Του Γιάννη Πανούση
Τότε που βόσκαμε όνειρα δεν φάνηκε νωρίς ο λύκος» Γ.Παπούλιας, Μονομαχία με τη σιωπή
Πολλά λάθη / αποκλίσεις / παλινωδίες μπορεί να καταλογίσει κάποιος στην τριετή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ [από την οπτική γωνία της αστικής αριστεράς κι όχι βέβαια της δεξιάς,της κεντροαριστεράς ή της αριστερίστικης προσέγγισης]. Όμως κάθε καλοπροαίρετος σχολιαστής οφείλει να παραδεχτεί ότι τα πράγματα ήσαν εξαρχής δύσκολα και στην πορεία έγιναν κρίσιμα.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν διέθετε διοικητική [πολλώ μάλλον κυβερνητική] πείρα και ανέλαβε την Προεδρία της κυβέρνησης σε μία περίοδο κορύφωσης της κρίσης. Άρα τα πρώτα λάθη εκτίμησης ή λόγω κεκτημένης ταχύτητας ουτοπιών είναι συγχωρητέα. Η συνέχεια σε μεγάλο βαθμό δικαιώνει τις στρατηγικές επιλογές, μολονότι τα διαχειριστικά κενά ή και η άχρηστη ταξική ρητορεία δεν επέτρεψαν να δουν όλοι το βάθος των κινήσεων.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ένα από τα βασικά προβλήματα του Πρωθυπουργού ήταν τα πρόσωπα [εξίσου άπειρα] που θα μπορούσαν να τον πλαισιώσουν και ν’αποδώσουν κυβερνητικό έργο. Δεν θα είμαι αυτός που θα εντοπίσει τις λαθεμένες επιλογές,τους διπρόσωπους αχάριστους και τους ‘πολεμοχαρείς’ συνεργάτες/συμβούλους ή και τους μη-υιοθετήσαντες πλήρως την κατευθυντήρια αρχή του ηθικού πλεονεκτήματος.
Ακόμα όμως κι αν ο Πρωθυπουργός ήταν περισσότερο «ψημένος» στα δημόσια πράγματα κι αν οι συνεργάτες του ήσαν «τέλειοι διαχειριστές»,το αρνητικό [ευρωπαϊκό και διεθνές] περιβάλλον είχε γίνει τότε τόσο ασφυκτικά καταπιεστικό / εκβιαστικό και διαμόρφωνε κλίμα υποταγής άνευ όρων ώστε άλλη [τεχνοκρατική ή ιδεολογική] «γραμμή» θα έθετε σε μεγάλο κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα.
Πιστεύω ότι με αυτή την ομάδα [την οποία βρήκε έτοιμη κομματικά και δεν επέλεξε εξαρχής με κριτήρια κυβερνησιμότητας] ο Τσίπρας κατόρθωσε να φτάσει σ’έναν πολιτικό απολογισμό με θετικό πρόσημο στη γενική εικόνα της διακυβέρνησης.
Τώρα όμως, όπου κάποιες πολιτικές αποδίδουν κι εδραιώνονται και κάποιοι δείκτες βελτιώνονται , ο Πρωθυπουργός μπαίνει σε άλλη πολιτική φάση γι’αυτό πρέπει ν’αλλάξουν όλα: από τον ίδιο [ως επισπεύδοντα μιά ανοικτή προοπτική εσωτερικών συμμαχιών και ευρωπα’ι’κή στρατηγική ασφάλειας] μέχρι τους άμεσους συνεργάτες του [που θα επιλέγονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη ισορροπίες και «δουλείες»].
Ο ιστορικός χρόνος έχει πλέον άλλα χαρακτηριστικά.Το ίδιο ισχύει για τις προκλήσεις της Αριστεράς.Τώρα είναι η ώρα του Ηγέτη και όχι του Προέδρου.
