Του Θανάση Κ.
Ένα περίεργο “παραμύθι” άρχισε να κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες. Αφορά τις προοπτικές “εθνικής συνεννόησης” για να λυθούν, λέει, τα προβλήματα της χώρας.
Έγιναν και σχετικές… δημοσκοπήσεις μάλιστα, που δείχνουν πως η πλειονότητα των ερωτώμενων “θα ήθελε εθνική συνεννόηση” σε όλα τα μεγάλα ζητήματα.
Εντάξει. Καταλάβαμε…
Και μένα αν με ρώταγαν, αν προτιμώ την “εθνική συνεννόηση” από τον “εθνικό διχασμό”, θα απαντούσα το πρώτο. Κι όσοι ξέρω το ίδιο θα απαντούσαν…
Τι σημαίνει αυτό, άραγε;
Ότι επιθυμούμε συνεργασία – κυβερνητική ή άλλη – με το ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα όχι!
Γιατί; Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο διχασμός!
Κι αν με ρωτούσαν ακόμα τι επιλέγω:
–Να πάμε όλοι μαζί μπροστά;
–Η να βουλιάξουμε σε αδελφοκτόνο σύγκρουση;
Θα απαντούσα, προφανώς το πρώτο. Να πάμε όλοι μαζί μπροστά…
Έλα όμως, που αυτό είναι αδύνατο…
Διότι με το ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούμε να πάμε όλοι μαζί μπροστά…
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί και ως τρέχουσα πολιτική και ως στρατηγική αντίληψη και ως ήθος και ως αισθητική ακόμα, όλα εκείνα που πρέπει να ξεπεράσουμε για να μπορέσουμε κάποτε να “πάμε μπροστά”.
Το αίτημα “εθνικής συνεννόησης” ΜΕ το ΣΥΡΙΖΑ, ισοδυναμεί με υποταγή της Αντιπολίτευσης στο ΣΥΡΙΖΑ.
Πλήρη και άνευ όρων ΥΠΟΤΑΓΗ!
Και πότε;
Τι στιγμή ακριβώς που παρ’ όλα τα “φιλοδωρήματα” τα οποία μοιράζει σε όλους όσους φτωχοποίησε πολύ περισσότερο, οι μισοί ψηφοφόροι του τουλάχιστον ΔΕΝ επιστρέφουν! Τον έχουν εγκαταλείψει οριστικά…
Τι μας λένε λοιπόν, κάποιοι “καλοθελητές”;
Ότι την ώρα που τον εγκαταλείπουν οι μισοί απ’ όσους ξεγελάστηκαν και τον ψήφισαν, να τον στηρίξουμε όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, που ΔΕΝ ξεγελαστήκαμε και από τον αρχή ξέραμε πως μας πάει “στα βράχια”…
Να υποταχθούμε στο ΣΥΡΙΖΑ όλοι εμείς που ΔΕΝ είχαμε ψευδαισθήσεις όπως εκείνος. Που τον προειδοποιούσαμε για τις επικίνδυνες αυταπάτες του. Και που πληρώνουμε τώρα τα εγκληματικά λάθη του.
Αυτό μας ζητούν…
Δε σφάξανε!
Και το κυριότερο: Δε δουλεύει έτσι η Δημοκρατία…
Όσοι μιλούν για “εθνική συνεννόηση” με το ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας είναι οργισμένη μαζί του, ουσιαστικά πριμοδοτούν νέα ακραία εξω-συστημικά μορφώματα. Ακόμα πιο επικίνδυνα από το ΣΥΡΙΖΑ!
Διότι όπως έδειξε και το φαινόμενο των “Αγανακτισμένων” του 2011, η Αγανάκτηση από μόνη της ΔΕΝ είναι “καλός σύμβουλος” για μια κοινωνία.
Και τώρα που πυκνώνει η αγανάκτηση για το ΣΥΡΙΖΑ, όποιος ταυτιστεί μαζί του – στο όνομα της “συναίνεσης” – ο ίδιος θα εξαφανιστεί και το χειρότερο: θα σπρώξει μεγάλες δυνάμεις της κοινωνίας σε νέα ακραία κόμματα. Που θα αναδειχθούν για να καλύψουν το κενό…
Γιατί η Πολιτική και η Κοινωνία και η Δημοκρατία, όπως και Φύση γενικότερα: δεν ανέχονται το “κενό”.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτή η ξαφνική κουβέντα περί “εθνικής συναίνεσης”;
Απλούστατα: ότι του ΣΥΡΙΖΑ δεν του βγαίνει.
Αν του έβγαινε, κανείς δεν θα μιλούσε για “εθνική συνεννόηση” σήμερα. Θα πανηγύριζαν για το “θρίαμβο” του ΣΥΡΙΖΑ!
–Αλλά η “καθαρή έξοδος” δεν του βγαίνει.
–Η βιωσιμότητα του χρέους δεν αποκαθίσταται.
–Οι πλειστηριασμοί δεν είναι εύκολο να προχωρήσουν, ούτε είναι εύκολο να λυθεί το πρόβλημα των “κόκκινων δανείων” ως τον ερχόμενο Αύγουστο.
–Ούτε μπορεί να αναβαθμιστεί η πιστοληπτική αξιολόγηση των ελληνικών ομολόγων κατά… έξη βαθμίδες στους επόμενους οκτώ μήνες (εξακολουθούν να βρίσκονται τρεις βαθμίδες πιο κάτω απ’ ότι στο τέλος της διακυβέρνησης Σαμαρά).
–Ούτε ξέρουμε τι θα βγάλουν τα stress tests των τραπεζών.
–Ούτε θα υπάρξουν “θετικά αντίμετρα” μέχρι το 2022 τουλάχιστον…
–Ούτε είναι εύκολο να περάσει η επόμενη – τέταρτη – αξιολόγηση στην οποία έχουν μεταθέσει όλα τα “δύσκολα” που δεν τόλμησαν να κάνουν ως τώρα.
–Ούτε γυρίζει το εκλογικό σώμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική των “φιλοδωρημάτων” την ώρα που κόβει από τον κόσμο πολλαπλάσια από τα όσα του μοιράζει.
Το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν του βγαίνει!
Επομένως…
Ρίχνουν το σύνθημα της “εθνικής συνεννόησης” είτε αναζητώντας “χρήσιμους ηλίθιους” που θα τον στηρίξουν για να παραμείνει, είτε για να τον βοηθήσουν “να πέσει στα μαλακά”, αν αναγκαστεί να πάει σε εκλογές.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ τότε θα πολώνει το κλίμα, την ώρα που μέρος της αντιπολίτευσης θα ζητά… “εθνική συνεννόηση”!
–Αυτό επιδιώκουν: την στήριξή του για να πέσει στα μαλακά ή για να κρατηθεί λίγο ακόμα.
–Και γι’ αυτό το επιδιώκουν: Γιατί δεν του βγαίνει τίποτε και αρχίζει να τρίζει…
Αν του έβγαινε το αφήγημα, δεν θα μιλούσε κανείς σήμερα για “εθνική συνεννόηση”…
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως η “εθνική συνεννόηση” είναι πάντα προσχηματική και παγιδευτική…
Κάθε άλλο.
Η εθνική συνεννόηση έχει νόημα όταν συντρέχουν τρείς συνθήκες:
–Όταν προκύψει κάποιο νέα απειλή.
–Ή όταν προκύψει μια ετυμηγορία του εκλογικού σώματος που επιβάλει την συγκυβέρνηση.
–Και όταν ταυτόχρονα όσοι έχουν την πολιτική ευθύνη, είναι έτοιμοι να κάνουν παραχωρήσεις για να συγκυβερνήσουν.
–Κι όταν υπάρχουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις που είναι έτοιμες να αναλάβουν κι αυτές ευθύνες.
* Για παράδειγμα: Την άνοιξη του 2009, όταν η κρίση που είχε ξεκινήσει την προηγούμενη χρονιά διεθνώς σάρωνε τα πάντα – τη χρονιά εκείνη το έλλειμμα ξέφυγε παντού, ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία – ο Κώστας Καραμανλής, Πρωθυπουργός τότε, πρότεινε στο Γιώργο Παπανδρέου “εθνική συνεννόηση” για να ληφθούν εγκαίρως μέτρα: Δημοσιονομικά μέτρα ΚΑΙ μεταρρυθμίσεις! Ο Γιώργος Παπανδρέου το απέρριψε τότε, ασυζητητί.
Και λίγους μήνες αργότερα, εν όψει εκλογών πλέον, υποσχέθηκε θηριώδεις… “παροχές” και κραύγαζε “λεφτά υπάρχουν”!
* Άλλο παράδειγμα: την άνοιξη του 2010, λίγο πριν μπούμε στο μνημόνιο. Ο Αντώνης Σαμαράς αρχηγός της ΝΔ τότε, πρότεινε “να βάλει πλάτη” στην Κυβέρνηση του ΓΑΠ, ώστε να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα χωρίς να πάμε σε Μνημόνιο. Ο ΓΑΠ το αρνήθηκε και υπέγραψε Μνημόνιο.
* Άλλο παράδειγμα: Η ΝΔ του Σαμαρά διαφώνησε με όλα τα σφάλματα του πρώτου Μνημονίου – τα οποία αποδέχθηκαν εκ των υστέρων και οι ίδιοι οι δανειστές! Αλλά όλη εκείνη την “αντιμνημονιακή περίοδο” του Σαμαρά (Μάιος 2010 – Οκτώβριος 2012), η ΝΔ υπό την ηγεσία του, ψήφισε τις περισσότερες περικοπές σπατάλης και όλες τις μεταρρυθμίσεις (που τις περισσότερες η ίδια είχε προτείνει, εξ άλλου) που έχει ψηφίσει ποτέ Αντιπολίτευση τα προηγούμενα τριανταπέντε χρόνια!
Αυτό ήταν πράγματι έμπρακτη εθνική συνεννόηση!
* Άλλο παράδειγμα – το σπουδαιότερο ως τώρα: Η ίδια η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου! Δύο κόμματα που αποτέλεσαν τους μεγάλους αντιπάλους όλων των προηγούμενων δεκαετιών, σχημάτισαν μια κυβέρνηση, που κράτησε δυόμιση χρόνια, έκανε τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει ποτέ, τις περισσότερες αποκρατικοποιήσεις που έχουν γίνει ποτέ, τη μεγαλύτερη μείωση ελλείμματος που έχει γίνει ποτέ, τη μεγαλύτερη μείωση χρέους που έχει υπάρξει ποτέ, ενώ η Ελληνική οικονομία σημείωσε τότε το μεγαλύτερο άλμα ανταγωνιστικότητας που έχει καταγραφεί διεθνώς σε δυόμιση χρόνια (κατά 41 θέσεις στη διεθνή κατάταξη της World Bank)!
Αυτή πράγματι, υπήρξε η μεγαλύτερη εθνική συνεννόηση που έχει υπάρξει. Και η πιο “αδιανόητη” ως τότε…
Ναι, αλλά για να γίνει, έπρεπε προηγουμένως να ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ να συρρικνωθεί και να πληρώσει το “λεφτά υπάρχουν”. Τη στιγμή που η ΝΔ του Σαμαρά είχε καταφέρει να επιστρέψει στο 30% περίπου. Και όταν έχασε τις εκλογές στις αρχές του 2015, κατάφερε να κρατήσει το 28%…
Η συνεννόηση έγινε, αλλά κανένα από τα δύο κόμματα, δεν ήταν πια το ίδιο όπως στο παρελθόν.
Η ΝΔ λόγω της υπευθυνότητάς της, πρωτοστάτησε σε μια εθνικά σωτήρια διακυβέρνηση, τελικά έπεσε, αλλά διατηρήθηκε αλώβητη ως κόμμα εξουσίας.
Το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε για την προηγούμενη ανευθυνότητά του, αλλά έκανε την “στροφή” του, και παρέμεινε διαχρονικά απαραίτητος εταίρος εξουσίας.
Έτσι δουλεύει η δημοκρατία.
Στην Πολιτική η “ενότητα” δεν προκύπτει από παρορμήσεις του τύπου:
–Ελάτε παιδιά να ενωθούμε!
