Γράφει ο Στέλιος Φενέκος*
Τα όσα είπε ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής βεβιασμένα σε συνέντευξη τύπου, ώστε να προκαταλάβει τη απόφαση του διοικητικού Εφετείου που θα γίνει τη Δευτέρα, (το οποίο θα εξετάσει την αίτηση που κατέθεσε ο κ. Μουζάλας, για προσωρινή διαταγής προκειμένου να «παγώσει» άμεσα η απόφαση της επιτροπής ασύλου, με την οποία δίδεται άσυλο στον Τούρκο φυγάδα), είναι χαρακτηριστικά του τρόπου με τον οποίο επιχειρείται να αλωθεί η Δικαστική εξουσία, και το κράτος δικαίου στη Ελλάδα.
Το να προσπαθεί η κυβέρνηση να υπερβεί τις αποφάσεις, της ευτυχώς ανεξάρτητης ακόμη Δικαιοσύνης, με μηχανεύματα, με στρεβλές ερμηνείες των νόμων και κρυφές συνεννοήσεις με τη Τουρκική πλευρά, για να ικανοποιήσει τη βούληση του Ερντογάν και τις αντισυνταγματικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ο πρωθυπουργός με όσα του υποσχέθηκε, είναι καραμπινάτη περίπτωση παραβίασης της αρχής της διάκρισης των εξουσιών.
Ίδια και πιο αφελή αντίληψη για την διάκριση των εξουσιών έχει και η σύζυγος του πρωθυπουργού, που αποφάσισε να διεκδικήσει ρόλο στη δημόσια ζωή του τόπου, δίνοντας συνέντευξη σε εφημερίδα.
Στη συνέντευξη αυτή (όπως δημοσιεύεται) εκτίθεται σοβαρά λέγοντας ότι “η αριστερά πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία”.
Είναι προφανές ότι δεν γνωρίζει τίποτε περί της Συνταγματικής αρχής της διάκρισης των εξουσιών, ότι η Δημοκρατία μας στηρίζεται στις τρεις ανεξάρτητες εξουσίες, και ότι έτσι διασφαλίζεται η ισορροπία των εξουσιών αφού η κάθε μία ελέγχεται από τις άλλες.
Είναι προφανές ότι η κ. Μπαζιάνα είναι καταφανώς άσχετη περί πολιτικής, περί Συντάγματος, περί εξουσιών κλπ,.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης όμως κ. Κοντονής, που είναι νομικός, δεν δικαιολογείται να υπονομεύει την ανεξαρτησία των εξουσιών με όσα λέει και πράττει.
Είναι προφανής η αντίληψη που έχουν στο μυαλό τους για την διακυβέρνηση της χώρας, όπου η εξουσία ανήκει στον αρχηγό και στην νομενκλατούρα του κόμματος, και όλα τα άλλα λειτουργούν χειραγωγούμενα, για να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες τους.
Το ζήτημα έχει πάψει προ πολλού να είναι ιδεολογικό, πολιτικό και ηθικό.
Είναι πλέον βαθιά πολιτειακό, αφού κινδυνεύει η ίδια η Δημοκρατία με τα όσα καθημερινά και απροκάλυπτα πλέον απεργάζονται και εφαρμόζουν προοδευτικά.
