Με τη σέσουλα το “τυράκι”, ανάμεσα σε “μπουκιές” σανού. Βγαίνουμε από τα μνημόνια και μπαίνουμε στις αγορές. Η “φάκα” όμως είναι στη γωνία…
Τα εργασιακά (με οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων), τα συνταξιοδοτικά (μετά και τις περικοπές του 2019), οι ιδιωτικοποιήσεις (με κέντρο βάρους όλες τις ΔΕΚΟ για ενέργεια, νερά, μεταφορές και υποδομές), το καπέλωμα του κομματικού κράτους από νέες Ανεξάρτητες Αρχές (για αποπολιτικοποίηση της Διοίκησης), η διάλυση του θεσμού των κοινωνικών εταίρων και των κομματικών εργατοπατέρων (μέσα από όρους για τις απεργίες) θα τα “δέσουν” οι δανειστές πριν τη λήξη του τρίτου μνημονίου.
“Δέσιμο” που όμως θα διαρκέσει όσο ένα νέο μνημόνιο. Μια ακόμη 4ετία. Και αυτό ανεξάρτητα από το εάν ξεκινήσουν ή όχι (τέλος Αυγούστου 2018) προεργασίες για τέταρτο μνημόνιο (στη βάση του “προσυμφώνου” Τσίπρα –Τσακαλώτου για σφαγή μισθών, συντάξεων και επιδομάτων το 2019).
Τι δεν φαίνεται από τώρα και αφήνει να ρέει… το “σανό” για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια; Πως θα πούνε το “συμβόλαιο” που θα διαδεχθεί το σημερινό πρόγραμμα.
Το πιθανότερο είναι ότι οι δανειστές θα το αποκαλέσουν “δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης” που θα αφορά τα όσα συμφωνήθηκαν στην υπογραφή των αξιολογήσεων 2017-2018.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα μας το “σερβίρει”, (υποθέτω) ως μεγάλη μεταρρύθμιση που έφερε στην Ελλάδα η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα.
Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν αποχωρήσει οριστικά από την πολιτική σκηνή της χώρας, θα δέσει χειροπόδαρα την φτώχεια μέχρι και το 2022 κάνοντας τον βίο αβίωτο στους διαδόχους του στην εξουσία.
Για τον λαό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ενοχές. Και ας τον καταδικάζει σε άλλη μία 4ετή φτώχεια. Γιατί τα (συγκεκριμένα) μέτρα, εργασιακά, συνταξιοδοτικά, ασφαλιστικά και φορολογικά -ΕΝΦΙΑ και ειδικές εισφορές- της τελευταίας 3ετίας, είναι καθαρές επιλογές Τσίπρα και όχι των δανειστών.
Αλλά γιατί να έχει. Ήταν στο πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ. Το ομολόγησαν οι Τσίπρας, Τσακαλώτος και Χουλιαράκης. Εν γνώσει μας (είπαν περίπου) αποδεκατίσαμε τη μεσαία τάξη και κάναμε τους φτωχούς φτωχότερους. Πως αλλιώς θα είχε ρόλο το κράτος –πατερούλης… μοιράζοντας πενταροδεκάρες φτώχειας…
Σε ό,τι αφορά εμάς, κούνια που μας κούναγε αν νομίζουμε ότι οι δανειστές και ιδιαίτερα οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και η Ουάσινγκτον θα αφήσουν τον Αλέξη Τσίπρα να παίξει με “δικά τους χαρτιά” για να κερδίσει την παρτίδα των εκλογών.
Ξέρουν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα όπως και ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ… έχουν οριστική ημερομηνία λήξης μέσα στο 2018.
Για αυτό και είναι αποφασισμένοι να πάρουν τα μέτρα τους. Νωρίς-νωρίς. Ίσως και από τον Φεβρουάριο του 2018, στο πλαίσιο της τέταρτης αξιολόγησης.
Και θα τα καταφέρουν οι δανειστές (δυστυχώς για όλους μας) χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν στις απειλές του 2015 για grexit και άλλους μπαμπούλες.
Τα 113 προαπαιτούμενα της δεύτερης αξιολόγησης και οι δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα στη Μάλτα για ισχυρή θεμελίωση των μεταρρυθμίσεων, που περιλαμβάνονται και θα περιληφθούν σε όλα στα “συμβόλαια” των αξιολογήσεων, του τρίτου μνημονίου, τους φτάνουν και τους περισσεύουν.
Στη ΔΕΗ (κατά κόρον) αλλά και στις τελευταίες 3-4 αποτυχημένες και πτωχευμένες κρατικές επιχειρήσεις έχουν κυκλοφορήσει τα μαντάτα ότι τελικά το ψάρι θα χαθεί από το κεφάλι…
Γι’ αυτό και τα προχθεσινά, τελευταία ηρωικά, για τη ΔΕΗ, τα υδροηλεκτρικά και τα άλλα που δήθεν δεν πρόκειται να πουληθούν ή να φύγουν από τον έλεγχο του κράτους…
Το 2015, με τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση δεν θα χάναμε κεραμίδι από τη ΔΕΗ. Ούτε ένας κουβάς λιγνίτης… από τις μονάδες. Το 2016 βγήκαν στο σφυρί… για να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα. Το 2017 δίνουν και στη ΔΕΗ “κοινωνικό μέρισμα”.
Κάπως έτσι θα γίνουν και όλα τα άλλα. Θα φανούν μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2018. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπαίνει στην προεκλογική περίοδο με ανοικτά μέτωπα στους δανειστές. Έχει ανάγκη… τον καλό τους λόγο… Έχει ανάγκη τα χατίρια τους… όσο παριστάνει το κράτος- πατερούλη… Αλλά και οι δανειστές έχουν ανάγκη τον χρήσιμο Τσίπρα. Θέλουν να δέσουν τα “συμβόλαια φτώχειας” (δεύτερης και τρίτης αξιολόγησης) για μια 4ετία είτε εντός είτε εκτός μνημονίων.
