Η Ελλάδα αδειάζει και αιμορραγεί…

Το πρόβλημα της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό και ειδικά των νέων, παραμένει στο προσκήνιο εδώ και αρκετά χρόνια, από τότε δηλαδή που αυτό που όλοι πλέον ονομάζουμε οικονομική και ανθρωπιστική κρίση άρχισε να γίνεται αισθητό… Τα τελευταία όμως τρία χρόνια το πρόβλημα μεγάλωσε και έγινε επιδημία…

Περίπου 700.000 Έλληνες, οι περισσότεροι εκ των οποίων, νέοι μεταξύ 30-40, με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Ακόμα και στη Νέα Ζηλανδία και την Ισλανδία.

Κάποιοι προσπαθούν να μειώσουν το πρόβλημα υποστηρίζοντας πως, ορισμένοι είχαν επιστρέψει στην Ελλάδα προ κρίσης και ξαναφεύγουν τώρα…

Ποιόν αλήθεια κοροϊδεύουν;

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, το γεγονός είναι ένα: οι Έλληνες και ειδικά οι νέοι φεύγουν, θέλουν να φύγουν και τους παρακινεί το ίδιο το σύστημα, να φύγουν. Είναι, όμως, η μετανάστευση και η ξενιτιά… η λύση;

Επειδή αυτό το άρθρο σήμερα, το γράφω από το Βερολίνο, στα ψυχιατρικά εξωτερικά ιατρεία του Βερολίνου που βρίσκομαι επαγγελματικά, προσφεύγουν πολλοί Έλληνες, στην πλειονότητά τους νέοι, για ψυχολογική υποστήριξη, καθώς εμφανίζουν συμπτώματα κατάθλιψης, φοβίας και άλλα συναφή προβλήματα, αποτελώντας μεγάλο ποσοστό στον συνολικό αριθμό των ασθενών ή επισκεπτών που αναζητούν στήριξη.

Προφανώς, δεν ισχύει ότι όλοι εκείνοι που ξενιτεύτηκαν, εμφανίζουν ή πρόκειται να εμφανίσουν τέτοιου είδους διαταραχές, αλλά το δεδομένο αυτό μας κάνει να προβληματιζόμαστε ιδίως όταν, η ίδια η οικογένεια προτρέπει τον νέο να φύγει… για να σωθεί, όπως λένε.

Οπωσδήποτε αν και είναι πολύ δύσκολο να δώσει κάποιος ουσιαστικές απαντήσεις στο θέμα αυτό, ούτε μπορεί να κατηγορήσει τις οικογένειες για την προτροπή αυτή, και να θεωρήσουν, ελαφρά τη καρδία, πως, για κάποιον λόγο, δεν επιθυμούν το καλό των παιδιών τους.

Θα μπορούσαμε, όμως, να στοχαστούμε λίγο παραπάνω στο εν λόγω ζήτημα και να βάλουμε σε σωστή διάσταση τις σκέψεις μας…

Η πραγματικότητα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών και των νέων, ιδίως άνω των 18-20 ετών, έχουν σκεφτεί και προβληματιστεί ως προς το θέμα της “φυγής” στο εξωτερικό, μιας και η σημερινή κατάσταση, κάνει τη φράση: “…δίπλα, το γρασίδι είναι πιό πράσινο”, να φαντάζει όλο και πιό ρεαλιστική και ίσως αληθινή.

Ούτως ή άλλως, είναι “ηλίου φαεινότερο”, πως το γρασίδι εδώ, σε πολλές περιπτώσεις καταστράφηκε, ενώ σε άλλες κιτρίνισε επικίνδυνα…

Έμειναν δυστυχώς ελάχιστα σημεία στη χώρα μας με ευκαιρίες, δυνατότητες… και πράσινο γρασίδι…

Ελάχιστοι είναι εκείνοι, που προτίθενται να φύγουν και να ρίξουν τη μαύρη πέτρα της λησμονιάς πίσω τους, δηλώνοντας απέχθεια για τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά τεκταινόμενα στην χώρα, εγκαταλείποντάς την, μη έχοντας σκοπό να ξαναγυρίσουν!

