Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ησυμπλήρωση 20 ετών από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή περιορίστηκε στην τέλεση ενός μνημοσύνου στον τάφο του ιδρυτή της Ν.Δ. στη Φιλοθέη, στην επανέκδοση των Αρχείων του -να μην πω από ποιους- και σε ένα δύο αφιερώματα, στα οποία κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. μπήκαν στον πειρασμό να συγκρίνουν άστοχες προσωπικές επιλογές τους με κορυφαίες αποφάσεις του Μακεδόνα πολιτικού στη μεγάλη πορεία του στον δημόσιο βίο. Και τούτο για να δικαιώσουν τον εαυτό τους μέσω… Καραμανλή.
Ο αρχικός σχεδιασμός να μιλήσει ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. Κ. Γιούνκερ σε εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή στο Μέγαρο ακυρώθηκε λόγω της εμμονής ενός μέλους του διοικητικού συμβουλίου του ιδρύματος, το οποίο θεώρησε ότι τυχόν παρουσία του πρωθυπουργού στην εκδήλωση μνήμης θα πυροδοτούσε σενάρια συνωμοσίας.
Ο Γιούνκερ τελικώς ήρθε, είπε ό,τι είχε να πει για την καθαρή έξοδο, για το τέλος των Μνημονίων και για την άρνησή του στην προληπτική γραμμή πίστωσης στο Μέγαρο Μαξίμου -κάνοντας ένα ωραιότατο πολιτικό δώρο στον πρωθυπουργό-, αλλά στη Βουλή των Ελλήνων ήταν πολύ προσεκτικός. Εξήρε σε τρεις γραμμές την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή (θα έλεγε πολύ περισσότερα αν μιλούσε στο ίδρυμα) και αναφέρθηκε στις προκλήσεις που έχει μπροστά της η χώρα. Εκφώνησε, δηλαδή, μια μετρημένη ομιλία η οποία ούτε παρεξηγήσεις προκάλεσε ούτε εντυπώσεις υπέρ του Τσίπρα δημιούργησε ούτε τίποτε.
Ο άνθρωπος υπήρξε ακριβοδίκαιος και δεν παρενέβη στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Θα ήθελα μετά ταύτα, λοιπόν, σήμερα να απευθυνθώ στον κύριο Αχιλλέα Καραμανλή -τον μοναδικό εν ζωή αδερφό του Εθνάρχη- ο οποίος επιθυμούσε να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής: Τελικά τι καταλάβατε που περιορίσατε τη μνήμη του Εθνάρχη σε ένα μνημόσυνο 20 ατόμων, εκ των οποίων τα 10 ελάχιστα τον συμπαθούσαν όταν ήταν εν ζωή;
Τελικά τι καταλάβατε που δεν επιτρέψατε στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να τιμήσει τη μνήμη του αδερφού σας για το γεγονός ότι από τον Μάιο διανύουμε το τεσσαρακοστό έτος από την τελετή υπογραφής ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ; Υπήρχε καλύτερος τρόπος για να υπηρετηθεί η μνήμη του και για να γραφτεί Ιστορία από αυτόν; Ενα μνημόσυνο είναι μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής;
Και εν πάση περιπτώσει, τι είδους ενοχές είναι αυτές; Πολιτική νίκη για την παράταξη και κέρδος για τον τόπο θα ήταν αν καλούνταν και «προσκυνούσε» με την παρουσία του ο πρωθυπουργός τη μνήμη του ιδρυτή της παράταξης, πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ελληνικού κράτους. Οχι αφορμή για σενάρια. Η ίδια η πορεία του Καραμανλή ήταν γεμάτη υπερβάσεις, για τις οποίες δεν μέτρησε ποτέ το πολιτικό κόστος, εάν επρόκειτο για τον τόπο. Τεράστιο συν για την υστεροφημία του θα ήταν αν ο λόγος του Γιούνκερ είχε εκφωνηθεί στο ίδρυμα, ιστορική ευκαιρία που χάθηκε όμως. Αλλά φευ!
Υπήρξαν σε αυτήν τη συγκυρία άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας, οι οποίοι θέλησαν να «μικρύνουν» τον Καραμανλή. Aνθρωποι που δεν δίστασαν να τον κόψουν και να τον ράψουν στα μέτρα των αβέβαιων κομματικών φιλοδοξιών τους. Τον φαντάζομαι από εκεί ψηλά να τους κοιτάει και να κουνά το κεφάλι του επιτιμητικά.
