Του Άγη Βερούτη
Εχθές το μεσημέρι είχα μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν πρώην μικρομεσαίο -και νυν άνεργο- ο οποίος μου περιέγραφε πως ακριβώς αναγκάστηκε να κλείσει τη μικρή επιχείρηση που διατηρούσε στο κέντρο της Αθήνας.
Μου περιέγραψε γλαφυρά πως κατά τα επεισόδια του 2008 είχαν περικυκλώσει 100 άτομα το περίπτερό του και ήθελαν να τον κάψουν μέσα.
Επιπλέον, μου περιέγραψε πως οι προσπάθειες του να πείσει τον ιδιοκτήτη του περιπτέρου, το Δήμο Αθηνών, να του μειώσει το ενοίκιο από τα €800 το μήνα σε κάτι πιο βατό, έπεσαν στο κενό.
Μου είπε “Πήγαινα στο δήμο και τους έλεγα ‘μειώστε μου λίγο το νοίκι για να κρατηθώ’, και μου λέγανε “κάτσε να περάσει από συμβούλιο και από επιτροπή και θα δούμε”!
“Μετά ήρθαν και οι εισφορές του ΤΕΒΕ και με αποτελείωσαν. Όσο περισσότερο δούλευα τόσο περισσότερο έμπαινα μέσα. Το έκλεισα τελικά γιατί πνίγηκα στα χρέη! Δούλευα για να χρωστάω. Και προχθές είδα ότι το σήκωσαν το περίπτερο, και έβαλαν πλάκες πεζοδρομίου εκεί που εγώ έβγαλα το ψωμί που τάιζα τα παιδιά μου για 20 χρόνια.”
Θα ήθελα να μπορούσα να σας μεταφέρω ολόκληρη την συζήτηση που είχα με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν μπορώ όμως. Θέλει σθένος το οποίο δεν διαθέτω ώστε να σας περιγράψω πως δάκρυσε όταν μου έλεγε ότι όσο δούλευε τόσο χειρότερα ήταν στο τέλος του μήνα. Να σας αναφέρω τι έλεγε για το λογαριασμό που του κλείδωσαν και δεν μπορούσε να πουλάει πια κάρτες για τηλεφωνία, ή πώς του έκλεβαν τις σοκολάτες και τα πατατάκια αλλά έπρεπε να πληρώσει κανονικά το ΦΠΑ σαν να το είχε εισπράξει.
Δεν έχω το σθένος.
Κάποιοι φυσικά έχουν όχι μόνο το θράσος να μην νοιάζονται για αυτά που έκαναν σε αυτόν τον Άνθρωπο και τον οδήγησαν στην ανεργία και την απόγνωση, αλλά συνεχίζουν να λειτουργούν με μια έπαρση, μια αλαζονεία, μια ασύλληπτη αδιαφορία, οι οποίες ξεπερνούν την αντιληπτική μου δυνατότητα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε μπροστά ως κοινωνία και ως χώρα, όταν υπάρχουν άνθρωποι βιοπαλαιστές, τους οποίους το άρρωστο σύστημα που έχουμε στήσει και διατηρούμε, τους στέλνει στην απόγνωση και στη φτώχεια.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου αυτού. Είναι πολύ αργά για να του πει κάποιος ότι “φίλε, μπορείς να ανοίξεις πάλι το περίπτερο σου.”
Είναι πολύ αργά για να προσπαθήσουμε να αντιστρέψουμε όλα εκείνα που μας έχουν οδηγήσει να γίνουμε ο καρπαζοεισπράκτορας των Βαλκανίων.
Είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο Twitter: @Agissilaos