Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Φιόνα Γεωργιάδη: Συνέντευξη με την πρωταγωνίστρια του Success Story

Η Φιόνα Γεωργιάδη είναι σίγουρα ένα από τα πιο νέα, φρέσκα και όμορφα πρόσωπα που κέρδισαν την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινού με την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα. Πέρσυ έγινε γνωστή μέσα από τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά “Μπρούσκο” ερμηνέυοντας το ρόλο της Άλκηστης, ενώ φέτος είναι η λαμπερή πρωταγωνίστρια στη νέα ταινία του Νίκου Περάκη “Success Story” που προβαλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Στο ρόλο της Τζορτζίνας Τζελέπη, μιας νεαρής, άνεργης ηθοποιού, κλέβει την παράσταση.

Η Φιόνα Γεωργιάδη μιλά στο logiastarata.gr και τον Ανδρέα Σταματόπουλο για το “Success Story” ,τη σχέση της ταινίας με την Ελληνική πραγματικότητα, προβληματίζεται για το μέλλον των νέων στην Ελλάδα του 2017, αλλά παρ όλα αυτά διατηρεί την αισιοδοξία της και ανυπομονεί για τα επόμενα βηματά της στο χώρο του θεατρού.
Πώς νιώθεις που µετά από µήνες προετοιµασίας βγήκε στις αίθουσες η νέα ταινία; 

Αγωνία,
ενθουσιασµό, περιέργεια, µεγάλη χαρά! Όλα αυτά µαζί. Και υπερηφάνια γιατί είναι µεγάλη τιµή
που ζήσαµε όλο αυτό το «ταξίδι» µε οδηγό το Νίκο Περάκη, ιθύνοντα νου την Κατερίνα Μπέη, και
συνοδοιπόρους τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και όλους τους υπόλοιπους συντελεστές (καστ &
συνεργείο). Δηµιούργησαµε το Success Story µε αυθεντικό µεράκι και πολλή αγάπη.


Τι είναι το success story; 

Μια αλληγορία που έχει για όχηµα την εκρηκτική, µάλλον
αυτοκαταστροφική, ερωτική σχέση µεταξύ του Παναγή Πάνδωρα και της Τζορτζίνας Τσελέπη.
Στην ουσία φανερώνει την αποδόµηση των ανθρωπίνων σχέσεων αλλά και µιας κοινωνίας
ολόκληρης, στην οποία οι χαρακτήρες δεν έχουν βασιστεί σε γερά θεµέλια και οι συνθήκες της
ζωής τους γίνονται οριακές. Είτε γιατί χάνουν τα κεκτηµένα τους είτε γιατί διαψεύδονται οι
προσδοκίες και τα όνειρα τους, όταν έρχονται αντιµέτωποι µε τις δυσκολίες της πραγµατικής ζωής.
Κατά µία ρήση, ο χαρακτήρας φαίνεται είτε όταν τα έχεις όλα είτε όταν δεν έχεις τίποτα. Ο
Πάνδωρας και η Τζορτζίνα, οι δυο ήρωες της ταινίας, είναι κατ’ εµέ ένα ζευγάρι σε πολλά σηµεία
αταίριαστο, αλλά µε πολύ κοινή ιδιοσυγκρασία.



Ο τίτλος success story εµπεριέχει κάποιο είδος ειρωνίας για την οικονοµική και πολιτική
κατάσταση που βιώνουµε σήµερα; 