Οι περισσότεροι οπαδοί της “αναγκαστικής φυγής”, υποστηρίζουν πως η αναγκαστική μετανάστευση είναι μια ακραία, ίσως και έσχατη λύση, όταν έχουν προσπαθήσει εδώ και αρκετά χρόνια να συνεχίσουν τη ζωή τους στη χώρα που γεννήθηκαν, όταν δεν έχουν πλέον, ούτε τα ελάχιστα για να ζήσουν, οι επιλογές δεν είναι ιδιαίτερα πολλές.

“Ζούμε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, αλλά δεν πρόκειται να φύγω τώρα που με χρειάζεται η χώρα μου” ή “Δεν είμαι της άποψης, ότι πρέπει να τα εγκαταλείψουμε όλα και να φύγουμε! Πρέπει να μείνουμε, να παλέψουμε και να ξαναφτιάξουμε τη χώρα και τις ζωές μας”, είναι μερικές από τις φορτισμένες κουβέντες που ακούγονται σε συζητήσεις, ενώ κάποιοι άλλοι, όπως ο υποφαινόμενος, προτίμησαν τη μέση, αλλά πιό “ακριβή” και κοπιαστική λύση: “να δουλέψουν στο εξωτερικό, αλλά τα Σαββατοκύριακα να επιστρέφουν στην Ελλάδα και να δηλώνουν ‘παρών’ στις εξελίξεις”, όμως σίγουρα, δεν είναι κάτι που μπορούν να το κάνουν όλοι… ειδικά οι νέοι…

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, σε αυτή την δύσκολη κατάσταση του “εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα”, που έχει ουσιαστικά παγιωθεί είναι ότι, δυστυχώς δεν ακούει κανείς τους νέους, τα προβλήματα και τις σκέψεις τους.

Οι γονείς που συχνά προτρέπουν τα παιδιά στη φυγή, συχνά τους μεταφέρουν τις δικές τους επιθυμίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους και τα φορτώνουν με αδιανόητα βάρη, άδικους προβληματισμούς, κρίσεις πανικού και ενοχές, μιάς και για δικούς τους λόγους, αδυνατούν να φύγουν οι ίδιοι…

Σε έρευνες που έχουν διεξαχθεί στην Ελλάδα, για την “ποιότητα ζωής”, ο νέοι ήταν εκείνοι που υπερτόνισαν πως, ως “ποιότητα ζωής” θεωρούν τους φίλους τους, τις παρέες, την καλή οικογενειακή ζωή, και αισθάνονται πίεση και καταπίεση από τις πολλές δραστηριότητες που τους επιβάλλει έμμεσα και πολλές φορές άμεσα ο στενός οικογενειακός τους κύκλος, προκειμένου προφανώς, να καταστούν ανταγωνιστικοί μέσα σε μια ατομικιστική και ανταγωνιστική οικονομία και κοινωνία, όπου όμως, σήμερα, οι “ευκαιρίες” και τα “πατήματα”… έχουν σχεδόν εκλείψει.

Γονείς που πια αισθάνονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και δεν μπορούν να φύγουν, ρητά ή άρρητα, μεταδίδουν την ανεκπλήρωτη επιθυμία τους στα παιδιά τους.

Πάνω σε αυτό πρέπει να αναστοχαστούμε. Η προτροπή για φυγή είναι μια ατομικιστική ή συλλογική πράξη; Πώς θα αναπτύξει το παιδί συλλογικότητα, όταν σκέφτεται μόνο το… “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”;

Μήπως αυτό το σκεπτικό προκαλεί ρήξη με την αίσθηση της κοινότητας και τη συλλογική συνείδηση, μήπως οδηγεί στην αδιαφορία για το συλλογικό αγαθό και γενικό συμφέρον προτάσσοντας το ατομικό; Μήπως, αν τελικά όλοι φύγουν, το “κατεστημένο” που υπάρχει και βασιλεύει στη χώρα και οι σημερινοί εκφραστές του, θα τρίβουν τα χέρια τους, έχοντας όλο το γήπεδο στη διάθεσή τους… να παίζουν χωρίς αντίπαλο;

Οι απαντήσεις δεν είναι καθόλου αυτονόητες.

Τα ιστορικά δεδομένα μας δείχνουν ότι οι ουτοπίες βρίσκονται πάντα στο μυαλό των ανθρώπων, ενώ η πραγματικότητα είναι πολύ πιό διαφορετική και συχνά πολύ πιό σκληρή.

