Του Νίκου Λακόπουλου
Η μεμψιμοιρία της αντιπολίτευσης για την επίσκεψη στις ΗΠΑ του Αλέξη Τσίπρα- ως πρωθυπουργού και όχι ως διαδηλωτή- απέκρυψε το γεγονός ότι η Ελλάδα- με τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου»- ανήκει οριστικά εις την Δύσιν. Το μόνο που μένει για συζήτηση είναι ο τρόπος. Η «συμφωνία μακράς πνοής» για τις βάσεις που ζητά ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον είναι πιο δουλική- από την στάση του Αλέξη Τσίπρα που σε μια επίσκεψη έθεσε ένα θέμα με πολλές διαστάσεις. Την απόλυτη στήριξη του στις ΗΠΑ- για άμυνα, επενδύσεις, δουλειές.
Ο Τσίπρας δίνει πολλά, αλλά ζητά και πολλά. Η εξωτερική πολιτική είναι δούναι και λαβείν. Ο πολιτικός ρομαντισμός μάλλον χάηκε στις Βρυξέλλες. Φυσικά αυτό είναι μια έκπληξη -έως σοκ- για μια αριστερή κυβέρνηση που θάπρεπε να στηρίζεται στην Ευρώπη πιο πολύ- όπως υποστηρίζουν όσοι βλέπουν ως τις Βρυξέλλες και όχι παραπέρα. Η Ευρώπη ήταν αυτή που «έδειρε» ανηλεώς την Ελλάδα, την ταπείνωσε για να της πρσφέρει βοήθεια, αφού την απείληξε για έξοδο από την ευρωζώνη. Οι ΗΠΑ είναι αυτές που από την εποχή των Ιμίων στήριξαν την Ελλάδα σε βαθμό που ο τότε πρωθυπουργός τους ευχαρίστησε δημοσίως.
Η προσέγγιση του Αλέξη Τσίπρα, αφού περιπλανήθηκε και επισκέφτηκε Ρωσία, Κίνα και …Βενεζουέλα κι ήρθε με άδεια χέρια, στις ΗΠΑ είναι απλή, σαφής και μάλλον σοκαριστική. Δεν θέλει να φύγουν οι βάσεις, αλλά να αναβαθμιστούν, ελπίζοντας να γίνει το ίδιο με χαμηλό κόστος και για τα οπλικά του συστήματα- με πρώτα τα αεροπλάνα. Ουσιαστικά δίνει γη και ύδωρ και ζητά κάτι περισσότερο από στρατιωτική προστασία: να γίνει η Ελλάδα ενεργειακό κέντρο, πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή- δεδομένης της κρίσης των σχέσεων ΗΠΑ- Τουρκίας, Γερμανίας -Τουρκίας. Να αξιοποιήσει δηλαδή την γεωπολιτική της θέση. Λίκνο του πολιτισμού ναι, αλλά με βάσεις- τόπαμε αυτό. Από όσους είπαν το «Μολών λαβέ» δεν έμεινε κανένας.
Κανονικά η αντιπολίτευση -και η Νέα Δημοκρατία- θάπρεπε να συγχαρεί τη στροφή του Αλέξη Τσίπρα προς τον ρεαλισμό και το δικό της δόγμα, το «ανήκομεν εις την δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο σαραντόχρονος αγώνας με το σύνθημα «Έξω οι Βάσεις του Θανάτου»- ‘Ελλάδα -Κύπρος -Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει(!) μάλλον έληξε -με το χρονοδιάγραμμα …αποχώρησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Όλα αυτά ανήκουν στο ειδυλλιακό περιβάλλον περασμένων δεκαετιών με τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα -που έληξαν όλα δυσμενώς για την Αριστερά. Επιπλέον δεν υπάρχει πλέον το …Σύμφωνο της Βαρσοβίας και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ» – Το ίδιο συνδικάτο» σαν αστείο ακούγεται. Όσο και τα λόγια του Μανώλη Γλέζου:
«Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός προσφέρει γη και ύδωρ στη μητρόπολη της παγκοσμιοκρατίας , επεκτείνοντας την παραχώρηση της Σούδας. Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός ξαναγυρίζει την Ελλάδα στην εποχή του Πιουριφόι, όταν οι ΗΠΑ διόριζαν τους πρωθυπουργούς. Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός υμνεί τον πλανητάρχη για τα «δημοκρατικά του αισθήματα». Τότε η υποταγή της χώρας στις ΗΠΑ είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και ολοκληρωτική. Λυπάμαι και οργίζομαι, που η Ελληνική κυβέρνηση αντί να αγωνίζεται για την Εθνική Ανεξαρτησία, διαπραγματεύεται, το σε ποιον συμφέρει περισσότερο να την παραδώσει».
Προφανώς αυτή η ρητορική ανήκει σε ένα παρελθόν -που η Σοβιετική Ένωση ήταν υποτίθεται η Μητέρα των Λαών. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, όπως και ο βρετανικός ήταν κακός, αλλά ο ρώσικος καλός. Ο αγώνας των ιθαγενών κατά του ιμπεριαλισμού είναι μια παλιά ιστορία που δεν αντέχει στη σύγχρονη εποχή, όπου ξεκάθαρα η εθνική ανεξαρτησία είναι υπόθεση οικονομική. Οι πόλεμοι δεν γίνονται ακριβώς με όπλα και η εξάρτηση δεν αφορά τα εδάφη -που άλλωστε όλα τα κόμματα τα ¨ευρωπαϊκά» θέλουν να τα «αξιοποιήσουν» ή και να τα πουλήσουν -αλλά όχι να τα ξεπουλήσουν, όπως θέλουν πάντα οι …Άλλοι.
Προφανώς η Πηνελόπη Δέλτα είναι πλέον μια εθνικίστρια, οι αγώνες για ένωση με την Κύπρο ή την …Βόρειο Ήπειρο, ανήκουν στον περασμένο αιώνα και η Ελλάδα- από τη στιγμή που ο Σημίτης παρέδωσε τον …Οτσαλάν- δεν ανήκει στις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά έχει μια επίγνωση πώς είναι αποικία- αλλάεθνικά υπερήφανη– που μπορεί να επιλέξει τίνος θα είναι και με ποια ανταλλάγματα.
Η διαφορά είναι πως οι νέοι πολιτικοί το κάνουν με πιο κυνικό -δηλαδή …ρεαλιστικό- τρόπο. Η Μεγάλη Ιδέα βυθίστηκε στην Μικρασιατική Καταστροφή με την διαπίστωση πως ο Βενιζέλος έφτιαξε μια χώρα, χάρη σ΄αυτές τις συμμαχίες- προφανώς αποικιακού τύπου. Οι νέοι πολίτες που δεν ψηφίζουν πια κόμματα «πατριωτικά», αλλά κυρίως «ευρωπαϊκά»- πάντα δυτικά- ξέρουν πολύ καλά πως η περίφημη και ηρωϊκή Επανάσταση του ’21- κατέληξε σε μια ήττα. «Δεν χρειαζόμαστε πια άλλους ήρωες» -μόνο περισσότερα χαρτιά υγείας στα σούπερ μάρκετ. Αυτοί που μιλάγανε για Κούγκι, μάλλον θα φύγουν πρώτοι.
Η Ελλάδα απέχτησε «ανεξαρτησία» με την προϋπόθεση να είναι προτεκτεράτο -με ένα συμβόλαιο- στο οποίο δεν εκλήθη καν- και της επιβλήθηκε ξένος βασιλιάς. Τριάντα χρόνια μετά μια επιτροπή -με τον Κανάρη- έσπευσε να παρακαλέσει ένα άλλο βασιλιά -εκλεγμένο!- να δεχθεί τον θρόνο- μετά από έναν ακόμα Εμφύλιο. Η βασιλεία για τον -ρεαλιστή- Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ήταν αναγκαία. Όπως και για τον Ελ. Βενιζέλο, τον Γ. Παπανδρέου -κι ως ένα σημείο τον Κων. Καραμανλή- που θα πρέπει να θεωρηθεί ο ιδρυτής της νεώτερης ελληνικής δημοκρατίας- οριστικά πλέον χωρίς βασιλιά- που νομιμοποίησε το κομμουνιστικό κόμμα κι …αποχώρησε κιόλας από το μισό ΝΑΤΟ.
Από τότε- η Κύπρος είναι μακρυά, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα με ….μεγάλο παρελθόν- και ένδοξους προγόνους – που το ξέρει. Ουσιαστικά η ρήξη με συνθήματα όπως «Έξω για πάντα από το ΝΑΤΟ» -ελλείψει άλλης συμμαχίας- οδηγεί στον απομονωτισμό ίσως και την συρρίκνωση του νεοελληνικού κράτους με εδαφικές παραχωρήσεις σε γείτονες που διατηρούν ζωντανές τις διεκδικήσεις τους και κοιτάζουν με νοσταλγία όχι μόνο τα ακρογυάλια μας. Η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση μάλλον θα σημάνει την απόλυτη χρεοκοπία της χώρας και οι δανειστές- εκβιαστές μάλλον είναι οι σωτήρες της -κι επιτηρητές- όπως πάντα.
Προφανώς κανένας Πιουριφόι δεν διόρισε τον Αλέξη Τσίπρα κι ούτε κανένας επέβαλλε την αγορά αεροπλάνων. Προφανώς δεν ήρθε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, αλλά ένας εκλεγμένος πρωθυπουργός το κάλεσε- και τιμωρήθηκε γι΄αυτό. Αλλά πλέον οι φανφάρες για την γερμανική κατοχή ή το Κούγκι μαζί την αντιμνημονιακή ρητορική κατέρρευσαν μαζί με το πιο αστείο δημοψήφισμα που έγινε ποτέ. Το ιστορικό ερώτημα αν δεν έκανε το ίδιο οποιαδήποτε κυβέρνηση μάλλον έχει απαντηθεί κι απανωτά.
