Ευρωπαϊκό εμπάργκο κατά της Τουρκίας

Αυτό που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από τους απλούς πολίτες, είναι ο λόγος που τόσο η Κύπρος όσο και η Ελλάδα, δεν απαιτούν στα σχετικά ευρωπαϊκά όργανα την έναρξη εμπορικού εμπάργκο κατά της Τουρκίας, από το σύνολο των χωρών – μελών της ΕΕ, ώσπου να πάψει η αναίτια επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός της γείτονος απέναντι στις 2 αυτές χώρες-μέλη της ΕΕ.

Για όσους τυχόν έχουν κοντή μνήμη, υπενθυμίζω την αντίδραση της ΕΕ στις επιθετικές ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία, χωρίς καν η Ουκρανία να είναι μέλος της ΕΕ.

Βέβαια το παραπάνω σενάριο αυτό θα απαιτούσε διπλωματικές δεξιότητες πολλά υψηλότερες του σημερινού “Γκουντ Ντιπλόμασυ, ε;” – ΥπΕξ μας.

Ίσως μια προσωπικότητα του ειδικού βάρους μιας Ντόρας θα ήταν απαραίτητη για κάτι τέτοιο. Δεν βλέπω όμως τον λόγο να μην ζητηθεί η βοήθεια σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων της χώρας ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας, για ένα τόσο σημαντικό Εθνικό Θέμα το οποίο η σημερινή κυβέρνηση δείχνει ξεκάθαρα πως αδυνατεί να διαχειριστεί μόνη της.

Οι ελπίδες μας ίσως θα έπρεπε να εδράζονται και στο υπουργικό συμβούλιο της Κύπρου, για την προώθηση μιας τέτοιας λύσης.

Άλλωστε, εφόσον είναι ήδη ξεκάθαρο ότι η Ε.Ε. δεν προτίθεται να προχωρήσει σε στρατιωτική συνδρομή για τη στρατιωτική υπεράσπιση των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης από πολυεθνικό στρατό, τουλάχιστον θα μπορούσε να υλοποιήσει εμπορικές κυρώσεις απέναντι στην απαράδεκτη επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας ενάντια όχι σε μια, αλλά σε δυο χώρες – μέλη της ΕΕ, με τις οποίες συνορεύει.

Όπως η ΕΕ υπερασπίστηκε την Ουκρανία που δεν ήταν καν μέλος της, με εμπορικές κυρώσεις προς τη Ρωσία, μπορούμε να απαιτήσουμε κατ’ελάχιστον να πράξει το ίδιο και για την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων δυο χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήδη από δεκαετίες, της Ελλάδος και της Κύπρου, απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας.

Το εμπάργκο αυτό θα πλήξει σημαντικά την Ελληνική Οικονομία, παραπάνω δε από οποιονδήποτε ευρωπαϊκό εταίρο μας, διότι εμείς είμαστε η χώρα με τη στενότερη εμπορική σχέση με τη γειτονική Τουρκία.

Όμως αυτό ακριβώς το γεγονός καθιστά το τυχόν μελλοντικό αίτημα της χώρας μας πιο σοβαρό, καθώς εφόσον τίθεται θέμα κυριαρχίας, θα πρέπει να δείξουμε στους εταίρους αλλά και στη γείτονα, ότι παρά τη δεινή γενικότερη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είμαστε διατεθειμένοι ως χώρα να κάνουμε θυσίες για να προστατέψουμε κατά προτεραιότητα την εθνική κυριαρχία μας.

Έτσι θα είμαστε και πιο πιστευτοί στην απαίτησή μας από τους εταίρους μας να απεμπολήσουν μέρος των οικονομικών ωφελειών τους από την εμπορική σχέση με την Τουρκία, στην διάρκεια του εμπάργκο.

Ακριβώς όπως το 2012 οι παραγωγοί οπωροκηπευτικών έχασαν ενός έτους πωλήσεις προς τη Ρωσία, ώστε να υλοποιηθεί το Ευρωπαϊκό Εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

Για να το πάμε και παραπέρα, θα μπορούσαμε ως ΕΕ να αιτηθούμε για την εφαρμογή του Εμπάργκο κατά της Τουρκίας και από τους συμμάχους μας Αμερικανούς, όπως και εκείνοι απαίτησαν από εμάς στην περίπτωση του Ιράκ και του Ιράν. Εμείς είχαμε συμμορφωθεί σε αυτή την Αμερικανική απαίτηση, αν και είναι διεθνώς γνωστό ότι η Τουρκία ποτέ δεν τήρησε στην πραγματικότητα το εμπάργκο των Αμερικανών και των Ευρωπαίων απέναντι σε αυτές τις δυο χώρες.

