Θα εγκαταλείψουν την κυβέρνηση οι ψηφοφόροι της αν δεν διαπραγματευτεί σαν λιοντάρι!
Από τον
Μανώλη Κοττάκη
Ανοιξα χθες πρωί πρωί την τηλεόραση, γιατί ήμουν βέβαιος γι’ αυτό που θα συμβεί. Χιλιάδες τηλεθεατές πολιορκούσαν τα τηλεφωνικά κέντρα των σταθμών και διαμαρτύρονταν για την πλημμελή κάλυψη του συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, εξαναγκάζοντας τους βασικούς παρουσιαστές σε απολογία. Ο μόνος που μπορούσε να κοιτά τον κόσμο στα μάτια ήταν ο Γιώργος Παπαδάκης. Οχι μόνο ενημέρωσε τους πολίτες για τη διεξαγωγή του αλλά την Παρασκευή φιλοξένησε και τον κεντρικό ομιλητή, στρατηγό Φραγκούλη Φράγκο. Για τους υπολοίπους παρέλκει να επισημάνω οτιδήποτε. Ετσι και αλλιώς οι αποφάσεις δεν ήταν δικές τους.
Το μόνο αξιοσημείωτο ήταν ένα ρεπορτάζ αναδρομή στα μεγάλα συλλαλητήρια του παρελθόντος από τον δημοσιογράφο Πέτρο Κιρκιλή. Διότι από τις εικόνες που είδαμε τι προέκυπτε; Οτι οι μεγάλες μάζες συντηρητικών πολιτών από το 1956 έως το 1992 και από το 2001 έως το 2018 βγαίνουν στον δρόμο όχι για οικονομικά θέματα αλλά κυρίως όταν απειλούνται θεμελιακά ζητήματα αναγόμενα στην ταυτότητά τους: Το 1956 για την Κύπρο, το 1992 για τη Μακεδονία, το 2001 για τις ταυτότητες, το 2015 για την Ευρώπη, το 2018 για τη Μακεδονία πάλι. Οι ελίτ έχασαν όμως και αυτό το ραντεβού με την Ιστορία. Τα κανάλια αποφάσισαν να μη μεταδώσουν συγκέντρωση 500.000 ατόμων, μη στενοχωρηθούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ξένος παράγων, ο πρωθυπουργός έδωσε συνέντευξη για να εξηγήσει γιατί πρέπει να χαρίσουμε τον όρο «Μακεδονία», ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ήταν εκτός Αθηνών, στη Ζήρεια, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος αγρόν ηγόραζε.
Πιο απογοητευτική ήταν η στάση όλων όμως όταν έγινε το μπαμ. Με εξαίρεση τον Μητσοτάκη, που κατάλαβε το λάθος και έκανε έστω και κατόπιν εορτής δήλωση, η κυβέρνηση πανικόβλητη άρχισε να διοχετεύει σε φιλικά της έντυπα αναλύσεις ότι «μια νέα Δεξιά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη». Καμία νέα ούτε βεβαίως και παλαιά Δεξιά δεν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αγαπητοί, που ερμηνεύετε τα πάντα με τα ξεπερασμένα ερμηνευτικά εργαλεία της Μεταπολίτευσης.
Ο πολύχρωμος διακομματικός λαός του «όχι» του 2015 ήταν εκεί έχοντας απέναντί του τους ίδιους αντιπάλους: την κυβέρνηση, τις ξεπεσμένες ελίτ και τα κανάλια. Η μόνη διαφορά με το 2015 είναι πως το «όχι» σήμερα είναι ακέφαλο μετά το «ναι» του ΣΥΡΙΖΑ στον πλειστηριασμό της ελληνικής Ιστορίας. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν η κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα είναι ότι ο μεγάλος ζημιωμένος από την αναζωπύρωση αυτή θα είναι η ίδια και το αφήγημά της. Πολίτες από τον παραδοσιακό κορμό των ψηφοφόρων της θα την εγκαταλείψουν αν δεν διαπραγματευτεί σαν λιοντάρι -τώρα πια δεν υπάρχει οδός επιστροφής- για τη Μακεδονία. Τα αυτά ισχύουν κατά μείζονα λόγο και για την αντιπολίτευση βεβαίως.
