Μας βγάζουν από μνημόνια, οι δανειστές, αλλά με όρους για νέα καλούπια. Πολιτικά αυτή την φορά. Αυτά που ζητάνε δεν γίνονται χωρίς συγκυβέρνηση.
Ας διαβάσουμε και ας μεταφράσουμε, όπως μας αρέσει, τους όρους και τους κανόνες της οικονομικής αλλά και πολιτικής μας ζωής στην εκτός μνημονίων εποχή.
Το συμπέρασμα (με ορθή ερμηνεία των όρων) είναι πως μετά την έξοδο η “βίβλος” των δανειστών (την οποία θα υπογράψει και θα ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) θα απαιτεί καθημερινή “ανάγνωση” και “ευλαβή” εφαρμογή από την κυβέρνηση που θα βρεθεί στην εξουσία μετά τον Αύγουστο.
Σε αντίθετη περίπτωση θα ξαναζήσουμε Βαρουφακειάδα… Και μάλιστα με χειρότερους όρους και πιο σκοτεινούς ορίζοντες για το μέλλον μας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι τόσο απόλυτοι οι δανειστές που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελαστικότητας ή υπαναχώρησης της μορφής “…ας το ξανασυζητήσουμε να το διορθώσουμε…”, από τυχόν άλλη κυβέρνηση, το 2018 ή το 2019.
Θα τα δούμε και θα τα πιστέψουμε για τα καλά τον Ιούνιο. Τότε που όλα θα είναι έτοιμα για να πέσουν οι υπογραφές εξόδου.
Μέχρι τότε ας αναλογιστούμε τους βασικούς όρους εξόδου του μνημονίου, για να δούμε αν είναι δυνατή η εφαρμογή τους από μια κυβέρνηση. Έστω και του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τους υπογράψει και θα τους ψηφίσει.
Για να εξασφαλίσουν τα δανεικά τους και να δικαιολογηθούν στους φορολογούμενους των χωρών τους (ειδικά την περίοδο των ευρωεκλογών τον Μάιο του 2019) θα μας επιβάλλουν εφαρμογή κανόνων στους κρατικούς υπαλλήλους με τρόπο που θα κλείνουν πόρτες για ρουσφέτια. Οι δε προσλήψεις στελεχών (διευθυντές και άλλοι) να μην γίνονται με τις γνωστές κομματικές μαϊμουδιές… απαιτώντας και μείωση των πόρων του κορβανά.
Γίνονται όμως αυτά στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση τον Κυριάκο Μητσοτάκη έστω και με κάποιο δεκανίκι από το ΠΑΣΟΚ;
Το ξέρουν και οι δανειστές και γι’ αυτό επιμένουν να γίνει “εθνική υποχρέωση” το σύμφωνο εξόδου, με όλους τους όρους του.
Το ΔΝΤ (που οι Γερμανοί θα επιμένουν να μοιραστεί με τους Ευρωπαίους την έξοδο από το μνημόνιο) αποκλείεται να υποχωρήσει στην απαίτηση για περικοπές συντάξεων 18% και αφορολόγητου, από το 2019. Και ας μην ξεχνάμε ότι μείωση του αφορολόγητου σημαίνει ένας μισθός 640 ευρώ στο κράτος.
Οπότε τι; Θα ανεχθούν οι δανειστές τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση να τα “μασάνε” για το αφορολόγητο, τους μισθούς και τις συντάξεις, επειδή εμείς θέλουμε αυτόνομη κυβέρνηση και δικομματισμό στη διαδοχή;
Και πάμε παρακάτω; Οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις θα φουντώσουν μετά τον Αύγουστο, σε σημείο που θα χάνει η μάνα το παιδί… και στην αγορά ακινήτων. Οι δανειστές θα επιμείνουν να ξεκαθαρίσει και η κατάσταση με τα κόκκινα δάνεια στις Τράπεζες. Και εκεί είναι που θα γίνει το έλα να δεις…
Τι θα τους πούμε. Να μας συμπαθάτε αλλά εμείς είμαστε νέα κυβέρνηση (μετά από εκλογές) και θέλουμε να ξανασυζητήσουμε θέματα δανείων και κατασχέσεων; Η μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ (ας πούμε, ως πιθανή κυβέρνηση) θα τουμπάρει τα κουρέματα, τους μισθούς και τις συντάξεις.
Εξάλλου με το “σύμφωνο μη επιθέσεων”, που θα πρέπει να ισχύσει στην έξοδο του Αυγούστου, θα απαιτήσουν χρονοδιάγραμμα (έτους) για πώληση των 28 ΔΕΚΟ και πραγματικά κίνητρα επενδύσεων, με φορολογικές μειώσεις, ώστε (με λογική ανάπτυξη) να εξασφαλίσουν τα δανεικά τους…
Να γιατί, Ευρωπαίοι και ΔΝΤ (που σήμερα είναι χαρά μας… να μπει στο πρόγραμμα) θα απαιτήσουν να τα βρουν, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, και θα ζητήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν “σύμφωνο μη επιθέσεων” της μέλλουσας ελληνικής αντιπολίτευσης προς την μετά τις εκλογές κυβέρνηση, ή κάτι σαν κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Αυτά όμως στην Ελλάδα δεν τα είδαμε ούτε ως αυτόνομο κράτος, μετά τα 400 χρόνια οθωμανικής κατοχής. Θα τα εφαρμόσουμε τώρα με κυβέρνηση (τυχόν) αυτοδυναμίας και αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με σκόρπια “προοδευτικά” κινήματα;
Το γνωρίζουν πολύ καλά οι δανειστές αλλά (ας είμαστε βέβαιοι) θα επιμείνουν (με τον δικό τους τρόπο…) σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας προς την οποία και σπρώχνουν τα πράγματα. Πως; Προς ώρας, κρατώντας “πνιγμένες” τι ανακάμπτουσες… φωνές (πρώτες είναι των Γερμανών) για “τιμωρητική έξοδο” από ευρωζώνη και Ε.Ε. Εκτός αν τους πείσουμε. Ο Ιούνιος δεν είναι μακριά. Η “βίβλος” των δανειστών θα τα λέει όλα.
Του Γιώργου Κράλογλου
