Τρίτη, 19 Μαρτίου, 2024

“Kolotumpa” δίχως τέλος ή πώς “η ανάγκη αγιάζει τον Τραμπ”

Την προηγούμενη εβδομάδα, χαράς ευαγγέλια για την ελληνική γλώσσα διεθνώς. Μία ακόμη λέξη, της καθομιλουμένης αυτή τη φορά, μπήκε στα διεθνή λεξικά: “kolotumpa”, χαρακτήρισαν οι ισπανικές εφημερίδες τη στάση του τυχοδιώκτη, ως φαίνεται, ηγέτη της Καταλονίας. Λέξη φυσικά, που δανείστηκαν από την παγκοσμίως πια γνωστή στροφή στην πολιτική πρακτική και ρητορική του Έλληνα Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα. Αυτού, που αφού οδήγησε απερίσκεπτα την ελληνική κοινωνία σε ένα διχαστικό και παράτυπο δημοψήφισμα χωρίς αντίκρυσμα, πήρε την ψήφο που ζητούσε και την πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων. Αφού πρώτα βύθισε τον τόπο ξανά στην ύφεση, επέβαλε κεφαλαιακούς ελέγχους και έδωσε παράταση στο ελληνικό “δράμα” τουλάχιστον για τρία ακόμη χρόνια. Όλα αυτά, στο βωμό της εξασφάλισης αρχικά και της παραμονής μετέπειτα στην εξουσία.

Επί 2,5 χρόνια ο σχολιασμός, η αντιπολίτευση, μα και η ίδια η σάτιρα, ασχολείται με αυτές τις δίχως τέλος ριζικές στροφές της πολιτικής του κ. Τσίπρα και του κόμματός του. Στα εντελώς αντίθετα που υλοποιεί ως Κυβέρνηση από όσα έλεγε επί χρόνια στην αντιπολίτευση, “καβαλώντας” αλλά και υποδαυλίζοντας το κύμα της οργής και της αγανάκτησης, που τελικά τον έφερε, εντελώς ανέλπιστα σε μια γραμμική πορεία των πραγμάτων, στην εξουσία. Μνημόνια φυσικά δεν έσκισε, αντίθετα έφερε και άλλα, πωλήσεις και παραχωρήσεις δεν σταμάτησε, αλλά προχώρησε σε άλλες δίχως προηγούμενο, Αμυγδαλέζες δεν έκλεισε, τρόικες δεν έδιωξε, φόρους αύξησε και κράτος ίδρυσε, προσλαμβάνοντας στρατούς ημετέρων. Και τόσα ακόμη, ων ουκ έστι αριθμός. Πλέον όμως, πέραν της ουσίας και των συγκεκριμένων επιλογών που πραγματοποιεί ως κυνική εξουσία (αμίμητο το “περσινά ξινά σταφύλια” του κ. Αλεξιάδη για τον ΕΝΦΙΑ), παραχωρεί μία μία και τις όποιες σημαίες, τα σύμβολα που χρόνια κράδαινε ως δήθεν αγωνιστική και ασυμβίβαστη Αριστερά.

Σε αυτό τον αναγκάζει και η σύμπλευση με τον λαϊκιστή και σφοδρό Δεξιό του σύμμαχο, όπου συχνά στη Βουλή αναγκάζεται (αν και το κάνει ασμένως) να υπερασπίζεται τις αλλοπρόσαλλες θέσεις του και να του παρέχει άφθονη κοινοβουλευτική και άλλη προστασία. Έσχατο δείγμα αυτής της αλλαγής, εν είδει Αποστόλου Παύλου, ο έρωτας με τις ΗΠΑ και δη αυτές υπό την ηγεσία του Ντόναλντ Τραμπ! Η αντίθεση με την παγκόσμια πολιτική των ΗΠΑ για την Αριστερά στη χώρα, αποτέλεσε κάτι σαν το Ιερό Δισκοπότηρο, για δεκαετίες. Η αντιπαράθεση και τα αγωνιστικά ένσημα εναντίον της, ήταν κάτι σαν αυτονόητη προϋπηρεσία, αλλά και διαβατήριο για την πορεία στους κόλπους της και την ανέλιξη στα υψηλά κλιμάκια. Και από τις πορείες στους δρόμους της Αθήνας, τα επεισόδια, τις μακροσκελείς αναλύσεις, τα διεθνή ταξίδια και την αλληλεγγύη σε εξτρεμιστικά κινήματα και καθεστώτα (βλ. Τσάβες-Μαδούρο κλπ), φτάσαμε στα χθεσινά αποκαλυπτήρια με τον Πρόεδρο Τραμπ.

