Για το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, την λαϊκίστικη πολιτική, την έλλειψη ηγετών με όραμα και πίστη, την αναγκαία άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο αλλά και την μείωση του αριθμού των βουλευτών, έκανε λόγο σε συνέντευξη που παραχώρησε στην κρητική εφημερίδα «Πατρίς» το 2011, ο κ. Τζον Σφακιανάκης ως επικεφαλής οικονομολόγος τότε της Banque Saudi Fransi- που εδρεύει στη Σαουδική Αραβία.
Ο Κρητικός οικονομολόγος που έλκει την καταγωγή του από τον Άγιο Βασίλειο Ρεθύμνου, μίλησε για τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση και κατέθεσε τις δικές του προτάσεις για έξοδο από αυτήν.
Όπως είπε, «το πρόβλημα της Ελλάδας, το σημείο δηλαδή που έχουμε φτάσει, δημιουργήθηκε από τις αρχές του 1980. Ήταν η πολιτική που ακολουθήθηκε τότε, η λαϊκιστική πολιτική, που άνοιξε τα ταμεία και έδωσε πολλά λεφτά στην κοινωνία, στο λαό. Έτσι ο λαός συνήθισε να λαμβάνει τα κονδύλια από τους πολιτικούς, οι οποίοι δημιούργησαν ένα κοινωνικό κράτος χωρίς όμως να μπορέσουν παράλληλα να κρατήσουν τις δημόσιες δαπάνες σε ένα σωστό επίπεδο. Δόθηκαν συντάξεις σε άτομα που δεν τις δικαιούνταν, το συνταξιοδοτικό ήταν ενάντια στην οικονομική λογική ενός κράτους του οποίου τα έξοδα θα ήταν ελεγχόμενα, ή έγιναν διορισμοί σε φορείς όπου δεν υπήρχαν κενά προσωπικού. Το 1980 το έλλειμμα ήταν 28% και το 1990 έφτασε να είναι στο 89%. Αυτό που έκαναν, λοιπόν, οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, δηλαδή, του Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή, ήταν να αγγίξουν την ίδια πλατφόρμα, να ακολουθήσουν την ίδια πεπατημένη. Πού είναι οι ηγέτες με όραμα, πίστη, δυνατότητα, ντομπροσύνη και πατριωτισμό;».
Αναφορικά με την διαπραγμάτευση και την στάση των πολιτικών στις επιταγές της Τρόικας λέει πως «πριν διαπραγματευτεί η κυβέρνηση, οι πολιτικοί θα έπρεπε να βγουν – για αυτό δεν υπάρχουν ηγέτες στη σύγχρονη Ελλάδα με όραμα- και να πούνε στον ελληνικό λαό, χωρίς να σκεφτούν το πολιτικό κόστος, την αλήθεια. Αλλά ακόμη και στην αρχή του πρώτου μνημονίου αυτοί σκεφτόντουσαν την καρέκλα, πώς θα κρατήσουν το κράτος με τους δημόσιους υπαλλήλους, τις ΔΕΚΟ, πως να μη ρίξουν τα ειδικά συμφέροντα, τα συνδικάτα, και το μη βιώσιμο κράτος».
Για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις ανέφερε πως θα έρθουν όταν η Ελλάδα σταματήσει να βουλιάζει και ψηφιστεί ένας ελκυστικός επενδυτικός νόμος. «Οι επενδύσεις χωρίζονται σε δύο τομείς, στον ιδιωτικό και κρατικό τομέα. Ο κρατικός τομέας έχει χρεοκοπήσει, δεν υπάρχουν λεφτά, άρα δεν υπάρχει η δυνατότητα να προχωρήσει σε επενδύσεις. Θα μπορούσε θεωρητικά, αν η Ελλάδα δεν ήταν χρεωμένη τόσο πολύ, να δανειστεί λεφτά ούτως ώστε να μπει αυτό το χρήμα ως επένδυση. Αλλά όταν υπάρχει ένα τέτοιο φοβερό έλλειμμα , η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να έχει ανάπτυξη. Από την άλλη πλευρά, ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώνεται και οι ιδιωτικές ενέργειες δεν είναι αρκετές για να ωθήσουν την ελληνική οικονομία. Υπάρχουν εξαγωγές που καλυτερεύουν αλλά δε δημιουργούν θέσεις εργασίας. Επίσης, ακόμα περιμένουμε αυτό τον περιβόητο επενδυτικό νόμο. Δεν γίνεται η Ελλάδα να σκέφτεται μόνο τα προνομιακά της στοιχεία που μας κάνουν διαφορετικούς και οι γείτονές μας, κυρίως αυτοί που ήταν πολύ πιο πίσω στην ανάπτυξη, να βρίσκονται σήμερα μπροστά από μας και η οικονομία τους καλπάζει, όπως η Τουρκία. Είναι δύσκολο στην Ελλάδα να ανοίξει κανείς μια επιχείρηση και άλλο τόσο πιο δύσκολο να την κλείσει».
Όσο για τις αλλαγές τις οποίες ο ίδιος θεωρούσε αναγκαίες για να βγει γρηγορότερα η χώρα από την κρίση και το αδιέξοδο είναι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και η μείωση του αριθμού των βουλευτών. «Το πρώτο που θα έκανα θα ήταν άρση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα. Είναι μεγάλο το πολιτικό κόστος και ένας πολιτικός δεν θα το αποδεχόταν. Θα έδινα έμφαση στον τουρισμό, τη ναυτιλία, την ενέργεια και την παιδεία, στην οποία υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Οι καλοί και μορφωμένοι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό. Θα ήθελα να υπάρχει ένα fast track των επενδύσεων, όπως την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία. Στο πολιτικό επίπεδο θα ήθελα να είχα τον πλήρη διαχωρισμό των τριών εξουσιών και δεν θα γινόταν κανένας από τους βουλευτές υπουργός. Οι βουλευτές θα έμεναν ως βουλευτές για δύο τετραετίες, δεν θα υπήρχε κανένας καριερίστας. Η βουλή θα είχε 150 άτομα. Θα έκοβα και τους μισθούς των βουλευτών και τις διευκολύνσεις, όχι ότι θα προσέφερε πολλά στο κράτος αλλά θα ήταν συμβολική κίνηση, θα έδειχνε στο λαό ότι πάσχουμε όλοι μαζί»΄.