Ναι, αλλά σαν υποδόρια ένεση. Το Success Story λαµβάνει
ως κονωνικό-πολιτικό πλαίσιο τα χρόνια της ελληνικής οικονοµικής κρίσης και συµπεριλαµβάνει
πολλά από τα κλισέ και τις στερεοτυπικές φιγούρες της κοινωνίας, όπως είναι ένα golden boy που
επιθυµεί να εµπλακεί στην πολιτική σκηνή του τόπου, ώστε να εξυπηρετήσει µη ευγενικούς
προσωπικούς του σκοπούς, έχει «διεφθαρµένους» φίλους και ερωτεύεται µια φιλόδοξη νεαρή
ηθοποιό, η οποία, προσπαθώντας να «αναρριχηθεί» κοινωνικά, ενδίδει στον έρωτα του καθώς
βλέπει στο πρόσωπο του την εκπλήρωση κάθε ονείρου της. Η ταινία κάνει µάλλον έναν σχολιασµό
πάνω στη φύση του ανθρώπου στην πρωτογενή του εκδοχή, εκεί που το ένστικτο της
αυτοσυντήρησης είναι ο οδηγός της συµπεριφοράς. Τέτοιου είδους φυσιογνωµίες είναι πιο εύκολα
αναγνωρίσιµες στην εποχή της παγκόσµιας κρίσης που διανύουµε και δη στην Ελλάδα, αλλά
νοµίζω υπήρχαν ανέκαθεν. Ταυτόχρονα, νοµίζω πως ο θεατής µπορεί να ταυτιστεί µε τους ήρωες
διότι, αν και φανερώνονται υπερβολικοί και κραυγαλέοι, ουσιαστικά παραµένουν ανθρώπινοι,
βιώνοντας όλη τη γκάµα των συναισθηµάτων, του ερωτικού πάθους, της αγάπης, της µαταίωσης,
της απόρριψης, της απρόβλεπτης- µα αναπόφευκτης µέσα στη ζωή- φθοράς. Η ταινία έχει έντονα
δραµατικά στοιχεία αλλά τόσο το σασπενς όσο το χιούµορ και η λοξή σατυρική µατιά, ενδεικτική
της ευφυούς σκηνοθεσίας του Νίκου Περάκη, θεωρώ ότι λειτουργούν ως «κωµικές ελαφρύνσεις».


Ένα από τα κύρια θέµατα του φιλµ είναι οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αντιµετωπίζουν
οι νέοι σε εποχές κρίσης. Πιστεύεις ότι υπάρχει µέλλον για τους νέους στην Ελλάδα του
2017; 

Θεωρώντας και εαυτόν νέα της εποχής µας στην Ελλάδα του σήµερα, θέλω να πιστεύω ότι
ναι υπάρχει µέλλον. Παρατηρώ ότι η Αθήνα είναι µια έντονα καλλιτεχνική πόλη και αν κρίνω από
την εµπειρία του Success Story, συµπεραίνω ότι οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ τη δουλειά τους
και κατά µιά έννοια την έχουν ψυχικά ανάγκη για να είναι ευτυχείς, καταβάλλουν όλη την
απαιτούµενη παραπανίσια ενέργεια για να δηµιουργήσουν, ακόµα και υπό τις ιδιάζουσες
οικονοµικές συνθήκες που ζούµε. Απλώς είναι κρίµα να µην υπάρχει αντιστοιχία κόπου και
απόλαυσης αγαθών. Παρ’ όλα αυτά, διατηρώ την αισιοδοξία µου, έστω και αν το κάνω από
άποψη.



Περιέγραψέ µας λίγο την Τζωρτζίνα…Τι χαρακτήρας είναι; Έχει κοινά στοιχεία µε σένα; 

Η
Τζορτζίνα είναι µια νεαρή ηθοποιός, απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, απογοητευµένη από τις
µαταιώσεις του επαγγέλµατος, παρορµητική, η οποία µε το µοντέλο της ζωής της µάς θυµίζει το
µότο «ο σκοπός αγιάζει τα µέσα». Είναι διατεθειµµένη να φτάσει στα άκρα για να επιτύχει όσα
επιθυµεί. Ταυτόχρονα, βιώνει έντονα τον έρωτα, τη ζήλια, την απογοήτευση. Θεωρώ ότι ταυτίζοµαι
µαζί της σε ό,τι αφορά το πλούσιο συναίσθηµα της, αλλά είµαι φύσει πολύ πιο αισιόδοξη και έχω
διαφορετικό άξονα βάσει του οποίου αντιδρώ όταν αντιµετωπίζω δυσκολίες. Εκείνη είναι έρµαιο
του φόβου της, εγώ έχω καλή πίστη και ας µαταιώνοµαι.


