Το 2018 θα είναι η χρονιά του κάθε πέρσι και καλύτερα. Τα φιλοδωρήματα του 2017 του κράτους-πατερούλη θα σβήσουν ως ασθενική μνημονιακή αναλαμπή.
Στις 22 Ιανουαρίου και μόνο όταν κλείσει η τρίτη αξιολόγηση και καταγραφούν τα μύρια-όσα που καταφθάνουν με την τέταρτη (βεβαίως πριν περάσουμε στην επιτροπεία και το προσύμφωνο του τέταρτου μνημονίου με κουρέματα –τον Ιανουάριο 2019- σε μισθούς και συντάξεις) θα είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε το πού βαδίζουμε.
Θα συναντήσουμε κατάματα το αδιέξοδο και στις κοινωνικές ομάδες που μέχρι σήμερα δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα επιβίωσης, μέσα στην κρίση γιατί “έριχναν” με όποιο τρόπο μπορούσαν το κράτος, τις ΔΕΚΟ, τους Δήμους και τις Τράπεζες.
Αυτές οι ομάδες τερματίζουν στο 2018 με τους “βομβαρδισμούς” κατασχέσεων, πλειστηριασμών που θα οδηγήσουν μοιραίως και στην ανάληψη των τελευταίων αποταμιεύσεων.
Αλλά η ζοφερή αυτή εικόνα θα επιβαρύνει σημαντικότατα την ήδη βαριά ψυχολογία της κοινωνίας μας, η οποία από το 2016 δείχνει από κόπωση μέχρι και απομάκρυνση από οτιδήποτε λέγεται πρόοδος, οραματισμός ή κέφι για δημιουργία.
Αυτά που θα υποχρεωθούμε να εφαρμόσουμε το 2018 θα μετατρέψουν τα σημερινά νοσήματα, απάθειας, αδιαφορίας, και απογοήτευσης για τον τόπο, σε μόνιμη κατάθλιψη με τάσεις εγκατάλειψης κάθε προσπάθειας και (ιδίως) κάθε ελπίδας.
Ας ρίξουμε αρχικά μια ματιά στην επιχειρηματική κοινωνία. Στοιχείο που κυριαρχεί ως “στρατηγική” θα παραμείνει (και το 2018) μόνο η επιχειρηματική επιβίωση. Τίποτε άλλο.
Οι επιλογές είναι δύο. Συρρίκνωση με κάθε τρόπο για να αποφύγουν τις φορολογικές εκπλήξεις, τα εκλογικά σενάρια, την πολιτική ταλαιπωρία της οικονομίας και τις καιροφυλακτούσες “δυνάμεις” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για φορολόγηση κάθε δράσης που θα πέσει στην αντίληψη του υπουργείου Οικονομικών.
Από πλευράς κινητικότητας μόνο εντάξεις σε τυχόν επιδοτούμενα προγράμματα (όπως εργασίας) και αντικατάσταση αντιπαραγωγικών μηχανημάτων.
Κινήσεις όμως που αποκλείεται να χτίσουν έστω και θαμπή εικόνα τυχόν αισιόδοξης μεταβολής της κεντρικής ψυχολογίας που είναι “…επιχειρώ μόνο από ανάγκη και χωρίς ενδιαφέρον για παραπέρα ανάπτυξη μέχρι να επιστρέψει η οικονομία στην κανονικότητα”.
Το τι σημαίνει αυτό για την ανεργία, για την αναθάρρηση της αγοράς και τελικά για την οικονομία είναι σχεδόν αυτονόητο και ορατό από το 2017.
Η καλπάζουσα “μαύρη οικονομία” θα περνάει στη “λευκή” μέσα από νέους διαδρόμους, παράθυρα και σκαλοπάτια τα οποία δεν είχαν εφευρεθεί ούτε στις εποχές της πρώτης και δεύτερης δεκαετίας της μεταπολίτευσης όταν η “μαύρη αγορά” εξασφάλιζε την επιβίωση της επίσημης οικονομίας μέχρι και 60%.
“Θύμα” της μαύρης οικονομίας από το 2018 θα είναι το κράτος- πατερούλης του ελληνικού σταλινισμού καθώς οι μόνες υποχρεώσεις που θα καλύπτονται (λόγω της εξωφρενικής φορολογίας του 2016-2017 και 2018) θα είναι όσες δεν οδηγούν σε λουκέτο των επιχειρήσεων πριν την ώρα τους (όπως ο ΕΝΦΙΑ, οι ασφαλιστικές εισφορές και όσες διώκονται ποινικά).
Οι Τράπεζες θα συνεχίσουν να είναι θύματα του ανάλγητου κράτους αλλά και των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ στους πλειστηριασμούς όσο ο απλός καταθέτης και ομάδες επαγγελματιών συνεχίζουν να αποφεύγουν την αποταμίευση με τον φόβο κουρέματος (ως τελική λύση) στην πιθανή (έως βεβαιότατη) αποτυχία των πλειστηριασμών και κατασχέσεων.
Μετά την τέταρτη αξιολόγηση και πριν την τυπική (και μόνο τυπική) λήξη του τρίτου μνημονίου η Βουλή, το Μαξίμου και η Κουμουνδούρου έχοντας το “σώμα ασφαλείας των 153 του ναι σε όλα” θα γίνουν τα Σεράγια που θα εκδίδουν “φιρμάνια” υποχρέωσης των “σκλαβωμένων” φορολογούμενων για να γίνουν πράξη αυτά που υποσχέθηκαν οι Τσίπρας, Τσακαλώτος και Χουλιαράκης στους δανειστές και προσωπικά σε όλους του αξιωματούχους του Eurogroup με (θεωρητικό) “μπαξίσι” την έναρξη μελέτης για την ρύθμιση του χρέους μετά τον Αύγουστο του 2018.
Και εδώ ακριβώς επιβάλλεται η προσοχή μας καθώς οι “μαύρες συναλλαγές” , η “μαύρη εργασία” οι “νεοφοροφυγάδες” (δια του συστήματος της επίσημης ανεργίας) και ο “πολυεθνισμός” του μικροεμπορίου χονδρικής και λιανικής είναι το μόνο αποτέλεσμα της δήθεν αριστερής οικονομικής πολιτικής.
Γιατί όλα δείχνουν πως γενικεύονται “μηχανισμοί παραθύρων” μέσα από την “μαύρη οικονομία”, όπως ξεγλίστρημα από τα capital controls με “παράπλευρες λειτουργίες” εμβασμάτων από και προς την Ελλάδα ή σαν το προχθεσινό ,στην Βόρεια Ελλάδα, της υποχρέωσης εργαζομένων να επιστρέψουν τις αμοιβές δώρων Χριστουγέννων (για καταβολή τους με δόσεις). Φαινόμενα δηλαδή τουρκοκρατίας που είχε σκαρφιστεί ο λαός για να αποφεύγει τους χαρατζίδες… στην είσπραξη των φόρων.
Του Γιώργου Κράλογλου
