Πώς η ατμόσφαιρα μπορεί να επηρεαστεί αρνητικά από πόλωση
Από τον
Μανώλη Κοττάκη
Ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται συνεχώς με την ψαλίδα της διαφοράς με τη Ν.Δ. Μην τάχα «κλείνει» και δεν το έχουμε πάρει είδηση εμείς οι «αμέριμνοι». Ο πρωθυπουργός κατήγγειλε στο υπουργικό τις «πλαστές» δημοσκοπήσεις. Οι υπουργοί του ισχυρίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες ότι αν τους βγουν κάποιες βαρυσήμαντες πολιτικές πρωτοβουλίες που σχεδιάζουν, τότε «η διαφορά με τη Ν.Δ. θα συρρικνωθεί στις τέσσερις μονάδες τον προσεχή Ιούνιο». Πού τα βγάζουν αυτά τα απίθανα; Οι δημοσκόποι, λέει, τους τα λένε. Θεωρώ ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Νομίζω ότι το κρίσιμο μέγεθος στις εκλογές, που θα διεξαχθούν εκτός απροόπτου το 2019, δεν θα είναι η διαφορά αλλά η πρωτιά. Για την οικονομία της συζήτησης δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχθώ τη θεωρητική κατασκευή της Αριστεράς ότι ο σκληρός πυρήνας της διαφοράς Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ είναι πέντε μονάδες.
Δεν είναι αυτό, όμως, το σημαντικό. Η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή μοιάζει με ένα πολιτικό εκκρεμές και το βασικό ερώτημα για μένα είναι ποιο διακύβευμα θα επικρατήσει σε ποια ατμόσφαιρα στις εθνικές εκλογές. Εάν οι ηγεσίες δεν καταφέρουν να εμπνεύσουν και συνεχίσουν να απογοητεύουν (42% κανένας κατάλληλος για πρωθυπουργός), τότε ναι, έχει αυξημένες πιθανότητες να επιβεβαιωθεί το σενάριο ενός πολυκερματισμού τύπου Μαΐου 2012, όπως υποστηρίζει ο δημοσκόπος Ντίνος Ρουντζούνης. Δηλαδή να αναπτυχθούν σχήματα δεξιά και αριστερά της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ που να ψαλιδίσουν τη δύναμή τους σε ποσοστό στο όριο ή κάτω από το 30% για το καθένα εξ αυτών. Το σενάριο δεν είναι απίθανο και μπορεί να εκπληρωθεί ως προφητεία δεδομένου ότι η μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση θα γίνει με σύστημα απλής αναλογικής. Αρα το εκλογικό σώμα να προηγηθεί, συμπεριφερόμενο «αναλογικά». Τι θα συμβεί, όμως, αν οι Ελληνες, έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια πολιτικής σταθερότητας που έδωσε ο νόμος Παυλόπουλου, συνειδητοποιήσουν ότι ο τόπος απειλείται από τη δραματική ακυβερνησία της απλής αναλογικής;
Τότε το διακύβευμα θα αλλάξει. Θα γίνει η κυβερνησιμότητα. Η κανονικότητα. Η στοιχειώδης ευχέρεια των πολιτών να προγραμματίζουν τη ζωή τους έστω και με τους δυσμενείς όρους της ουράς των Μνημονίων, αλλά με σταθερή κυβέρνηση. Εάν συμβεί αυτό, τότε τα δύο μεγάλα κόμματα θα «τραβήξουν» το ένα το άλλο προς τα πάνω και τα μικρά θα συντριβούν. Σε αυτή την περίπτωση το εύρος της διαφοράς δεν θα έχει καμία σημασία. Μπορεί η Ν.Δ. να προηγηθεί με μία μόνο μονάδα -ας πούμε 38% έναντι 37% του ΣΥΡΙΖΑ- και να μπορεί -ειδικά αν έχουμε «μικρή» Βουλή- να κερδίσει αυτοδυναμία ολίγων εδρών με άνεση. Από την άλλη: Είναι δυνατόν να προηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ με έξι μονάδες, αλλά το ποσοστό της να είναι κάτω από 30% και να βλέπει το «151» με τα κιάλια.
Είναι κρίσιμα, λοιπόν, το διακύβευμα και η ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα η οποία μπορεί να επηρεαστεί αρνητικά από πόλωση με προσωπικά «χτυπήματα» τύπου ’85. Αλλά και να επηρεαστεί θετικά από τα διλήμματα μιας διχαστικής ιδεολογικής αναθεώρησης μετά δημοψηφίσματος, πάλι τύπου ’85. Εχω μερικές σκέψεις για το τι πρέπει να κάνει η Ν.Δ. σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά τις κρατάω για την Τρίτη του Πάσχα.