Ήταν τόσο προφανή τα χθεσινά και είχαν τόσο δυνατές εικόνες και συμβολισμούς, που από πού να το δει κάποιος πρώτα…Χρειάζονται όμως κάποιες επισημάνσεις γιατί είναι τέτοιο το γενικό μούδιασμα του πληθυσμού από όσα έχουν συμβεί, τέτοιος ο επιγενόμενος “μιθριδατισμός” αλλά και η δεινή επικοινωνιακή συσκότιση από την Κυβέρνηση, που πολλά περνάνε “ντούκου”. Πέραν της ουσίας, που διαχρονικά ήταν πως η στήριξη από τις ΗΠΑ είναι πολύτιμη για κάθε Κυβέρνηση (αλλά αυτό, όλοι οι υπόλοιποι το γνωρίζαμε), ήταν φανερό πως η Κυβέρνηση αναζητούσε όσο ποτέ ένα δυνατό επικοινωνιακό σόου. Κάτι να της ενισχύσει το αφήγημα πως η Ελλάδα επιστρέφει. Στην κανονικότητα, την ανάπτυξη. Η πραγματικότητα λέει πως μετά από τόσες θυσίες, αχρείαστες τα τελευταία χρόνια, αφού οπισθοχωρήσαμε με κόστος που προσδιορίζουν οι ξένοι αναλυτές, μόνο και μόνο για το καπρίτσιο και τις φιλοδοξίες συγκεκριμένων προσώπων, η χώρα παρέμεινε στην ύφεση. Και όλες οι εμβληματικές επενδύσεις είτε καθυστερούν υπερβολικά, είτε αποχωρούν εμφατικά, δίνοντας σαφές μήνυμα στους άλλους “μακριά, μέχρι νεωτέρας”. Η αιμορραγία “μυαλών” λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας και η γενικευμένη ανομία δίνει την εικόνα ανοχύρωτης πολιτείας. Μια εικόνα από το Οβάλ Γραφείο ήταν αναγκαία.

Δεν είναι σαφές πώς και ποιος ευθύνεται για αυτήν την ευρεία συνάντηση, σε επίπεδο εικόνας όμως, ήταν μια επιτυχία. Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, σε συνάντηση με δεκάδες δικούς μας, που μετανάστευσαν ομαδικά εκεί, είτε χρειάζονταν επιτακτικά, είτε όχι; Διακοπές; Για κάποιους, πιθανότατα. Αλλά ελέγχει και κανείς; Από εκεί και μετά, ήταν εμφανές πως ο κ. Τσίπρας αισθανόταν πιο άνετα με τον κ. Τραμπ. Είχε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Από πότε; Μα, από την προηγούμενη εμπειρία, από τον Πρόεδρο Ομπάμα. Τότε, που η σύγκριση ήταν καταλυτική σε βάρος του. Όταν συναντήθηκε με έναν ευγενή, μορφωμένο κοσμοπολίτη που δίδαξε ήθος αλλά και ελληνικό πολιτισμό. Θυμόμαστε και τις εντυπώσεις και δυστυχώς τις εικόνες. Με τον κ. Τραμπ, που στο λόγο του αρκέστηκε στα κοινότυπα “τσιτάτα” τουριστικού φυλλαδίου για τα του ελληνικού πολιτισμού, τον Πρόεδρο με τα πολλά “tremendous”, που χωρίζει τον κόσμο σε “good” “bad”, η κατάσταση φάνταζε πιο εύκολη.

Εκεί όμως άρχισαν τα ωραία. Οι εμφανείς κυβιστήσεις, που πρέπει να έκαναν πολλά στομάχια συνεπών αριστερών να νιώσουν δυσφορία. Η ομιλία του κ. Τραμπ, ήταν αυτή ενός πλασιέ προϊόντων. Που ενώπιον του φτωχού καλεσμένου του, διαφήμισε την πραμάτειά του και διαφήμισε την επιτυχία του, να πουλήσει και άλλα προϊόντα σε εκείνον, που κατά τα λοιπά, ήρθε να πάρει. Και πόσο παράδοξο αλήθεια, για έναν θεωρητικά “αντιμιλιταριστή” αριστερό, να στέκει χαμογελαστός, την ώρα που ο Πρόεδρος τον συγχαίρει που είναι από τους λίγους που συνεχίζει να δαπανά 2% του ΑΕΠ για την άμυνα! Πού να ναι εκείνες οι ώρες, οι πορείες, με αιτήματα πχ αύξησης δαπανών στην Παιδεία, αποσταρτικοποίηση του Αιγαίου (από κύκλους) και τόσα άλλα. Και να ήταν μόνο αυτό; Από τη στάση του σώματος στην ανάκρουση του ύμνου των ΗΠΑ (σεβασμός ναι, αλλά πρωτόγνωρα πράγματα για το συγκεκριμένο), μέχρι τη ρητορική, όλα μια “kolotumpa” άνευ προηγουμένου και απολύτως ενδεικτική.