Προφανώς η γελοιοποίηση συνεχίζεται, αλλά ποιος -πλην Χρυσής Αυγής και ΚΚΕ- έχει άλλη άποψη για την εθνική στρατηγική; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης- κακώς- έσπευσε πριν γίνει η διαπραγμάτευση να προσφέρει «συμφωνία μακράς πνοής» -για τις βάσεις. Κι η Φώφη κατηγόρησε τον Τσίπρα όχι γιατί πήγε, αλλά γιατί γύρισε …μια άδεια χέρια. Δηλαδή αυτή θα τα κατάφερνε καλύτερα και το θέμα δεν είναι η πολιτική, αλλά ποιος θα είναι πρωθυπουργός. Μιζέρια.
Υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί χάσαμε τόσα παπούτσια σε διαδηλώσεις κατά των Αμερικάνων – τους «φονιάδες των λαών;» Λογικά οι ΗΠΑ ήταν πάντα σύμμαχοι και το μόνο πρόβλημα με την αμερικάνικη βοήθεια ήταν πως ήταν αντικομμουνιστική. Η ρήξη ήταν για τη χούντα και το Κυπριακό, αλλά ήταν πράγματι έτσι όπως τα λένε οι συνωμοσιολόγοι ή μήπως το σκηνικό θυμίζει τη σκηνή από την ταινία των Μόντι Πάιθονς «τι έκαναν οι Ρωμαίοι για μας;’. Δεν υπάρχει ένα ενδεχόμενο -μικρό- όλα αυτά χούντες κι εμφύλιοι να ήταν πρωταρχικά ελληνικό έργο;
H μυθολογία της ηρωϊκής αντίστασης κατά της «ξενοκρατίας» κατέρρευσε όπως και τα έργα του μεσοπολέμου που εξυμνούσαν τους αδάμαστους «ληστές» των ορέων. Ιστορικά αν και περιμέναμε ως χώρα την βοήθεια από το «ξανθό γένος»- και μερικοί την περιμένουν ακόμα- η μόνη ευκαιρία για μια εθνική ανεξαρτησία -υπό το ΕΑΜ ΕΛΑΣ- ήταν μόνο μία. Η συμμαχία της με τον «αγγλικό ιμπεριαλισμό»- και η απεξάρτησή της από την Σοβιετική Ένωση. Δεν υπήρχε άλλο σενάριο που να μην περιλαμβάνει ήττα- που εν προκειμένω ήταν αυτογκόλ.
Από την εποχή της ….Μάχης της Χαιρώνειας που προηγήθηκε της ρωμαϊκής κατοχής αυτή η χώρα είχε μόνο μια επιλογή. Αν θα υποταγεί- ή θα …συνεργασθεί- με την Ανατολή- όπως έκανε η Εκκλησία με την Τουρκοκρατία ή με την Δύση, χάρη στα κανόνια της οποίας -από ένα λάθος!- ψευτοαπελευθερώθηκε αυτή ηαθλία πατρίς.
Η προθυμία του Αλέξη Τσίπρα να συνεργαστεί με το Κακό του δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα καθώς πρέπει να εξηγήσει στα μέλη του κόμματος πως έγινε αυτή η νέα στροφή. Μπορεί να τους πει πως κι ο Μαδούρο το ΔΝΤ καλεί! Πως είχε αυταπάτες όταν έλεγε πως αυτός δεν θα πάει σε …νέα Βάρκιζα. Μπορεί να τους πει -όπως στη ταινία- όταν τον ρωτήσουν τι έκαναν οι Αμερικάνοι για μας πως προσφέρουν επενδύσεις σε ακίνητα, τουρισμό, ενέργεια, πως διασφαλίζουν την άμυνα και τα σύνορα, πως πουλάμε τις βάσεις για την προστασία που μας προσφέουν, πως πιθανόν να γυρίζουν ταινίες χουλγυντιανές εδώ, πως…
Ο Κώστας Ζαχαριάδης -του κόμματος- θα πει «εκτός από αυτό»- και θα συνεχίσει όπως λέει την πορεία από το Πολυτεχνείο στην αμερικάνικη πρεσβεία- ίσως ….γονυπετής, όπως προτείνει ο σκιτσογράφος Χατζόπουλος στην Καθημερινή. Ή ανάποδα από την πρεσβεία στο Πολυτεχνείο, όπως έχει …προταθεί. Πώς βρεθήκαμε από τον Γοργοπόταμο στο Σικάγο;
Θα ξαναρχίσουμε τους αγώνες, αλλά σύντροφοι, ξεκινήσαμε. Αλλά πού ακριβώς πάμε;
