Ημέρα εθνικής ομοψυχίας, αργίας και πανηγυρισμών η χθεσινή, μάς θύμισε το μακρινό 1940 λίγο πριν και οι τελευταίοι γενναίοι Έλληνες μας αφήσουν κληρονομιά την πολυπολιτισμική Ελλάδα. Περίσσεια πατριωτικών μηνυμάτων από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά μάς θύμισε τη διαφορετική προσέγγιση του Εθνικού Αγώνα ανάλογα με το ιδεολογικό υπόβαθρό μας. Κάποιοι είδαν στον δικτάτορα Μεταξά τον ορισμό του εθνικού ευεργέτη, κάποιοι αναζητούν ακόμα την αποκατάσταση της χαμένης εθνικής μας υπερηφάνειας στην ήττα του κομμουνισμού στην εμφυλιακή σύρραξη, που συμπτωματικά ήρθε άμεσα τότε να επισκιάσει το θρίαμβο της Ελλάδας στην τελευταία και μεγαλύτερη των μαχών της ανθρωπότητας.
Αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο και δυστυχώς ασχολίαστο από τους εθνικούς ταγούς είναι ότι στερεύουμε πια από ήρωες. Για πρώτη φορά στην ιστορία της από ιδρύσεως η Ελλάδα αγνοεί τον ηρωϊσμό στο πεδίο τηςμάχης που αφήνει πίσω ανάπηρους, νεκρούς, χήρες και ορφανά. Το χειρότερο όλων εξαφανίζονται οι πραγματικοί ήρωες, πρότυπα της νεολαίας και των νεότερων αγωνιστών, στυλοβάτες ύπαρξης κάθε έθνους. Αυτοί που θα κληθούν να υλοποιήσουν τα λόγια τα παχιά των κρατικών ιθυνόντων που συνεχίζουν να προκαλούν με την υποκρισία τους ενώ γνωρίζουν την πραγματική κατάσταση.
Ασφαλώς θα μπορούσε να κριθεί ως πρόοδος η απουσία συμμετοχής της Ελλάδας από τα πεδία των μαχών, ως ένα επίτευγμα της πολυπολιτισμικής Ελλάδας που πεισματικά δεν συμμετέχει σε πολέμους και συμμαχίες κατά του «κακού», αφήνοντας προφανώς τη βρώμικη δουλειά για τους απολίτιστους. Δυστυχώς τα γεγονότα μας διαψεύδουν. Τόσοι λαοί με θαυμαστά επιτεύγματα όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία όσο και άλλοι ισάξιας δυναμικότητας με τη χώρα μας όπως η Ολλανδία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Τουρκία και πλήθος άλλων για έναν περίεργο ρόλο συνεχίζουν να αναδεικνύουν πραγματικούς ήρωες που θυσιαζονται για την πατρίδα τους και τα συμφέροντα του λαού τους σε πραγματικές και όχι τηλεοπτικές μάχες. Ακόμα και αδύναμες χώρες που πρόσφατα απαλλάχθηκαν από τον κομμουνισμό όπως η Πολωνία, η Ρουμανία και η Λιθουανία έσπευσαν άμεσα τις τελευταίες δεκαετίες να υπερασπιστούν τις σύγχρονες αξίες θυσιάζοντες και ακρωτηριάζοντας νέους.
Μία καραμέλα για έναν εχθρό που έρχεται αλλά ποτέ δεν φθάνει μαζί με υπόθετα φιλειρηνισμού μας βομβαρδίζουν ανενόχλητα προβάλλοντας παθητικά πρότυπα σε καθημερινή βάση και μετατρέποντας την προδοσία σε μία εκμαυλιστική ηδονή. Χείλη παχιά και βαμμένα μας ξεπουλάνε αδειάζοντας τις παρελάσεις από ήρωες, ξεπουλώντας μνημονιακά εθνικά σύμβολα, ήθη και έθιμα. Η μουσουλμανοποίηση των Ανατολικών Νησιών του Αιγαίου αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη εθνικού ξεπουλήματος και λαϊκής ύπνωσης και εφησυχασμού. Μία ανταλλαγή εφήμερου τοπικού οικονομικού κέρδους με προφανείς μελλοντικές ανταλλαγές εδαφών και πληθυσμών. Ανθρώπινα δικαιώματα, μειονότητες, αυτονομίες και αποσχίσεις. Δρομολογίο διεθνές και δοκιμασμένο. Σαν να μην πέρασε μία μέρα από το ’22 και τον ξεριζωμό των Ελλήνων από την Ανατολή. Σαν να ταξιδεύουμε στο χρόνο και να μη διεκδικούμε τίποτα πάλι.
Tο μόνο σίγουρο στο τραπέζι των Ισχυρών και Νικητών είναι ότι κανείς δεν ξεχνάει ποιος ήταν στον πόλεμο και με ποια πλευρά πολέμησε. Αυτό μας έσωσε από το 1940, αυτό μας εγκαταλείπει μαζί με τους ήρωες του. Ας αφήσουν λοιπόν οι ιθύνοντες τις πατριωτικές φανφάρες, ας σκύψουν το κεφάλι στους χαμένους μας πια ήρωες του ’40 να διερωτηθουν γιατί δεν υπάρχουν νέοι θεματοφύλακες και ας σταματήσουν την εθνική υποκρίσια και το ξεπούλημα μας, πριν αναφερθούμε στα σύγχρονα πολεμικά μας εγκλήματα από το 1974 μέχρι σήμερα. Από την εποχή που το διεθνές παρακράτος με τους “Έλληνες” συνεργάτες του απαλλοτριώνει ανενόχλητο την χωρίς ήρωες Ελλάδα, τοποθετώντας Στρατηγούς Καταδρομείς της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να ταυτοποιούν τους κατακτητές μας, τους μελλοντικούς θύτες μας.
Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ο Θεός μας να δίνει χρόνια στον Κυρ Αντώνη Αλεξανδρή της Λέσβου, να βλέπουν για λίγα ακόμη τα παιδιά της Ελλάδας πώς ήταν κάποτε οι Έλλληνες ήρωες…
Χρόνια πολλά και ελεύθερα…
