Ο Ζουράρις παραιτείται επειδή στράφηκε κατά του Ολυμπιακού και του Άρη. Έστω κάνοντας δηλώσεις με χυδαίο περιεχόμενο. Ο Ζουράρις δεν αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του γιατί είναι ακατάλληλος γι αυτή τη θέση που του έδωσε ο πρωθυπουργός, ούτε επειδή πρόκειται για έναν τύπο που έρχεται στο φως της δημοσιότητας για την γραφικότητα της παρουσίας του. Δεν παραιτείται ούτε όταν δηλώνει μετά από ένα πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία ότι «όπως έστρωσε αυτή η χώρα θα κοιμηθεί». Ο Ζουράρις άγγιξε ένα θέμα ταμπού, τις ομάδες. Την εκκλησία και τις ομάδες, δεν τις αγγίζουμε.
Το πρόβλημα με την περίπτωση Ζουράρι, είναι διπλό. Αφορά αυτόν που τον επέλεξε για τη θέση του υφυπουργού Παιδείας, αφορά και στους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτή την αναγκαστική επιλογής της παραίτησης. Η πρωθυπουργική συνήθεια να τοποθετεί σε κρίσιμες θέσεις πρόσωπα που αντικειμενικά δεν μπορούν να τις υπηρετήσουν αποτελεσματικά και με στοιχειώδη επάρκεια, δεν είναι καινούργια. Είχε κορυφωθεί με την τοποθέτηση του ηθοποιού Παύλου Χαϊκάλη για να λύσει το πιο κρίσιμο πρόβλημα της χώρας, το ασφαλιστικό. Και έχει δυο αιτίες. Συμπληρωματικά ή εναλλακτικά. Συνδέεται με τις ικανότητες του Τσίπρα και των στενών συνεργατών του στα κριτήρια επιλογής ανθρώπων για σημαντικές θέσεις, συνδέεται και με τις ισορροπίες που πρέπει ν ακολουθεί επειδή πρέπει να παίρνει υπόψη του το κυβερνητικό εταίρο. Μια ματιά στις επιλογές προσώπων του ΣΥΡΙΖΑ σε κρίσιμες θέσεις, μάλλον μας οδηγεί να γείρουμε με την πρώτη ερμηνεία.
Τι σηματοδοτεί ο Ζουράρις σαν ύφος, άποψη, λογική, παρουσία, ήταν γνωστά πριν αυτός τοποθετηθεί στο υπουργείο. Ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν εκπλαγεί από την υφυπουργοποίησή του. Στη διάρκεια της θητείας του, ο Ζουράρις δεν γινόταν κατά καιρούς «πρόσωπο των ημερών» λόγω του έργου που έκανε (;) στο υπουργείο. Αλλά, για τις δηλώσεις του για εντελώς ξένα θέματα. Για την «ασθένεια που είναι η αλλαγή φύλλου», για τις εκπαιδευτικές εκδρομές των μαθητών που «δεν πρέπει να σέρνονται στις 11 το βράδυ στα Λαδάδικα» και για τους Γάλλους που «πως έστρωσαν θα κοιμηθούν», όπως δήλωνε μετά το χτύπημα τον Νοέμβριο του 2015. Ο Ζουράρις, αποτελούσε τη χαρά των δημοσιογράφων που αναζητούσαν ατάκες εντυπωσιασμού.
Η δεύτερη παράμετρος ωστόσο της υποβολής παραίτησης Ζουράρι, είναι πιο σημαντική.Οι λόγοι που οδήγησαν τον Ζουράρι σ αυτή την κίνηση, συνδέονται με το υποκείμενο της λεκτικής επίθεσής του, δυο ποδοσφαιρικές ομάδες. Και τις ομάδες δεν τις πειράζουμε, δεν ασκούμε κριτική, είναι υπεράνω όλων. Ο συνάδελφος του Ζουράρι στους ΑΝΕΛ βουλευτής Δ. Καμμένος, ήταν περισσότερο οργισμένος από οποιονδήποτε. Και η αιτία γι αυτό όπως είπε σε τηλεοπτική του εμφάνιση ήταν η επίθεση που έκανε ο πρώην υφυπουργός στον Ολυμπιακό. Και δευτερευόντως, στον Άρη «Υπάρχει σοβαρό ζήτημα, εγώ δεν ξανακάνω πίσω. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με προσβάλει επί προσωπικού» φώναζε. Ποιό είναι το προσωπικό πρόβλημα για το οποίο θίχτηκε τόσο πολύ ο κ. Καμμένος; Ο,τι ο Ζουράρις στράφηκε κατά του Ολυμπιακού, της ομάδας του.
Μια ομάδα, ιδιαίτερα μια μεγάλη ομάδα με πολλές χιλιάδες φιλάθλους, είναι κάτι ιερό. Όχι επειδή συμβολίζει μια συγκεκριμένη ιερότητα, αλλά γιατί συμβολίζει πολλές χιλιάδες ψήφους. Και στις περιπτώσεις αυτές, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Κανένας δεν πρέπει να τα βάζει με τις ομάδες. Και τις ψήφους. Όσα είπε ο βουλευτής Καμμένος, δεν αποτελούν μεμονωμένες απόψεις ενός ιδιόμορφου τύπου. Στην πλειονότητά του το πολιτικό προσωπικό, είναι εξαιρετικά προσεκτικό όταν αναφέρεται σε ομάδες, ο σεβασμός σ’ αυτές είναι μοναδικός. Τις ομάδες, την εκκλησία και λίγα ακόμα πράγματα δεν τα θίγουμε. Οι στρατοί των πιστών (οπαδών και θρησκευόμενων), είναι μεγάλοι, εξαιρετικά μεγάλοι…
Του Γιάννη Παντελάκη