Μετανάστευση σημαίνει ότι πηγαίνεις ξένος μεταξύ ξένων, χωρίς κοινωνικά δίκτυα και δεσμούς, αφήνοντας πίσω οικογένεια, φίλους, ενδιαφέροντα και τόπους, όλα όσα δηλαδή οι νέοι τονίζουν, ως τα κατεξοχήν σημαντικά για τους ίδιους.

Η μετανάστευση είναι με άλλα λόγια μια μορφή βίας καθώς ματαιώνει ένα μέρος των προσδοκιών των νέων ανθρώπων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και η παραμονή τους δεν ματαιώνει ένα άλλο μέρος, ιδίως εν μέσω κρίσης.

Η αναπαραγωγή, όμως, εξιδανικευμένων εικόνων από το εξωτερικό, ιδίως όταν συνοδεύονται με απαξιωτικές εκφράσεις για τη χώρα μας, όταν μάλιστα πολλοί επιστρέφουν με όχι και τόσο θετικές εμπειρίες, καλό είναι να επανεξεταστεί με καθαρό μυαλό…

Επίσης, χρήσιμο θα ήταν να ακούσουν οι σημερινοί γονείς των 40 και 50 ετών τι λένε τα παιδιά τους, όχι για τους ίδιους προσωπικά, αλλά για τη γενιά τους, η οποία θεωρούν ότι κατέστρεψε την Ελλάδα και οδήγησε στην κρίση. Τώρα, λοιπόν, η γενιά αυτή, οι ίδιοι γονείς τους τους προτρέπουν να φύγουν. Θα πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά και τους νέους να σκεφτούν μόνοι το μέλλον τους χωρίς άμεσες ή έμμεσες επιρροές για τόσο σημαντικά θέματα εκθέτοντάς τους τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε επιλογής και όχι τις δικές μας ιδεοληψίες και προκαταλήψεις.

Ας αφουγκραστούμε τις ανάγκες και τις σκέψεις τους και αυτό αφορά σε ένα δεύτερο επίπεδο και το σημερινό “καθεστωτικό” κράτος, που αγνοεί παντελώς τη νεολαία και δεν έχει επιτυχεί μέχρι σήμερα να οργανώσει και να εφαρμόσει μια πολιτική για τους νέους, συνολική και κεντρική, στηριζόμενο στις απόψεις και τις ανάγκες των ίδιων των νέων, ερχόμενο πάντα εκ των άνω να εφαρμόσει γι’ αυτούς χωρίς αυτούς, τις ιδεοληπτικές πολιτικές του.

Θα ακούσουμε άραγε ποτέ τους νέους σε αυτή τη χώρα, έστω και τώρα, εν μέσω αυτής της επαχθούς κρίσης των αριστερών μνημονίων της “1ης φοράς”, ή μάλλον κυρίως τώρα, ή θα συνεχίσουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας φωτεινούς παντογνώστες που τα ξέρουν όλα και θα συνεχίσουμε να κατηχούμε τα παιδιά στη δική μας προσωπική, αλλά μονόπλευρη προσέγγιση των πραγμάτων;

Σχετικά με το κράτος και το καθεστώς που κυβερνά τώρα, που με κάθε τρόπο και μέθοδο διώχνουν τους Έλληνες μακριά -ιδίως τους νέους, δεν υπάρχουν και πολλά να πει κανείς, μιάς και δεν έχει αυτιά για ν’ ακούει τις αγωνίες των πολιτών που υποφέρουν και βλέπουν στη “φυγή” τη μοναδική τους ευκαιρία, όχι βέβαια για πολλά πράγματα, αλλά μόνο για την επιβίωση!

Ο νέος Έλληνας που ξενιτεύεται, γράφει για την εμπειρία που ζει, περιγράφοντας σε κάθε ευκαιρία, πώς πολλοί νέοι Έλληνες φορτισμένοι με απόγνωση αναζητούν την ελπίδα εκεί, όμως οι 9 στους 10 είναι παράνομοι μετανάστες τουλάχιστον σε χώρες ρκτός Ε.Ε.

Ο νέος μελλοντικός παράνομος μετανάστης, απευθύνει σε όλους “εμάς”, στην “πολιτεία” και στο “κυβερνητικό καθεστώς”, τη δική του κραυγή, φωνάζοντας:

“Ελλάδα, μη διώχνεις τα παιδιά σου!”

