Ας το προσέξουν στον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι παριστάνουν τους αριστερούς του “νέου” που “μάχεται” το παλιό… Με κρατικές “δουλίτσες” δεν χτίζονται οράματα…
Και πολύ περισσότερο δεν είναι το μονοπάτι που θα αντικαταστήσει εκείνες τις δουλειές με σοβαρές θέσεις εργασίας. Δουλειές με παραγωγικότητα που έχει ανάγκη η Ελλάδα για να επαναφέρει την ανταγωνιστικότητά της.
Καμία από τις “δουλίτσες”, που μοιράζονται τα 45 χρόνια της μεταπολίτευσης, για να μην χάσει το κράτος τον έλεγχο στην ενέργεια, στις υποδομές, στις μεταφορές, στα νερά, και στην οδική ανάπτυξη δεν κατέληξε, με υγιή κέρδη, στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία.
Ούτε οι “δουλίτσες” που πήραν, μέσα και έξω, “φίλοι και συγγενείς” κρατικοδίαιτοι έφερε σταθερή ανάπτυξη. Κρίση έφεραν. Φτώχεια έφεραν. Ανεργία έφεραν. Και τον κακό μας τον καιρό έφεραν… τόσο στη βιομηχανία όσο και στις κατασκευές ή την εκμετάλλευση στο πολύπλευρα πλούσιο υπέδαφος της χώρας.
Ρωτήστε και τον Τσοχατζόπουλο. Ζωντανός είναι και θυμάται τα πάντα. Οι “δουλίτσες” στους εξοπλισμούς δεν έσωσαν κανένα και τίποτε στην Ελλάδα.
Μπορεί να παρέτειναν τη ζωή σε ημιθανείς, αποτυχημένες και ζημιογόνες κρατικές δήθεν βιομηχανίες παραγωγής αμυντικού υλικού, ή να αιμοδότησαν, τις επίσης αποτυχημένες και σπάταλες κρατικές ναυπηγικές εγκαταστάσεις, αλλά τίποτε περισσότερο.
Τα αποτελέσματα τα είδαμε και χθες στο Σύνταγμα. Οι θλιβεροί εργατοπατέρες της ΔΕΗ άδειαζαν τσουβάλια με λιγνίτη στον άγνωστο στρατιώτη λες και οι τσολιάδες θα τους έλυναν το πρόβλημα…
Γιατί όμως αντιδρούν οι καλομαθημένοι της ΔΕΗ, ακόμη και τώρα που είναι κυριολεκτικά ένα βήμα από την πτώχευση και τον οριστικό και αμετάκλητο διαμελισμό της σε τεμάχια πωλήσεως;
Γιατί, εδώ και μισό αιώνα, η πορεία της ΔΕΗ, ως κρατική Επιχείρηση με επενδύσεις, στηρίχθηκε σε φαυλοκρατικές βάσεις “διανομής”, της πίτας, κατασκευών και εκσυγχρονισμού των δικτύων της, σε εθνικά και πολυεθνικά κρατικοδίαιτα συμφέροντα.
Και αυτό για τους ΔΕΗτζήδες σημαίνει, ταυτόχρονη διαπλοκή και με τα δικά τους συμφέροντα, όπως άλλωστε μόνοι τους τα έβγαλαν στην φόρα, μέσα από τη συνδικαλιστική τους φαγωμάρα.
Συμφέροντα, που δεν μετρώνται μόνο σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, επιδοτήσεις για ταξίδια και άλλα πολλά. Και είναι ντροπή όταν παραλληλίζονται στο μεροκάματο και τις συνθήκες δουλειάς, του ιδιώτη εργάτη, στον εργολάβο της “δουλίτσας” που μοιράζει η κρατική ΔΕΗ.
Να λοιπόν γιατί ο πανικός στη ΔΕΗ. Και να γιατί, λίγο πιο κάτω στο Σύνταγμα, το συλλαλητήριο της ΛΑΡΚΟ με κεντρικό αίτημα “Βιώσιμη λύση στη ΛΑΡΚΟ”.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάνε στη ΛΑΡΚΟ συνέχιση των παχυλών κρατικών μισθών τους από ποιους; Από τις κατασχέσεις των οικονομιών, των συντάξεων και των κεραμιδιών… του ιδιώτη μισθωτού -“αιχμαλώτου” που πληρώνει, αναγκαστικά, και τις σπατάλες σε κρατικούς υπαλλήλους.
Οι “δουλίτσες όμως από το κράτος στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες (εντός και εκτός Ελλάδος) δεν σταματούν εδώ. Μόλις που ξεκινούν.
Στα 88 προαπαιτούμενα, που ζητούν οι δανειστές, το αλισβερίσι… (μέσω ιδιωτικοποιήσεων και “αξιοποίησης” της κρατικής περιουσίας) είναι το “άλφα και το ωμέγα” της προσοχής… εγχωρίων κρατικοδίαιτων, που σε συνεργασία με Γερμανούς, Γάλλους, Ιταλούς και Αμερικάνους, περιμένουν να διατραφούν… από την κρατικοδίαιτη Ελλάδα.
Εάν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει (λέμε τώρα… αν θέλει) να κάνει τη διαφορά, από την φαυλοκρατία του παρελθόντος, με “διανομή” προγραμμάτων, προμηθειών, εξοπλισμών, εργολαβιών και έργων συνδιαχείρισης (τα γνωστά ΣΔΙΤ) έχει και την ευκαιρία και τον χρόνο, να θεμελιώσει αυτό που αποδεδειγμένα χαρακτηρίζεται ανάπτυξη.
Να σταματήσει τις γραφικότητες της βροχής επενδύσεων… (αυτές των 3,5 δισ. που μας παραμυθιάζει…) και αφορούν κάποιες επενδύσεις αναγκαίες από τον ανταγωνισμό (αεροπορικοί όμιλοι και 2-3 της εφοδιαστικής και τουριστικής αλυσίδας) ή απαραίτητου (μερικού) εκσυγχρονισμού και να συνδέσει την ιδιωτικοποίηση με πολιτικές αναπτυξιακών προγραμματισμών.
Στην πράξη, να εντάξει την αποκρατικοποίηση στην αναγκαία επαναβιομηχάνιση της χώρας, στην ενεργειακή διασύνδεσή μας με ανταγωνιστικά δίκτυα, στην εκμετάλλευση του υπεδάφους (προτεραιότητα στα μεταλλεύματα) και την αναβάθμιση του τουρισμού από βραχιολάκι, σε τουριστική βιομηχανία. Στόχος 200 δισ. που έχει ανάγκη η χώρα σε επενδύσεις. Αυτά δηλαδή που χάνονται με την ανύπαρκτη τακτική (και του ΣΥΡΙΖΑ) στην ανάπτυξη, από την εποχή Βαρουφάκη και Λαφαζάνη. Όλα τα άλλα, της μοιρασιάς με “δουλίτσες” σε κρατικοδίαιτους, δεν φτάνουν να φέρουν ανάπτυξη. Και γι’ αυτή την ανάπτυξη…, σύντροφοι, μας τα’ παν κι άλλοι… Μπαφιάσαμε.
Του Γιώργου Κράλογλου
