτέλεση των Μνημονίων, τις στιγμές που κόβονταν μισθοί και συντάξεις, η τρόικα απαιτούσε και επιτύγχανε την αποπληρωμή των χρεών προς τις εταιρίες εξοπλισμών. Τόσο χυδαίοι! Στις ημέρες μας, τα πράγματα είναι ελαφρώς πιο σουρεαλιστικά:
Ο ι ίδιοι άνθρωποι που ζητούν αυξημένα πλεονάσματα και υψηλές επιδόσεις στα δημοσιονομικά απαιτούν έκτακτες πληρωμές για εξοπλιστικά που εκθέτουν σε κίνδυνο την επίτευξη ορισμένων εξ αυτών των στόχων. Τη στιγμή που ζητούν νέα μείωση των συντάξεων, δεν έχουν καμιά ηθική αναστολή να ζητούν 300.000.000 ευρώ σε προκαταβολές.
Πραγματικά σηκώνουμε τα χέρια ψηλά! Ενώ η χώρα υποτίθεται ότι οδεύει προς τη λήξη των Μνημονίων, καλείται να πληρώσει τους γαλλογερμανικούς εμφυλίους για τα όπλα. Τα δε κέρδη που διακρατούσε η ΕΚΤ από τη διαπραγμάτευση των ομολόγων της κάποιοι τα απαιτούν ως «καπάρο» για να δώσουν καλύτερη λύση για το χρέος.
Διαμοιράζουν τα ιμάτιά μας και πάλι. Ο,τι και να πούμε είναι λίγο!