Μόνο λίγοι μήνες, είναι αρκετοί για να προσαρμοστεί κανείς σε μια νέα πατρίδα ή απλά να δει την αλήθεια… Μέσα σε λίγο καιρό θα γνωρίσει άλλους Έλληνες, κυρίως νέους και θα πάρει ένα μικρό δείγμα μιας μεγάλης ποικιλίας ανθρώπων. Στην πλειονότητά τους, άνθρωποι με ζεστή καρδιά, με όραμα και φιλοδοξία… απλοί και καθαροί Έλληνες. Όλοι τους, όμως, με ένα μαράζι… το μαράζι της ξενιτιάς!

Κάθε μέρα, ένα νέο Ελληνόπουλο κάνει το πρώτο του βήμα, στα χώματα τα ξένα, με μοναδικό αυτοσκοπό την επιβίωσή του. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 30-35…. βία 50. Οι 9 στους 10 μελλοντικοί παράνομοι μετανάστες, ειδικά στις ΗΠΑ.

Φορτισμένοι με απόγνωση και αναζητώντας την τύχη και την ελπίδα, κάνουν δειλά τα πρώτα τους βήματα σε μια νέα πατρίδα. Άλλοι είναι τυχεροί, άλλοι έχουν βοήθεια και άλλοι προσπαθούν πολύ, αλλά είναι και απελπιστικά μόνοι και ευάλωτοι. Κάποιοι τα καταφέρνουν. Όλοι τους, όμως, έχουν το ίδιο μαράζι και την ίδια θολή ματιά, όταν μιλούν για την πατρίδα, για εκείνη την μία και μοναδική… Ελλάδα!

Το ίδιο συμβαίνει και με τους μεγαλύτερους, με εκείνους που έχουν πιό πολλά χρόνια στα ξένα. Όταν τους ρωτάς… έχεις πάντα την ίδια ανατριχιαστική απάντηση: “Ήρθα για μια πενταετία, να πιάσω την καλή και να γυρίσω, αλλά ξέμεινα εδώ και τώρα δεν μπορώ να φύγω”.

Η πλειονότητα αυτής της κατηγορίας θέλει να βοηθήσει τα παιδιά που έρχονται. Μέσα τους δεν θέλουν τα παιδιά μας να ξενιτεύονται, αλλά γνωρίζοντας τι επικρατεί στη χώρα μας, βλέπουν σαν αναγκαίο κακό αυτή την… από καρδιάς, βοήθεια!

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι παράνομος μετανάστης! Ο παράνομος μετανάστης δεν έχει ασφάλεια, δεν έχει επιλογές, δεν έχει τα ίδια δικαιώματα… δεν έχει ταυτότητα! Προσφέρει σχεδόν τα ίδια και ίσως παραπάνω, από τους νόμιμους και ζει σαν παράνομος.

Έχει κι εκείνος όνειρα. Ήταν κι εκείνος κάτι, πριν έρθει εδώ. Έχει κι εκείνος αισθήματα. Όμως κάποιοι τον ανάγκασαν να τα αφήσει όλα και να γίνει ανδρείκελο σε μια νέα πατρίδα, για να εξασφαλίσει έναν και μοναδικό στόχο …την επιβίωσή του.

“Ελλάδα, μην διώχνεις τα παιδιά σου!”.

Η συσπείρωση των Ελλήνων είναι η μόνη λύση!

Ας ενωθούμε όλοι μαζί Ελλαδίτες και Ομογενείς, μορφωμένοι και αγράμματοι, πλούσιοι και φτωχοί, πρωτευουσιάνοι και χωριάτες! Ας ενωθούμε επιτέλους!

Είναι η μόνη λύση για να πετάξουμε από πάνω μας αυτή την αριστερή “βδέλλα” που πίνει το αίμα της πατρίδας μας τα τελευταία χρόνια!

Ας κάνουμε όλοι μαζί κουπί, για να ξεφύγουμε από τις συμπληγάδες που μας έριξαν και δεν σκοπεύουν να μας βγάλουν από ‘κει, γιατί ειδικά αυτοί μόνο στο “χάος” έχουν πιθανότητες ύπαρξης!

Όχι, άλλα θολά βλέμματα! Όχι, άλλος ξεριζωμός! Όχι, άλλα παιδιά μακριά από την Ελλάδα και τους αγαπημένους τους!

Ας ξαναφτιάξουμε “ΟΛΟΙ” μαζί τη χώρα μας και ας της προσδώσουμε την “αίγλη” που της πήραν…