Τον τελευταίο καιρό έχει βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ο τρόπος εξόδου της Ελλάδας από το τρίτο Μνημόνιο, το καλοκαίρι του 2018. Και η συζήτηση έχει ξεκινήσει πολλές μέρες πριν δημοσιοποιηθεί η ενδιάμεση έκθεση Νομισματικής Πολιτικής της Τραπέζης της Ελλάδος.
Από την ίδια την κυβέρνηση η οποία, για κάποιον πολύ παράξενο και ακατανόητο λόγο (εκτός εάν οι εκλογές πρόκειται να γίνουν πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι ισχυρίζεται το Μαξίμου), αγωνίζεται να πείσει ότι η λήξη του προγράμματος σημαίνει απόλυτη ελευθερία στην πραγματοποίηση οικονομικών επιλογών από τις Ελληνικές κυβερνήσεις.
Παρουσιάζοντας δηλαδή τα πράγματα, πολύ διαφορετικά απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Μήπως είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε! Όχι, βέβαια! Αλλά, θεωρητικά, τα παθήματα γίνονται μαθήματα…
Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για τον τρόπο εξόδου από το Μνημόνιο είναι άνευ αντικειμένου, χωρίς ουσία.
Η στήλη το είχε εξηγήσει και αναλύσει, περισσότερο από ένα χρόνο πριν. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι έξοδος χωρίς προστατευτικές προβλέψεις και στενή επιτήρηση, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Μπορεί δε να σημαίνει μόνο, την πτώση της χώρας στον γκρεμό.
Γιατί; Μα είναι απλό:
Α. Οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Λείπουν περισσότερα από €10 δισ. για να υπάρχει ασφάλεια ως προς την κάλυψη των εξωτερικών υποχρεώσεων του δημοσίου για το 2018 και 2019.
Β. Υπάρχουν πάρα πολλές μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν όλα αυτά τα χρόνια και πρέπει να γίνουν. Εάν θέλουμε να ελπίζουμε ότι πρόκειται να φτάσει η Ελλάδα σε Ευρωπαϊκά επίπεδα ανταγωνιστικότητας, κάποτε (λέγε με και “πραγματική ελκυστικότητα και φιλικότητα προς τις επενδύσεις”).
Γ. Οι εταίροι-πιστωτές έχουν ελάχιστη (έως καθόλου) εμπιστοσύνη ως προς την ουσιαστική υλοποίηση, όσων πρέπει να γίνουν. Άσχετα από το όνομα του εκάστοτε πρωθυπουργού.
Οι επικές και “αξιοπρεπείς διαπραγματεύσεις” της Βαρουφακειάδας ή η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση ικανοποίησαν ορισμένους εντός των συνόρων. Η δεύτερη μάλιστα, αποδείχθηκε θετικό μέτρο σε απόδοση.
Όλα όμως, αποτέλεσαν σοβαρές παρεκκλίσεις από τα συμφωνηθέντα. Κάτι τέτοια για τους Κουτόφραγκους όμως είναι απαγορευμένα και δεν θέλουν ούτε να τ’ ακούνε Αποτέλεσμα; Μηδενική εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, διεθνώς…
Επομένως, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι υπάρξει κάποιου είδους συμφωνία στήριξης. Δεν θα λέγεται Μνημόνιο σίγουρα και θα έχει πολλά και διάφορα ντε-σου μεταμφίεσης(ώστε να διαθέτει την κατάλληλη “πολιτική ενδυμασία”), αλλά θα βρίσκεται εκεί στις 21 Αυγούστου 2018.
Αυτό δεν είναι κακό! Καθόλου! Αντίθετα, θα είναι εξαιρετικά θετικό γεγονός.
Το κακό, είναι άλλο. Τα Προγράμματα Δημοσιονομικής Προσαρμογής της Ελλάδας, όλα τα Προγράμματα, είτε αναγκαία, είτε περιττά, ήταν ευθύς εξ αρχής μέθοδοι επαναφοράς της οικονομίας, ώστε αυτή να επανακτήσει την ικανότητα εξυπηρέτησης των χρεών της. Ώστε να εξασφαλιστεί ότι ο Ευρωπαίος φορολογούμενος θα πάρει πίσω τα χρήματά του.
Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Κανένα Πρόγραμμα δεν σχεδιάστηκε σαν ένα πλήρες και ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο, με συγκεκριμένα βήματα και τελικό στόχο την μετατροπή της Ελληνικής οικονομίας σε μία από τις ανταγωνιστικότερες στην Ευρώπη (τουλάχιστον). Κανένα Πρόγραμμα δεν σχεδιάστηκε με πρώτο αντικειμενικό στόχο την βέλτιστη λύση για την χώρα!
Πράγμα το οποίο, εκτός των άλλων, σημαίνει ότι η έξοδος από τα Μνημόνια δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.
Εκείνο που έχει πραγματικά σημασία, είναι να υπάρξει και να παρουσιαστεί ένα πλήρες και ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο. Ομολογουμένως η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη το προσπαθεί και έχει δώσει θετικότατα δείγματα. Αλλά απέχει αρκετά από την εκπλήρωση του όρου “ολοκληρωμένο”. Μέχρι να φτάσει εκεί, σχέδιο γιόκ…
Ευνόητο λοιπόν πως, χωρίς στρατηγικό σχέδιο, η συζήτηση για την πρόοδο της χώρας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία επιπλέον αρλουμπολογία, η οποία προστίθεται στις τόσες που έχουν ακουστεί τα χρόνια της κρίσης.
Όλες δε οι στηρίξεις του κόσμου, δεν θ’ αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα ποτάμι λεφτά, που θα πέφτει σ’ ένα πηγάδι δίχως πάτο…
Πέτρος Λάζος
Twitter: @Marketelf
Facebook: Peter Lazos
Σ.Σ.1 Ποιος τολμά να ισχυρίζεται ότι επί κυβέρνησης Συριζανέλ η Ελλάδα δεν είναι χώρα φιλική προς την επιχειρηματικότητα; Ποιος είναι τόσο κακεντρεχής και αντιδραστικός;
Η πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα είναι η χώρα όπου ο άλλος φτιάχνει μια εταιρεία μέσα σε ώρες (ΙΚΕ) και, εντός δεκαπενθημέρου, “τσιμπάει” 23 χιλιαρικάκια από απευθείας αναθέσεις. Για να κάνει Χριστούγεννα ο άνθρωπος, βρε! Αμ πως; Έτσι θα τ’ άφηναν τα “δικά τους παιδιά”;
Σ.Σ.2 Συνεχίστε να γελάτε με τις διάφορες παρεμβάσεις, πιέσεις και “εκβιάσεις” προς την Δικαιοσύνη. Οι απορίες είναι δύο, μόνο:
1. Τι θα πείτε την ημέρα που θα χτυπήσουν την δική σας πόρτα και
2. Πόσο μακριά βρίσκεται η συγκεκριμένη ημέρα…
Σ.Σ.3 “Αυτεπάγγελτα θ’ ασκείται δίωξη σε όποιον δημιουργεί προβλήματα στους πλειστηριασμούς”
“Όχι, δεν μπορεί να γίνει δεκτό. Αλλοιώνει το DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το ψηφίζουμε”
“Καλά, να ρωτήσουμε την Τρόι.. εεε τους Θεσμούς. Αλλά μάλλον, δεν θα το δεχτούν. Οπότε, αν επιμείνετε, θα έχουμε πρόβλημα με την αξιολόγηση και τις τράπεζες”
“Ρωτήστε εσείς να δούμε μήπως! Και αν δεν, να το ψηφίσουμε.”
Τελικά, μετά και την “τσαντίλα” του Γιουκλίντ, “συμβιβάστηκαν” με το Αυτόφωρο…
Ελλάδα, Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα 2017!
Σ.Σ.4 Ο δήμαρχος που, κατά δήλωσή του, τηρούσε διπλά βιβλία και εξαπατούσε το δημόσιο, κατηγορεί καθηγητή Πανεπιστημίου και Διοικητή Κεντρικής Τράπεζας ως “αποτυχημένο”!
Ειλικρινά, δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει …
