Τι κρύβεται πίσω από την επίθεση Κιλιντσάρογλου στον Ερντογάν
Από τον
Μανώλη Κοττάκη
Προβλημάτισε κανέναν τι κρύβεται, αλήθεια, πίσω από την έκρηξη του αρχηγού της τουρκικής αντιπολίτευσης κατά του προέδρου Ερντογάν, τον οποίο εμέμφθη ότι έχασε 18 νησιά στο Αιγαίο, ότι τα κερδίσαμε εμείς και ότι παρέλειψε να τα ζητήσει πίσω κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα; Προφανώς και όχι! Εμείς σταθήκαμε πάλι στις «προκλήσεις Γιλντιρίμ», στη θεωρία των «γκρίζων ζωνών», στο αιώνιο κόμπλεξ μας κατά των Τούρκων, οι οποίοι βρίσκονται σε κανονικό εμφύλιο. Κι όμως, αγαπητοί! Υπάρχουν στιγμές στην εθνική μας Ιστορία που είμαστε πολύ πιο έξυπνοι από τους μπουνταλάδες Τούρκους, τους κερδίζουμε αθόρυβα και, όταν το παίρνουν «είδηση», είναι πλέον αργά.
Περίεργος λοιπόν ων, θέλησα να μάθω τι κρύβεται πίσω από την επίθεση του Κιλιντσάρογλου στον Ερντογάν. Ανακάλυψα έκπληκτος την άγνωστη ιστορία μιας μυστικής εθνικής νίκης την οποία κατήγαγαν ήρωες κάτοικοι μικρονησίδων του Αιγαίου με τη συνδρομή της κυβέρνησης Καραμανλή το 2004-2007. Τυπικά η Τουρκία δεν δύναται να αμφισβητήσει την κυριότητα μικρονησίδων του Αιγαίου, καθώς έχει υπογράψει διεθνή συμφωνία για τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής από τη Σάμο μέχρι το Καστελόριζο. Με την Ιταλία την οποία διαδεχθήκαμε εμείς. Τυπικά επίσης δεν μπορεί με βάση τη Λωζάννη να διεκδικήσει νησίδες, το κείμενο αναφέρει ότι στην Ελλάδα ανήκουν όλα τα νησιά που αναφέρονται με το όνομά τους και οι παρακείμενες νησίδες, ασχέτως αν δεν κατονομάζονται.
Οι Τούρκοι όμως από τα Ιμια και μετά επέλεξαν 18 από τις μη κατονομοζόμενες132 νησίδες στο Αιγαίο για να εγείρουν διεκδικήσεις με ένα και μόνο κριτήριο: να μπορέσουν να θεμελιώσουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας και χωρικών υδάτων έξι μιλίων στο κέντρο του Αιγαίου. Τα νησιά αυτά τα έσωσαν χωρίς τυμπανοκρουσίες Ελληνες, οι οποίοι επέστρεψαν στη γη των προγόνων τους μετά το 2004, και η κυβέρνηση Καραμανλή που τους συνέδραμε κατασκευάζοντας τις απαραίτητες υποδομές.
Αναφέρομαι στην Κίναρο [εκεί όπου έπεσε (;) ελικόπτερο του Ναυτικού μας], στη Σύρνα (οι κάτοικοί της έσωσαν στον πόλεμο Ισραηλινούς αξιωματικούς), στα Λέβηθα (παρούσα εκεί η οικογένεια Καμπόσου), στην Ψέριμο, στο Φαρμακονήσι, στο Γυαλί, στην Καλόλιμνο, στις Οινούσσες, στους Καλόγηρους και σε μερικά ακόμη πέριξ της Κρήτης. Μετά το 2004 οι κάτοικοι, έχοντας στη διάθεσή τους τίτλους του Κτηματολογίου, επέστρεψαν. Ανακαίνισαν παλιές οικίες, έφτιαξαν μικρά εστιατόρια για τα διερχόμενα yachts, πήραν επιδότηση για φωτοβολταϊκά, επιδόθηκαν στην αλιεία, έδωσαν αξία στον τόπο τους. Θωράκισαν τον τόπο τους.
Με τη συνδρομή του Καλύμνιου στην καταγωγή υφυπουργού Γιάννη Βαληνάκη, κατασκευάστηκαν υποτυπώδεις δημόσιες υποδομές, κατόπιν αιτήματός τους. Ετσι η Ελλάς άσκησε αθόρυβα κυριαρχία σε νησίδες, η κυριότητα των οποίων αμφισβητούνταν από την Τουρκία. Ετσι, οι νησίδες απέκτησαν οικονομική δραστηριότητα, άρα χωρικά ύδατα, άρα υφαλοκρηπίδα, άρα ακύρωσαν τα τουρκικά σχέδια να αμφισβητηθούν μεγάλες θαλάσσιες εκτάσεις στο Αιγαίο. Από τη στιγμή που κατοικούνται, η Τουρκία τα «έχασε», αυτό εννοεί ο Κιλιντσάρογλου. Δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει σε διεθνές δικαστήριο. Ακουγα τότε τον Βαληνάκη να μιλά για «ειρηνική μάχη», στο Αιγαίο αλλά δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Τώρα που ακούω τους κλαυθμούς του Τούρκου, καταλαβαίνω.
*Το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”