Ο Πασοκισμός τερματίζει. Ο Συριζαϊσμός αγκαλιάζει τα πάντα. Δανειστές και κρατικοδίαιτοι τρίβουν τα χέρια τους. Το παιχνίδι ξεκινάει το 2018.
Τι να τις κάνει τις εκλογές ο Τσίπρας, πριν από τον Σεπτέμβριο του 2019, αν κάποια γεγονότα δεν τον υποχρεώσουν (όπως εμείς πιστεύουμε) να τις επισπεύσει (προς το τέλος του 2018) παραπληροφορώντας τον λαό, (καθόλου δύσκολο) ότι βγήκαμε από τα μνημόνια…
Γεγονότα σαν αυτά θα είναι, ίσως, η εμφανέστατη ανικανότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να διαχειρισθεί απλά καθημερινά προβλήματα σε συνδυασμό με τις εξωφρενικές γκάφες των υπουργών. Η πιθανή φορολογική αντίσταση (δύσκολο για συνεπείς αστούς) με στάση πληρωμών ή η ανυπαρξία αριστερών πεπραγμένων για τις εκλογές.
Άρα αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν απολύσει, τη μισή του κυβέρνηση και συνεχίσει (μετά την τρίτη αξιολόγηση) με τους ίδιους υπουργούς και αναπληρωτές θα σημαίνει πως έχουμε ανατροπή της προσωπικής του εμμονής να πάει για εκλογές στο τέλος του 2019.
Ωστόσο οι κινήσεις τακτικής του Αλέξη Τσίπρα δεν πρόκειται να επηρεάσουν σε τίποτε την ήδη εξελισσόμενη εδραίωση του Συριζαϊσμού, ως διαδόχου του Πασοκισμού.
Οι λόγοι της “εξέλιξης” της διαδοχής στον Συριζαισμό είναι τραγικά απλοί και καταδεικνύουν την αδυναμία της Ελλάδας να ξεφύγει από τη μοίρα της να καθρεφτίζεται ως Βενεζουέλα των Βαλκανίων.
Ο βασικότερος λόγος είναι ότι, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του 1974 και ο Ανδρέας Παπανδρέου του 1981 και ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνεται σε ένα 70-80% ποσοστό ψηφοφόρων που αποδέχονται τον κρατισμό (όλων των μορφών).
Ο διορισμός στο κράτος, για το ποσοστό αυτό, θεωρείται “θέση” ενώ η πρόσληψη σε ιδιωτική επιχείρηση αποκαλείται “δουλειά”, από τους πολλούς, ή “σκλαβιά” από τους Καρανίκες…
Γι’ αυτό η Ελλάδα της ανοικτής οικονομίας της ισχυρής εξαγωγικής βιομηχανίας, της παραγωγού πρώτων βιομηχανικών, μεταλλουργικών και μεταλλευτικών προϊόντων ή του ορυκτού πλούτου κατάντησε στην 87η θέση ανταγωνιστικότητας αλλά κανείς δεν συγχύσθηκε. Κανείς δεν απόρησε. Κανείς δεν νοιάστηκε. Αντίθετα “βολευτήκαμε” με το αριστερό “…είναι σκόπιμα λανθασμένη αξιολόγηση”.
Γιατί η Ελλάδα επιμένει στην Καραμανλική σοσιαλμανία, που διαδέχθηκε ο απρόσωπος Νεοδημοκρατισμός. Και ικανοποιείται (μια 30ετία τώρα) από τον τριτοκοσμικό Πασοκικό σοσιαλισμό που αντικαθιστά ήδη ο Συριζαϊσμός με τα οφέλη του να τα καρπούται (προς ώρας) ο Αλέξης Τσίπρας.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα (εντός ή εκτός των μνημονίων) αποκλείεται να ακολουθήσει τον δρόμο της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας ή και της Κύπρου. Και ας προσφέρει (σήμερα μόνο) τις όποιες επενδυτικές ευκαιρίες, λόγω κρίσης, ισχυρής αποκρατικοποίησης, 29 ΔΕΚΟ και εκποίησης πακέτων κρατικής περιουσίας.
Πώς να αξιοποιηθούν άλλωστε οι επενδυτικές ευκαιρίες σε μια χώρα χωρίς ικανό σύστημα Διοίκησης, χωρίς γνώση, χωρίς στρατηγική, αλλά (κυρίως) χωρίς πολιτική βούληση να προσελκύσει επενδυτές.
Έτσι θα συμβεί και οι ευκαιρίες της κρίσης θα βουλιάξουν, στο βάθος του χρόνου, στο ελληνικό κρατικίστικο “πνεύμα” και τέλμα.
Το πρωί οι υπουργοί θα ανακοινώνουν συζητήσεις με επενδυτές και εγκρίσεις προγραμμάτων ιδιωτικοποιήσεων στα οποία θα επενδύονται ξένα κεφάλαια. Και το απόγευμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετέχει (αν όχι θα οργανώνει) πορείες ενάντια στο ξεπούλημα του κράτους.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Ο Αλέξης Τσίπρας ευνοεί το αμερικανικό ενδιαφέρον –σε συνδυασμό και με ευρωπαϊκό- για την ενεργειακή αξιοποίηση (τερματικά φυσικού αερίου) της ζώνης στην Αλεξανδρούπολη (το θέμα ανακινήθηκε προ ημερών και από τον Αμερικανό πρέσβη). Αλλά σε ένα δεκαήμερο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετέχει στην πορεία του ΠΑΜΕ και των αναρχικών, προς την Αμερικανική πρεσβεία, βροντοφωνάζοντας “αμερικάνοι φονιάδες των λαών…”.
Στην πράξη όμως αυτό το πολιτικό περιβάλλον, του Συριζαισμού, (ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) της νοοτροπίας και της μοναδικής ικανότητας του Αλέξη Τσίπρα, θέλουν (από εδώ και πέρα) οι δανειστές για να αποφύγουν να στριμώξουν τα κοινοβούλια τους με νέο δανειακό πακέτο στην Ελλάδα.
Το ίδιο “επιχειρηματικό περιβάλλον” αποζητούν και 50-100 κρατικοδίαιτοι που έχουν βάλει ήδη εμπρός… να “αξιοποιήσουν” την αποκρατικοποίηση πριν χάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οπότε η όποια “αντίσταση” του (δυστυχώς περιθωριακού) ποσοστού των μικρομεσαίων, των επαγγελματιών, των ανέργων, των νοικοκυραίων, και των συνεπών αστών αφήνει αδιάφορους τους δανειστές και τους κρατικοδίαιτους. Η υποθηκευμένη Ελλάδα, μέχρι το 2118, με εποπτεία μέχρι το 2060 και με τους “προοδευτικούς αριστερούς” φρουρούς του κρατισμού και διανομής της κρατικής πίτας έχει ανάγκη τον Συριζαϊσμό της. Έχει ανάγκη και Τσίπρα της… (ανεξαρτήτως κυβερνήσεων).
Του Γιώργου Κράλογλου
