Του Μανώλη Κοττάκη
Το πανεπιστημιακό άσυλο στην πατρίδα μας νομοθετήθηκε μετά την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο, τη βραδιά της 17ης Νοεμβρίου 1973. Καθιερώθηκε εις ένδειξη σεβασμού στη διακίνηση των ιδεών. Με τον νόμο Πανούση – Κλάδη, ο οποίος ψηφίστηκε το 1982, επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, εξειδικεύτηκε και έλαβε την τελική μορφή του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, με ευθύνη της Αριστεράς και των παρατάξεών της, οι οποίες μεσουρανούσαν στο πανεπιστήμιο, η έννοια του ασύλου διευρύνθηκε και αλλοιώθηκε. Δεν προστάτευε πλέον μόνο την ελεύθερη σκέψη, αλλά και πράξεις ανομίας. Σταδιακά, το ελληνικό πανεπιστήμιο κατέστη ιδιαίτερη δικαιική τάξη, με προνομιακό πεδίο ετεροδικίας για παρανομούντες πάσης φύσεως: αναρχικούς, μπαχαλάκηδες, διακινητές ναρκωτικών, αλλοδαπούς επιδιδόμενους σε παραεμπόριο κ.λπ.
Παρά την αλλοίωση και τον εκφυλισμό του, όμως, η Αριστερά επέμεινε να υπερασπίζεται το άσυλο ακόμη και σε περιπτώσεις που «έβγαζαν μάτια»: Οπως, λόγου χάριν, ο ξυλοδαρμός του καθηγητή του Παντείου Αγγελου Συρίγου, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε ανηλεώς από φοιτητές. Ακόμη και σε αυτή την ακραία περίπτωση τραμπουκισμού, η Αριστερά υπερασπίστηκε το άσυλο, το οποίο, μετά το διάλειμμα του νόμου Διαμαντοπούλου, επανέφερε στην πρότερη μορφή.
Η Ιστορία, όμως, κάνει καμιά φορά περίεργες στροφές. Ερχονται, αίφνης, στιγμές που μια ολόκληρη αντίληψη δεκαετιών μπορεί να καταρρεύσει στην πράξη από πρωτοβουλίες «συντρόφων», υπό την ευρεία έννοια. Αυτό υπέστη η Αριστερά από την Τετάρτη το πρωί έως χθες το απόγευμα, όταν ομάδες αναρχικών κατέλαβαν την είσοδο του Πολυτεχνείου και ακύρωσαν, για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, επί ημέρες τον εορτασμό.
Πώς να αντιδρούσε η Αριστερά της φανατικής υπεράσπισης του ασύλου μπροστά σε 100 αναρχικούς, που εμπόδιζαν την κατάθεση στεφάνων, την επίσκεψη στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, την ύψωση των επαναστατικών γροθιών; Να τους έστελνε την Αστυνομία; Θα ήταν ανακόλουθη προς τον εαυτό της. Το άσυλο, τελικώς, προστάτεψε αυτούς που θέλησαν και κατάφεραν να ακυρώσουν τις εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης για το Πολυτεχνείο. Το άσυλο, στην πραγματικότητα, εκδικήθηκε την Αριστερά. Την ακινητοποίησε. Στα ελληνικά, αυτό ονομάζεται… «νέμεσις».
Οταν ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας θορυβήθηκε από την εισβολή αναρχικών ομάδων στο ίδρυμά του (και ζήτησε παρέμβαση της Αστυνομίας), ο υπουργός Παιδείας τον λοιδώρησε επισημαίνοντας ότι «η δημοκρατία έχει κι άλλους τρόπους για να λύνει τις διαφορές». Τώρα, που 100 αναρχικοί στρατοπέδευσαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και δεν επρόκειτο να απειληθούν, μπορεί να μας δείξει ο κύριος υπουργός με ποια ακριβώς μέθοδο λύνει η δημοκρατία τις διαφορές της;
Το πλήγμα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στο ακροατήριό του -ακύρωση, στην ουσία, του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, πρώτη φορά από το 1974, επί των ημερών του- είναι συντριπτικό.
