Στα καφενεία γίνονται οι σημαντικότερες πολιτικές ζυμώσεις και «βγαίνουν» οι κυβερνήσεις. Οποιος νομίζει ότι αυτό δεν ισχύει πλέον προφανώς είναι βαθιά νυχτωμένος και αποξενωμένος από όσα συμβαίνουν (ακόμα) στη χώρα μας.
Προ ημερών σε ένα καφενείο, με αφορμή το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου, θαμώνας έλεγε θυμωμένα: «Εγώ είμαι δεξιός. Προσπάθησαν να με κάνουν κεντρώο και τώρα μου λένε ότι είμαι φιλελεύθερος. Ε, δεν είμαι τίποτε από τα δύο. Αν αυτοί θέλουν να μετακινηθούν, δεν θα τους ακολουθήσω». Αυτό το περιστατικό, στο οποίο έτυχε να είμαι αυτόπτης μάρτυρας, αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό το σημερινό πρόβλημα της Ν.Δ., που στην πραγματικότητα είναι διαχρονικό: ποια είναι η ταυτότητα του κόμματος και σε ποιον βαθμό διατηρεί με την πάροδο του χρόνου τα ιδρυτικά χαρακτηριστικά του.
Στο παρελθόν η Ν.Δ., που έβλεπε συνεχώς την «πλάτη» του ΠΑΣΟΚ, επιχείρησε τη στροφή στο Κέντρο (ή στον μεσαίο χώρο, όπως βαφτίστηκε τότε για να μην υπάρχουν συνειρμοί), κάτι που αρχικώς απέδωσε, κυρίως επειδή το τότε Κέντρο (ΠΑΣΟΚ) είχε διαλύσει τα πάντα και είχε φθαρεί υπερβολικά. Στη συνέχεια φάνηκε ότι το συγκεκριμένο εγχείρημα έφερε προσωρινά οφέλη και γρήγορα «ξεφούσκωσε».
Τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτάσσει τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της Ν.Δ., προωθώντας μια πολιτική ατζέντα που αποξενώνει σημαντική μερίδα παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων. Για παράδειγμα, στην πρόσφατη μάχη της Βουλής για την αλλαγή φύλου παρότι η κυβέρνηση υπέστη βαριά πλήγματα, η Ν.Δ. αντί να βγει κερδισμένη, μάλλον έχασε. Μπορεί τελικά να ψήφισε «όχι» σε όλα, όμως κατέστησε σαφές με κάθε τρόπο (χωρίς να υπάρχει λόγος) ότι συμφωνεί με τέτοιου είδους νομοθετικές πρωτοβουλίες και η διαφωνία της έχει να κάνει μόνο με διαδικαστικά θέματα. Η συντηρητική παράταξη έστειλε το μήνυμα ότι είναι «ανοιχτή» σε άκαιρες αλλαγές που θίγουν τον πυρήνα της παραδοσιακής οικογένειας.
Η Ν.Δ. δεν τόλμησε να ορθώσει ανάστημα και να δηλώσει ξεκάθαρα ότι διαφωνεί (ή ότι δεν είναι της παρούσης να νομοθετήσει η Βουλή για το εν λόγω θέμα), φοβούμενη να πάει κόντρα στο μιντιακό ρεύμα, παρότι αυτό ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με το κοινό αίσθημα. Ετσι, στη συνείδηση του κόσμου η αξιωματική αντιπολίτευση ταυτίστηκε τελικά με την κυβερνητική πλειοψηφία.
Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας ο Κώστας Καραμανλής πήγε κόντρα στο τότε συστημικό ρεύμα, υπέγραψε υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το θρήσκευμα στις ταυτότητες και στις εκλογές που ακολούθησαν έγινε πρωθυπουργός… Ηταν μια δεξιά επιλογή, που μπορεί να λοιδορήθηκε από γνωστούς αριστερούς αρθρογράφους, αλλά επιβραβεύτηκε από την κοινωνία. Δυστυχώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τολμά τέτοιες ρήξεις ή δεν τον εκφράζει η «δεξιά ατζέντα». Αλλιώς δεν εξηγείται η στάση του…
Κάπως έτσι βρήκε την ευκαιρία ο Βασίλης Λεβέντης να κάνει τη διαφορά, διαβλέποντας σωστά ότι υπάρχει αναντιστοιχία κοινής γνώμης και πολιτικών θέσεων. Οι ΑΝ.ΕΛ. ψήφισαν «ναι επί της αρχής», «παγώνοντας» τους ψηφοφόρους τους, η Ν.Δ. υποστήριξε διά του… αρραβώνος την αλλαγή φύλου και έμειναν μόνο το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή (και τα δύο κόμματα, όμως, έχουν συγκεκριμένο «ταβάνι») να υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη, που, όπως φάνηκε από τις δημοσκοπήσεις, ασπάζεται το 70% της ελληνικής κοινωνίας.
Ο πονηρός Λεβέντης, που αν μη τι άλλο έχει οξυμένα πολιτικά αντανακλαστικά, μυρίστηκε το «κενό» και έσπευσε να το καλύψει με μια… δεξιά κωλοτούμπα. Υποστήριξε με πάθος τις απόψεις της Εκκλησίας, φάνηκε να δίνει τη μάχη μόνος εναντίον όλων και τελικά αποκόμισε ανέλπιστα κέρδη.
Κάπου εκεί, όμως, άρχισε να… το χάνει, αφού η ξαφνική λαϊκή επιδοκιμασία τον οδήγησε σε τρέλες. Από χθες δηλώνει ότι θα παραιτηθεί, αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ανατρέψει το νομοσχέδιο, κανείς όμως δεν πιστεύει ότι εννοεί την απειλή του. Και σε τελική ανάλυση, γιατί μας απειλεί; Θα ζημιωθεί ο τόπος αν αποχωρήσει;
Πάντως, μην αποκλείσετε έπειτα από όλα αυτά να αποτελέσει ο Λεβέντης το εξ ανάγκης «καταφύγιο» δυσαρεστημένων δεξιών, που δεν θέλουν να ψηφίσουν Ν.Δ. ή Καμμένο. Οι επόμενες δημοσκοπήσεις θα το δείξουν.
Δημήτρης Ριζούλης