Γίνεται μπροστά από κοινά προβλήματα, αλλά και μπροστά σε κοινό αντίπαλο.
Τα προβλήματα μπορεί να είναι κοινά, αλλά δεν θίγουν όλους το ίδιο και δεν τα βλέπουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν πάντα αυτοί που νομίζουν – λανθασμένα – πως δεν έχουν πια να χάσουν τίποτε. Υπάρχουν κι αυτοί που απλώς θέλουν να… ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα!
Αν όλοι έβλεπαν όλα με τον ίδιο τρόπο, κι αν πάντα πρυτάνευε το εθνικό συμφέρον, δεν θα υπήρχαν κρίσεις…
Για να μπορέσει να υπάρξει “ενότητα”, πρέπει να υπάρχει και κοινός εχθρός.
Για να μπορέσει να υπάρξει “εθνική συνεννόηση” και “συν-αντίληψη”, πρέπει να αναγκαστούν κάποιοι που έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά ως τώρα, να τα δουν με τον ίδιο τρόπο.
Τότε έχουμε κάτι στέρεο. Κάτι πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε…
Σήμερα κοινός αντίπαλος είναι ο κρατισμός, η υπερφορολόγηση, η ανομία η ακυβερνησία που έρχεται με την απλή αναλογική και οι συνεχείς εκτροπές από τη συνταγματική τάξη.
Κοινός στόχος είναι οι μεταρρυθμίσεις που εξουδετερώνουν τον κρατισμό, η σταδιακή μείωση φόρων, η αποκατάσταση της ασφάλειας του πολίτη, το κλείσιμο των συνόρων και η αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί όλα αυτά που πρέπει να αλλάξουμε! Όλα τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε. Όλες τις στρεβλώσεις και όλες τις παθογένειες που πρέπει να εξουδετερώσουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετεί μόνο μία ανάγκη:
Να συσπειρωθούν όλοι εναντίον του μια ώρα αρχύτερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα “βοηθήσει” να χτιστεί η εθνική συνεννόηση, πράγματι, μόνον ως κοινός αντίπαλος. Όχι ως “εταίρος”!
Όποιος “συμμαχεί” με το ΣΥΡΙΖΑ, ΔΕΝ ενώνει την κοινωνία. Την πολώνει ακόμα περισσότερο.
Για να υπάρξει εθνική συνεννόηση”, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απομονωθεί – κι άλλο! Και να ηττηθεί – οριστικά!
Έτσι δουλεύει η δημοκρατία.
Στη δημοκρατία – όπως και στην Αρχαία Τραγωδία – υπάρχει Κάθαρση στο τέλος! Κάποιοι εξαγνίζονται! Και κάποιοι έρχονται αντιμέτωποι με τις Ερινύες.
Κάποιοι δικαιώνονται. Και κάποιοι καταδικάζονται.
Κι αυτό, τελικά, δημιουργεί δημοκρατικό Ήθος.
Γι’ αυτό και η Τραγωδία γεννήθηκε εκεί που γεννήθηκε και η Δημοκρατία.
Γιατί η Κάθαρση (της Τραγωδίας) παράγει Ήθος (Δημοκρατίας) …
Η Κάθαρση παράγει Ήθος!
Όχι ο καιροσκοπισμός των επιτήδειων.
Όχι το βόλεμα των “γόνων” και των “κλώνων”.
Όχι ο κυνισμός των ακραίων.
Όχι ¨η ισοπέδωση του “δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι”…
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Και γι’ αυτό περιθώρια “συνεννόησης” με το ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν! Δεν είμαστε όλοι ίδιοι…
Κι όσοι μιλάνε για “συνεννόηση” σήμερα, ρίχνουν νερό στο μύλο του κυνισμού των ακραίων. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι…
Και γι’ αυτό η μόνη “συνεννόηση” που έχει νόημα, είναι πως θα τους νικήσουμε και θα τους διώξουμε.
Όχι πως θα υποταχθούμε σε αυτούς.
Τώρα που νιώθουν την αγωνία του τέλους τους, που πλησιάζει…