Το μεγαλύτερο όμως όλη αυτή η ρητορική περί “δύναμης καλού”, υπό την ηγεσία Τραμπ. Στην αμηχανία της ερώτησης για όσα έλεγε παλαιότερα (είπαμε, μας ακούν εκεί έξω), απήντησε με τρόπο που δείχνει την άνεσή του να εκφράζεται, αλλά κυρίως να ξεπερνά δίχως διχασμό φαινομενικές αντιφάσεις, στάσεις ζωής, οτιδήποτε. Ό,τι είναι χρήσιμο, τη στιγμή που χρειάζεται. Μετά, κάτι θα βρούμε, να “στρεψοδικήσουμε”. Οι δικοί μας, πάλι θα τσιμπήσουν. Και στο κάτω κάτω, οι άλλοι καλύτεροι ήταν; Και για να είναι σαφές. Το αν είναι “καλή” δύναμη ή όχι οι ΗΠΑ σήμερα, δεν προκύπτει από τη συμπάθειά μας ή όχι στον Τραμπ, το βίο και την πολιτεία του. Προκύπτει από τα πεπραγμένα του 10 μήνες. Από τη λυσσώδη προσπάθεια ανατροπής ό,τι προοδευτικού πέρασε ο Ομπάμα στη θητεία του (Obamacare, μετανάστες), από την απόσυρσή του από διεθνείς συμμαχίες (κλίμα και τώρα και την Unesco!), από τη ρητορική του ίσων αποστάσεων με ρατσιστικές ή και ναζιστικές οργανώσεις που ξεκίνησε θύελλα εναντίον του και άλλα πολλά. Όλα όσα έχουν εντείνει το διεθνή προβληματισμό κι έχουν απομακρύνει τις ΗΠΑ από τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ βρίθουν οι αναλύσεις στο εσωτερικό τους, για το αν ο εκκεντρικός ηγέτης θα ολοκληρώσει τη θητεία του.

Σε αυτό το σκηνικό, ο δικός μας ηγέτης, που τείνει να ιδρύσει Σχολή κυνισμού και τυχοδιωκτικής πολιτικής, λίγες εβδομάδες αφότου επέμεινε στην έμπρακτη στήριξη στον απομονωμένο Μαδούρο, ανακαλύπτει τις αρετές του Τραμπ και διαχρονικά των ΗΠΑ. Και το ερώτημα δεν είναι τι άλλο πια είναι διατεθειμένος να κάνει, προκειμένου να μείνει εκεί που βρίσκεται. Στην πράξη δεν φαίνεται να υπάρχει όριο. Τουλάχιστον όχι, έως ότου εξυπηρετεί το εκλογικό του αφήγημα. Ούτε ίσως τι μπορεί να νιώθει σκεπτόμενος όλη τη διαδρομή του. Από πού ξεκίνησε, ποιους άφησε διαδοχικά πίσω του. Συντρόφους και σύμβολα που σήμερα λένε τα χειρότερα. Ίσως εκεί στους καναπέδες του Blair House να αισθάνεται πως άξιζαν όλα τον κόπο. Τώρα πια, συνομιλεί με την Ιστορία, από χλιδάτη θέση κι αυτό έχει αυταξία. Αλήθεια όμως, οι αγνοί και απλοί υποστηρικτές πώς νιώθουν; Γιατί δεν μπορεί να νιώθουν το ίδιο, τόσο με τις παλιές επιλογές, όσο και με τις νέες…Είναι ριζικά διαφορετικές, σε όλα, μεταξύ τους. Αν συμφωνούν, σημαίνει απλά, ότι λατρεύουν ένα πρόσωπο. Ότι όλα έγιναν, απλά για να εφαρμόσουν τις ίδιες πολιτικές (χοντρικά) άλλα πρόσωπα. Όλα λοιπόν, στο βωμό της προσωπολατρίας; Της απλής κατάκτησης και άσκησης της εξουσίας, με κάθε κόστος; Αν όχι, τι; Το μούδιασμα και η θυμηδία, δεν δικαιολογούν, ούτε αντιπαλεύουν, τόση αδράνεια και σιωπή.

Του Νίκου Κασκαβέλη

capital.gr
* Νίκος Κασκαβέλης, δικηγόρος (ΜΔΕ, ΜSc)

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΣΑΣΜΟΣ Γ ΚΥΚΛΟΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 91 (VIDEO)

Δείτε τα νέα επεισόδια του γ κύκλου της τηλεοπτικής σειράς ΣΑΣΜΟΣ που βλέπουμε στον ALPHA. ΕΠΕΙΣΟΔΙO 91 Η πολυπόθητη στιγμή έφτασε και ο Μαθιός με την Βασιλική είναι...