Του Φρίξου Παλαιολόγου
Όσοι έχουν κάνει εκλογές, γνωρίζουν ότι, σχεδόν κάθε φορά, οι πολίτες ψηφίζουν πρόσωπο. Φυσικά και η συγκυρία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο, ενώ και η ψήφος διαμαρτυρίας άρνησης και καταδίκης επικρατεί ως εκλογική συμπεριφορά στα χρόνια των Μνημονίων, δεν αναιρείται ωστόσο η διαρκής στάθμιση προσωπικοτήτων.
Στο πλαίσιο αυτό, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία το γεγονός ότι, σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν διενεργηθεί τα τελευταία δυο χρόνια, ανεξαρτήτως εταιρείας και συγκυρίας, το σαφές, θυελλώδες και παγιωμένο προβάδισμα στην πρωθυπουργική καταλληλότητα το έχει ο… “κανένας”.
Το γεγονός ότι, ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδοκιμαστεί τόσο έντονα και τόσο νωρίς, είναι κάτι που δεν συνηθίζεται για εν ενεργεία πρωθυπουργό. Όπως δεν συνηθίζεται και η στασιμότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη ως διεκδικητή της εξουσίας, ο οποίος παραμένει στα ίδια επίπεδα, σχεδόν από τους πρώτους μήνες της εκλογής του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μέχρι και σήμερα.
Με την πλειοψηφία της κοινωνίας λοιπόν να μην εμπιστεύεται και να μην προτιμά κανέναν από δυο βασικούς διεκδικητές της πρωθυπουργίας για… αυριανό ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου, περίπου προδιαγράφονται οι πολιτικές εξελίξεις, όπως θα δαμορφωθούν μετά τις κάλπες των επόμενων εκλογών.
Πολλά φυσικά μπορούν να αλλάξουν στη διαδρομή. Όχι όμως η… ουσία. Που παραπέμπει σε “νεφελώδες” εκλογικό αποτέλεσμα, απουσία ξεκάθαρης υπεροχής, και αναζήτηση συναινέσεων. Αν όχι… τρίτου προσώπου, κάτι που φαίνεται ότι προωθούν και οι εταίροι και δανειστές της χώρας. Όπως το 2012, με τον Λουκά Παπαδήμο.
