Της Εύας Καϊλή*
Για την Ελλάδα είναι συμφέρον να βρεθεί λύση. Το λέω γιατί στην διπλωματία αυτό δεν είναι αυτονόητο ούτε ισχύει πάντα. Εφόσον μας συμφέρει να υπάρξει λύση, πρέπει να προσδιορίσουμε το περιεχόμενό της.
Υπάρχουν καλές και κακές εκδοχές. Κάποιες φορές μία κακή λύση είναι καλύτερη από το να μένει ένα θέμα άλυτο. Αλλά αυτές οι περιπτώσεις ισοδυναμούν με εκβιαστικά διλήμματα και δεν είναι αυτή η περίπτωση.
Η επιμονή σε όρους καλής λύσης δεν είναι «καπρίτσιο» των Ελλήνων της Μακεδονίας.
Δεν έχουμε τίποτα με τους ανθρώπους της γειτονικής χώρας και ευχόμαστε για αυτούς το καλύτερο, όπως και για κάθε άλλη χώρα. Πάντα βοηθούσαμε άλλωστε, όσους είχαν ανάγκη.
Το όνομα πρέπει να λύνει προβλήματα και όχι να δημιουργεί παραστάσεις απειλής και να ανοίγει παράθυρα αμφισβήτησης για το μέλλον, καθώς η συζήτηση για γεωγραφικό προσδιορισμό δεν επιλύει την αυθαίρετη εθνοποίηση του «Μακεδονία» και των παραγώγων του, την αναφορά στην εθνότητα και την γλώσσα, τον αλυτρωτισμό, ούτε και την οικονομική διάσταση.
Αυτό που θέλουμε είναι μία λύση αρχών.
Αν δεν υπάρχουν αρχές, δεν υπάρχουν έντιμες συμφωνίες και συμβιβασμοί.
Και όσο δεν έχεις μία έντιμη συμφωνία, δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος ούτε να αναβαθμίσεις τις σχέσεις σου, πόσο μάλλον το περιφερειακό σου ρόλο, σε μία δύσκολη περιοχή γεωπολιτικά. Δεν μπορούμε να δεχτούμε έναν ανέντιμο, επικίνδυνο και προσβλητικό συμβιβασμό.
Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο συμβιβασμός να «δένεται» με τη προσωπική μοίρα ανθρώπων, που αργά η γρήγορα θα κριθούν ως εθνικό ιστορικό ατύχημα και που συνώνυμο της έντιμης διαπραγμάτευσης για εκείνους, είναι η πλήρης παράδοση της ψυχής μας.