Πως ήταν η εµπειρία της συνεργασίας µε τον πολύπειρο Νίκο Περάκη αλλά και µε
συµπρωταγωνιστή ένα κορυφαίο ηθοποιό όπως ο Κ.Μαρκουλάκης; 

Είµαι ευτυχής και
χαρούµενη που ο Νίκος (Περάκης) και η Κατερίνα (Μπέη) µού εµπιστεύτηκαν αυτό το ρόλο. Ήταν
βουτιά στα βαθειά, µοναδική εµπειρία. Ένιωσα πολύ ελεύθερη δηµιουργικά, έχοντας δίπλα µου
συνεργάτες τόσο έµπειρους και καταξιωµένους που µε έκαναν να βιώσω πολύ γρήγορα
εµπιστοσύνη και ασφάλεια ώστε να παίξω. Γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείµενο της δουλειάς
τους, αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν και επειδή είχαµε εξαρχής καλή επικοινωνία µεταξύ µας,
χτίσαµε γρήγορα σχέση αµοιβαίας εκτίµησης. Το ίδιο συνέβη και στη συνεργασία µου µε τον
Κωνσταντίνο (Μαρκουλάκη). Λειτουργήσαµε µέσα σε ένα επικοινωνιακό τρίγωνο, κορυφή του
οποίου ήταν ο Νίκος. Ο Κωνσταντίνος είναι ένας γενναιόδωρος καλλιτεχνικός παρτενέρ, πολύ
ικανός και ευφυής άνθρωπος µε ωραία αίσθηση του χιούµορ. Τον εκτιµώ και εµπιστεύοµαι πολύ
τόσο ως ηθοποιό όσο και ως σκηνοθέτη και έµαθα πολλά στη διάρκεια των γυρισµάτων µας, και
από τα όσα µου έλεγε ως «υποκριτικές οδηγίες» αλλά και µέσω της παρατήρησης της δικής του
ερµηνείας. Είµαι ευγνώµων.

Φέτος βλέπουµε και αναµενουµε ακόµα αρκετές φιλόδοξες ελληνικές ταινίες δηµιουργών
όπως ο Γιάννης Σµαραγδής, Παντελής Βούλγαρης, Τάσος Μπουλµέτης κ.ά Πιστεύεις ότι
έχει µέλλον ο Ελληνικός κινηµατογράφος;

 Έχω την τάση και την επιθυµία να υποστηρίζω κάθε
τι καλό και ελληνικό, ακόµα και τα εύγεστα ελληνικά κρασιά (sic). Πόσο µάλλον όταν µιλάµε για την
καλλιτεχνική δηµιουργία, έναν χώρο για τον οποίο νιώθω έµφυτο ενδιαφέρον προς διερεύνηση.
Ναι, θεωρώ ότι στο µέλλον θα εξελιχθεί περαιτέρω (κυρίως ποσοτικά- γιατί ποιοτικά ήδη είναι
ανεπτυγµένος) ο ελληνικός κινηµατογράφος. Παρατηρούµε ότι οι ελληνικές ταινίες ξεφεύγουν των
ελληνικών συνόρων (βλέπε τις ταινίες του Γιώργου Λάνθιµου, του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, και
του Αργύρη Παπαδηµητρόπουλου µεταξύ άλλων) και είναι βέβαιο ότι όσο υπάρχει πίστη και
µεγαλύτερη οικονοµική ευχέρεια, θα προκύπτουν µεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα πονήµατα.


