Μέσες άκρες ό,τι απασχολεί τη Δικαιοσύνη και αφορά κρατικές υποθέσεις σχετίζεται με τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη. Το παρελθόν στοιχειώνει και καταδιώκει τον πρωθυπουργό των Ιμίων, των νοθευμένων στατιστικών για την ένταξη στην ευρωζώνη και της παράδοσης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στους Τούρκους.
Οποτε υπάρχουν βάσιμες υποψίες ή και βεβαιότητες ενοχής και καταδίκες για απάτη, δωροληψίες, υπογραφές συμβάσεων με το αζημίωτο, παραλαβές προβληματικών και υπερχρεωμένων υπηρεσιών, οπλικών και πληροφοριακών συστημάτων από εταιρίες του εσωτερικού και του εξωτερικού, κάπου στην άκρη διακρίνεται μια σκιά: αυτή της περιόδου 1996-2004. Τότε, δηλαδή, που σφραγιζόταν το διαβατήριο της χώρας και του λαού για την κόλαση του Μνημονίου. Ο Ακης Τσοχατζόπουλος με τις μίζες του, ο Τάσος Μαντέλης με τις «προεκλογικές χορηγίες» της Siemens, ο Θεόδωρος Τσουκάτος με τις βαλίτσες γεμάτες μετρητά (από την ίδια εταιρία) που μετέφερε στο ΠΑΣΟΚ, τα χρυσοπληρωμένα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, οι Πολιτιστικές Ολυμπιάδες, η «Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997», όλοι οι σκελετοί στην ντουλάπα ανήκουν στις εφιαλτικές κυβερνήσεις του Σημίτη.
Ενώ ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης και ο θλιβερός επικοινωνιακός περίγυρός του ισχυρίζονταν ότι -ούτε λίγο ούτε πολύ- δεν… υπήρξε σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και ότι δεν είχε αναμειχθεί η κυβέρνησή του στο γέμισμα της χρηματιστηριακής φούσκας με τον αέρα των εντυπώσεων, η Δικαιοσύνη ήρθε να διαψεύσει και αυτόν τον ισχυρισμό. Η «δημοκρατία» έγραψε σχετικά σε άρθρο της: «Και αν ο… καταλληλότερος τότε της διαπλοκής και οι υπεύθυνοι υπουργοί του βρήκαν καταφύγιο στην πολιτική ασυλία και την παραγραφή, συμμέτοχοι και πρωταγωνιστές της λεηλασίας των περιουσιών των Ελλήνων βρέθηκαν στο στόχαστρο της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Η εισαγγελέας του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας Αθηνά Θεοδωροπούλου ήταν πραγματικός καταπέλτης σε βάρος των 36 κατηγορουμένων για το σκάνδαλο με τις μετοχές-φούσκες του Χρηματιστηρίου την περίοδο 1999-2000. Ζήτησε την ενοχή τους τονίζοντας ότι “πλήξατε με τις μεθοδεύσεις τον νόμο της ελεύθερης αγοράς, με τη διόγκωση της τιμής των μετοχών, οι οποίες δεν θα διαμορφώνονταν σε αυτά τα επίπεδα”».
Το φαινομενικά παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ενώ οι κυβερνήσεις Σημίτη και τα πρόσωπα που έπαιξαν κεντρικό ρόλο σε αυτές ελέγχονται ή έχουν ελεγχθεί ή απλά έχουν δώσει καταθέσεις για πράξεις και παραλείψεις τους, ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός δεν έχει εξεταστεί από τις Αρχές, όπως θα έπρεπε.
Δεν αποκλείεται αυτό να οφείλεται στην ισχύ του «συστήματος Σημίτη», το οποίο βύθισε τη χώρα στα δυσώδη έλη της σήψης και της διαφθοράς. Ισως να μην έχει έρθει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου. Θα έρθει, όμως
