Οπως φαίνεται, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμπιστεύεται περισσότερο τους τεχνοκράτες απ’ ό,τι τους βουλευτές του!
Κανείς, νομίζω, σε αυτή τη φάση δεν αμφισβητεί ότι η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτο κόμμα. Αυτό (αν και δεν το λένε) το γνωρίζουν και στο Μαξίμου. Το ερώτημα που υπάρχει είναι ένα. Εάν τελικά καταφέρει για άλλη μια φορά η Ν.Δ. το ακατόρθωτο, να μετατρέψει τον… περίπατο με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ντέρμπι. Να αναστήσει, όπως λέγαμε παλιότερα στο ποδόσφαιρο, τον «πεθαμένο» πολιτικά -για μια σειρά από λόγους- ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς οι τελευταίες κινήσεις της ηγεσίας του κόμματος και οι επιλογές του τόσο σε πρόσωπα όσο και σε θέσεις προκαλούν ερωτήματα.
Φαίνεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να ακολουθήσει το μοντέλο διοίκησης του κόμματος, με κάτι παρόμοιο με αυτό που είχε κάνει ο Κώστας Σημίτης. Δηλαδή να εμπιστεύεται περισσότερο τους τεχνοκράτες, που στη συντριπτική τους πλειονότητα αποτελούσαν στο παρελθόν τους καλύτερους συνομιλητές της τρόικας, και να φέρει σε δεύτερη μοίρα τους βουλευτές του κόμματος.
Ισως νιώθει καλύτερα μαζί τους από ό,τι με το πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας, μια και αυτοί ούτε λογαριάζουν ούτε έχουν πολιτικό κόστος. Αυτό όμως να μου επιτρέψετε να πω ότι αποτελεί εκτροπή του δημοκρατικού μοντέλου του κυβερνάν και θεσμοθετείν, ακόμη μια διολίσθηση του κοινοβουλευτισμού.
Αντί δηλαδή να έχουν το βάρος των αποφάσεων αυτοί που κρίνονται από τους πολίτες, που τους ψηφίζουν στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, καλούνται οι διορισμένοι άνθρωποι της αγοράς να διοικήσουν, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Και αυτό είναι τεράστιο λάθος, για να μην πω έγκλημα σε βάρος της ουσίας της δημοκρατίας μας.
Μπορεί οι πολιτικοί να έχουν κάνει λάθη και αυτό αφορά όλα τα κόμματα και όλες τις κυβερνήσεις, αλλά εκείνοι εκλέγονται, εκείνοι κρίνονται και εκείνοι στο κάτω κάτω πληρώνουν το κόστος, μια και οι πολίτες μπορούν να τους στείλουν σπίτι τους.
Να μεταβάλλουμε το πολίτευμα σε… αριστοκρατικού τύπου, αντί να επιστρέφουμε σε μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού, μάλλον δεν αποτελεί πρόοδο αλλά οπισθοδρόμηση. Το δεύτερο ανησυχητικό φαινόμενο είναι οι part time επιλογές του προέδρου του κόμματος. Δεν μπορεί σε θέση-κλειδί (όπως είναι αυτή του εκπροσώπου) να τοποθετείς πρόσωπο που θεωρεί και πιστεύει ότι μπορεί να είναι με το ένα πόδι στις Βρυξέλλες και το άλλο στην Αθήνα.
Θέλω να πιστεύω ότι πολύ σύντομα η κυρία Σπυράκη θα πράξει το αυτονόητο, παραδίδοντας τη θέση της στο Ευρωκοινοβούλιο σε πρόσωπο ολικής απασχόλησης. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποφευχθούν γκρίνιες, παρεξηγήσεις, λάθη και καθυστερημένα ανακλαστικά. Εκπρόσωπος ή ευρωβουλευτής δεν μπορεί να είσαι από… απόσταση.
Το τρίτο ανησυχητικό φαινόμενο είναι οι παραφωνίες που παρατηρούνται τα τελευταία εικοσιτετράωρα και απειλούν την εσωτερική συνοχή του κόμματος.
Περιπτώσεις και αιτήματα σαν του συμπαθέστατου κατά τα άλλα Κ. Τζαβάρα για αυτονόμηση της εκλογικής περιφέρειάς του μάλλον δείχνουν πρεμούρα πολιτικής επιβίωσης και όχι ώριμες επιλογές ή στρατηγικές.
Το τέταρτο φαινόμενο αφορά την πορεία προς το συνέδριο. Δεν μπορεί να γίνεται και να προχωρά μόνο μέσω των ανθρώπων του γραφείου του εκάστοτε αρχηγού. Στέλνει λάθος μήνυμα, εκτός του ότι φορτώνει τους ίδιους ανθρώπους με πολλαπλά καθήκοντα και υποχρεώσεις.
Δεν θα αναφερθώ στα θέματα πολιτικής ταυτότητας, καθώς θα περιμένω το πρόγραμμα της Ν.Δ., που ναι μεν δηλώνει έτοιμη για εκλογές (ακόμη και αύριο) αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα κάνει και τι θα περιέχει ο προγραμματικός λόγος της.
Στην Πειραιώς πιστεύουν ότι είναι νομοτέλεια ο κ. Μητσοτάκης να γίνει πρωθυπουργός.
Αλλά και μόνο αυτό ως κυρίαρχη αντίληψη φέρνει πιο κοντά την ανησυχία ότι μπορεί τελικά οι εκλογές να γίνουν ντέρμπι.
Νίκος Ελευθερόγλου