Θέατρο, κινηµατογράφος ή τηλεόραση; Τί βρίσκεις πιο ενδιαφέρον και τι πιο απαιτητικό
ως ηθοποιός; 

Αγαπώ το θέατρο και ερωτεύοµαι τον κινηµατογράφο. Η τηλεόραση προσφέρει µια
σταθερή οικονοµική πραγµατικότητα στον ηθοποιό και αποτελεί παρέα για µεγάλο κοµµάτι του
πληθυσµού µας που ενδεχοµένως να περνά αρκετές ώρες εντός σπιτιού. Εποµένως, και τα τρία
µέσα είναι αξιοσέβαστα και µε τις δικές τους απαιτήσεις. Άλλωστε, στη Νέα Υόρκη έπαιζα 4 χρόνια
σε θεατρικές παραστάσεις και απ’ όταν γύρισα στην Ελλάδα, µου έγιναν προτάσεις για τηλεόραση
και κινηµατογράφο, τις οποίες δέχτηκα. Eίναι φανερό ότι βρίσκω ενδιαφέρον και στα τρία µέσα. Για
να είµαι ειλικρινής, αγαπώ ξεχωριστα πολύ το θέατρο και ανυποµονώ να βρεθώ ξανά στον κόσµο
του. Γνωρίζω µάλιστα ότι η Αθήνα έχει ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο σε ό,τι αφορά τις θεατρικές της
παραστάσεις και όλοι ξέρουµε ότι δεν είναι λιγότερο exclusive από αυτές της Νέας Υόρκης.
Εποµένως, θα είναι τιµή µου να αποτελέσω µέρος τους. Ταυτόχρονα βέβαια η «περιπέτεια» που
έζησα στην Αµερική και το γερό στοµάχι που απαιτείται για να υπάρξεις καλλιτεχνικά εκεί µού δίνει
την απαιτούµενη πίστη εις εαυτόν. Εφόσον άντεξα εκεί, θα µπορέσω και εδώ. Από την άλλη, τώρα
που είδα πώς είναι το ταξίδι µιας ταινίας µεγάλου µήκους στο Success Story, και βέβαια
συνεργαζόµενη µε τους συγκεκριµένους συντελεστές, δηλώνω ενθουσιασµένη. Ο κινηµατογράφος
είναι ιδιαιτέρως γοητευτικός και ερωτεύσιµος. Επιπλέον µε συναρπάζει το γεγονός ότι οι ταινίες
ξεπερνούν το εµπόδιο του χωροχρόνου.

Πέρσυ σε είδαµε σε µια από τις δηµοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων
χρόνων το Μπρούσκο. Φέτος που αρκετά κανάλια επενδύουν περισσότερο σε ρηάλιτι και
τηλεπαιχνίδια πιστεύεις ότι υπάρχουν σειρές που µπορούν να έχουν ανάλογη επιτυχία και
να αγαπηθούν όπως το Μπρούσκο; 

Όταν γυρίζονται λιγότερες σειρές, υπάρχει µικρότερος
πλουραλισµός στη µυθοπλασία. Εποµένως, είναι µάλλον πιο δύσκολο να υπάρξουν µεγάλες
τηλεοπτικές επιτυχίες. Παρ’ όλα αυτά, όταν κάτι είναι καλό, πάντοτε ξεχωρίζει.
Λόγω της προώθησης της ταινίας βρίσκοµαι τους τελευταίους µήνες συνεχώς εκτός σπιτιού, µε
λιγοστό χρόνο να παρακολουθήσω τηλεόραση. Εποµένως, δεν έχω σαφή εικόνα του τηλεοπτικού
σχήµατος. Ως θεατής πάντως προτιµώ να παρακολουθώ µυθοπλαστικά προγράµµατα, κάποιες
φορές ντοκυµαντέρ ή ορισµένα τηλεπαιχνίδια.

Ποια είναι τα επόµενα σχέδιά σου για το µέλλον; 

Υπάρχουν σχέδια τόσο για θέατρο όσο και
για ταινία, αλλά είναι όλα υπό συζήτηση οπότε δεν µπορώ να πω ακόµα περισσότερα. Σύντοµα!

Ανδρέας Σταματόπουλος

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