Το εμπάργκο αυτό δεν είναι ανάγκη να κρατήσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα: μόνο όσον θα χρειαστεί για να ψηφίσει η Τουρκική Βουλή την άρση του casus beli εν ισχύ εναντίον της Ελλάδας εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, και να σταματήσει την κάθε αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων των δυο χωρών – μελών της ΕΕ, της Ελλάδος και της Κύπρου.

Νομίζω, μετά από τις απανωτές ενέργειες επιθετικότητας κατά της χώρας μας, όπως ο εμβολισμός του πλοιαρίου του Λιμενικού εντός Ελληνικών Χωρικών Υδάτων, η παρενόχληση των ερευνητικών σκαφών και γεωτρυπάνων στην ΑΟΖ της Κύπρου, και προσφάτως η κράτηση δυο Ελλήνων στρατιωτών για εικαζόμενη (κατά-λάθος) παραβίαση των συνόρων (που στο παρελθόν συνέβαινε και από τις δυο πλευρές και διορθωνόταν χωρίς παρατράγουδα), είναι καιρός να ζητήσουμε κάτι από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Δεν ξέρω αν έχουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε στρατιωτική βοήθεια από κανέναν εταίρο, καθώς η ΕΕ δεν είναι αμυντική συμμαχία. Μάλλον ξέρω: δεν έχουμε.

Δεν ξέρω αν έχουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε να έρθουν Γάλλοι ή Ισπανοί στρατιώτες να κάνουν τη δουλειά που χρειάζεται να γίνει για την φύλαξη των συνόρων μας. Πάλι ξέρω: δεν έχουμε.

Ξέρω όμως ότι το να ζητήσουμε έναρξη εμπορικών και οικονομικών κυρώσεων απέναντι στη δύστροπο γείτονα είναι απόλυτα εντός των πλαισίων που επιτρέπει τόσο το σκεπτικό, όσο και η δομή της οικονομικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν ξέρω αν είναι λογικό και μπορούμε να απαιτήσουμε από τους εταίρους μας στη βόρεια Ευρώπη να στείλουν τους στρατιώτες τους να υπερασπιστούν τις παραμεθόριες βραχονησίδες μας και το Καστελόριζο ή τα πλωτά γεωτρύπανα στην Κυπριακή ΑΟΖ. Μάλλον ξέρω: δεν μπορούμε.

Ξέρω όμως ότι έχουμε κάθε δικαίωμα και δικαιοδοσία να τους ζητήσουμε να αγοράζουν τα βερίκοκα τους από άλλη χώρα πλην της Τουρκίας, και να μην πουλάνε άρματα Λέοπαρντ σε μια χώρα που οι στρατιωτικές δυνάμεις της συμπεριφέρονται επιθετικά απέναντι σε δυο άλλες χώρες – μέλη της Ένωσης, ώσπου να πάψει η επιθετικότητα.

Βέβαια αυτή η διπλωματική προσέγγιση θα ήταν εκτός του αμυντικού “Δόγματος της Κότας” που σήμερα εφαρμόζει η χώρα μας.

Θα πρέπει να μεταβάλλουμε λίγο την προσέγγισή μας προς τη δύστροπο και επιθετική γείτονα χώρα, που όσο βλέπει ότι ακολουθούμε χωρίς απόκλιση το αμυντικό “Δόγμα της Κότας” τόσο αποθρασύνεται.

Την προώθηση της εφαρμογής Ευρωπαϊκού Εμπάργκο προς την Τουρκία θα πρέπει να συνδράμουν στο σύνολο τους οι Έλληνες πολιτικοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ανεξαρτήτως κόμματος, και να μην επαναπαυθούν στο αρνητικό-πλεόνασμα διπλωματικής δεινότητας του ταλαντούχου σημερινού ΥπΕξ μας, κυρίου “Γκουντ ντιπλόμασυ, έ;”…

Τις απαραίτητες ενέργειες για τα παραπάνω πρέπει να ξεκινήσουμε αύριο, και όχι μετά από λίγες βδομάδες, όταν δυνητικά θα έχει ήδη επέλθει ο λόγος που προειδοποιεί ο Αμερικανός Πρέσβης στην Αθήνα να είμεθα προσεκτικοί, ο οποίος φοβάται “ακούσιο θερμό επεισόδιο ανάμεσα στις δυο χώρες”.

Λίγες οικονομικές κυρώσεις θα κάνουν τους πάντες να βλέπουν τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία.

*ο γράφων είναι δεδηλωμένος μη-θιασώτης του ελληνικού αμυντικού “Δόγματος της Κότας” και έχει γράψει πως θα προτιμούσε την επένδυση στην σχεδόν ανύπαρκτη πλέον ελληνική αμυντική βιομηχανία, παρά στην συνέχιση αγοράς εξοπλισμών εισαγωγής, μέσω μεσαζόντων.