Να πούμε ότι μετά τα μνημόνια θα φοράμε το “καπέλο” αυστηρής επιτήρησης μέχρι το 2070, είναι λίγο. Αλλά πώς θα είναι η ζωή μας μέχρι τότε;
Πως μπορεί να είναι η ζωή σε μια χώρα, με φυσικό της περιβάλλον την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη (σύμφωνα με τη βούληση του 70% του λαού), όταν χρωστάει 321 δισ. ευρώ, κοντά στο 180% του ΑΕΠ, και είναι υποχρεωμένη να δίνει λογαριασμό στους δανειστές (ακόμη και για προσλήψεις στο κράτος) μέχρι να εξοφλήσει το 75% των δανεικών.
Γιατί το χρέος δεν πρόκειται να μειωθεί ούτε με Τσίπρα, ούτε με Μητσοτάκη. Ούτε και με “ενωτική” κυβέρνηση που θα δίνει εξουσίες (ας πούμε…) μέχρι σε Λεβέντη ή Λαγό…
Θα το εμπεδώσουμε σε 90 ημέρες. Στο τέλος Ιουνίου που θα μας λένε “…στο καλό… αλλά για το χρέος θα τα ξαναπούμε μετά το 2022…”.
Μας τα είπαν, παστρικά και κοφτά, στην τρίτη αξιολόγηση, αλλά κάναμε πως δεν το καταλάβαμε. Σας μένουν (μας είπαν) 80 προαπαιτούμενα από το τρίτο μνημόνιο στα οποία ξεχωρίζουν 29 αποκρατικοποιήσεις, που πρέπει να φέρουν κοντά στα 50 δισ. ευρώ.
Αν δεν τα βολέψετε, ως το 2022, θα κόψετε από τους 2.200 άχρηστους κρατικούς Οργανισμούς, Εταιρίες, και υπηρεσίες όσες “φέτες” χρειάζονται να μειώσετε κατά 70.000 τους κρατικούς υπαλλήλους.
Και αν, στην φάση αυτή, δεν κάνετε αγνώριστο το κράτος, θα πάμε σε δεύτερη φάση ισχυρής Εποπτείας, ως το 2028.
Μα γιατί όλα αυτά στην Ελλάδα όταν χώρες της Ε.Ε, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, έχουν χρέη κοντά και στα ίδια ποσοστά ΑΕΠ με τα δικά μας;
Γιατί αυτές δεν χρωστάνε στους φορολογούμενους της Ευρώπης και στο ΔΝΤ 250 δισ. ευρώ (από τα 321 δισ. του συνολικού χρέους). Και γιατί οι άλλες, 3 χώρες, που πήραν ίδια δανεικά από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) πληρώνουν κανονικά και εκτός μνημονίων. Στάθηκε στα πόδια της η οικονομία τους με άνοιγμα στις ιδιωτικές επενδύσεις και με φορολογικά κίνητρα στις επιχειρήσεις. Μια ματιά στην Ιρλανδία και θα το καταλάβουμε.
Εμείς όμως ως “αριστεροί τσαμπουκάδες” πάμε και στην τέταρτη αξιολόγηση “σνομπάροντας” και την προληπτική γραμμή (“μαγκιά” Τσακαλώτου) έχοντας, στις βαλίτσες μας, αριστερά παραμύθια για “νεράιδες” που θα φέρουν επενδύσεις και ανάπτυξη…
Πάμε με ένα χαρτί (σαν αυτό που διάβασε ο Τσίπρας στην Θεσσαλονίκη) ως δήθεν αναπτυξιακό σχέδιο της Ελλάδας και με δήθεν ιδιωτικές επενδύσεις 3,6 δισ., το 2017.
Ποια είναι η αλήθεια; Ότι από τις επενδύσεις αυτές τα 2 δισ. ευρώ είναι τα ψιλά… που εισπράξαμε από κρατικοποιήσεις. Είναι επίσης κάτι λίγα που έβαλαν όσοι αγόρασαν κρατικές ΔΕΚΟ (όπως οι Κινέζοι του ΟΛΠ) μαζί με προκαταβολές για τα τρένα. Τα υπόλοιπα (1,6 δισ.) είναι σε τρέχοντα τουριστικά προγράμματα και κάποια δίκτυα για μεταφορές.
Οι κατά ΣΥΡΙΖΑ ιδιωτικές επενδύσεις (και στον ύπνο τους μιλάνε για τα 3,6 δισ. του 2017) δεν έχουν σχέση με βιομηχανία (που διασφαλίζει θέσεις εργασίας) ή με “βιομηχανικό” τουρισμό που επίσης ενδιαφέρει τους ανέργους μας. Γι’ αυτό και η ανεργία (μόνο στον ιδιωτικό τομέα) ξανανέβηκε από το 22% στο 27%.
Οι δανειστές ζητάνε να κάνουμε πράξη τα 80 (από τα 113) προαπαιτούμενα. Και εμείς θα πάμε στο Eurogroup με 8-10. Μαζί με κάποιες εισπράξεις κομμωτηρίου… από την αποκρατικοποίηση.
Την ίδια στιγμή έχουμε στους δρόμους κρατικούς εργάτες και υπαλλήλους της ΛΑΡΚΟ (εδώ να δείτε θράσος) να απαιτούν από τους Έλληνες φορολογούμενους και τη ΔΕΗ να πληρώνουν τις ζημίες του κρατικού εξαμβλώματος… και στους ίδιους μισθούς και επιδόματα πριν την κρίση…
Και με αυτά τα “μούτρα” περιμένουμε να μας κουρέψουν το χρέος. Ας περιμένουμε. Να λοιπόν γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ξέχασε (μέσα σε 36 μήνες) τα “…ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΤΕ” και (να είναι καλά) άπλωσε χαμόγελο δύο μέτρα… στους Γερμανούς της Deutsche Telekom χαρακτηρίζοντας (πολύ ορθά) την εξαγορά του 5% (κρατικής συμμετοχής) και τη γερμανική επένδυση, 2 δισ. ευρώ “ψήφο εμπιστοσύνης στην οικονομία μας” και όχι “…συμφέροντα της ολιγαρχίας”. Το αξεπέραστο… χαμόγελο στους επισκέπτες στο Μαξίμου τα λέει όλα… “Διαβάστε” την αλησμόνητη φωτογραφία του.
Του Γιώργου Κράλογλου
