Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Νίκος Παπανδρέου: Ο πορτ-παρόλ της οικογένειας παζαρεύει

Του Γ. Λακόπουλου

Ο Νίκος Παπανδρέου είχε πάντα έναν ιδιαίτερο ρόλο στην οικογένεια Παπανδρέου. Ήταν ο πιο “ατίθασος”, έγραφε βιβλία για να φιλοτεχνήσει τον βίο των μελών της, αλλά ταυτόχρονα επιδίωκε να έχει ρόλο στις κυβερνητικές περιόδους του ΠΑΣΟΚ- χωρίς ποτέ να αναλάβει επίσημη ιδιότητα. Προωθούσε ένα βαλκάνιο -και κάπως λούμπεν- υποκατάστατο των Κένεντι.

Το ξέρουν υπουργοί και διοικητές δημοσίων οργανισμών στις κυβερνήσεις των δυο Παπανδρέου, αλλά και του Σημίτη. Ο αείμνηστος Διαμαντής Πεπελάσης είχε να θυμάται, ως τραπεζίτης, την ημέρα που του τηλεφώνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Αν ξαναπεράσει ο Νικολάκης την πόρτα της τράπεζας, να μου στείλεις την παραίτηση σου”.

Ο “Νικολάκης”, όμως, επέμενε να έχει -παρασκηνιακό-λόγο στη διακυβέρνηση, στην οικονομική πολιτική, στις επενδύσεις. Σα να κέρδιζε τις εκλογές η οικογένεια, όχι ο πατέρας του ή ο αδελφός του. Χωρίς να αναλαμβάνει κανένα αξίωμα που θα τον υποχρέωνε να υπογράφει. Π.χ. επέβαλε την παρουσία του σε μια υπουργική αποστολή στο Κουβέιτ προς δυσφορία της Λούκας Κατσέλη, γιατί “οι Άραβες έχουν καλές σχέσεις με τους Παπανδρέου”- όπως του απέδωσε “Το Βήμα”.

Μετείχε σε κυβερνητικές επαφές με επιχειρηματίες, χωρίς καμία εξουσιοδότηση που θα τον νομιμοποιούσε -όπως είχε κάθε δικαίωμα. Κρίσιμος υπουργός του Γ. Παπανδρέου παραιτήθηκε όταν εισέβαλε στο γραφείο του για του υπαγορεύσει αποφάσεις. Όταν κοινοποιηθεί ο διάλογός τους θα μείνουν όλοι άναυδοι.

Ο Νίκος Παπανδρέου ήταν αυτός που με τη φράση “ το δακτυλίδι ήταν θολό” ανέλαβε να ανέλαβε να ακυρώσει τη θρυλούμενη συμφωνία της οικογένειας με τον Κ. Σημίτη το 1996- για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου -βάσει της οποίας ο Γιώργος χρίσθηκε το 2004, επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στο …διαμέρισμα του τότε πρωθυπουργού. Φέρεται επίσης ανάμεσα σ’ αυτούς που παρότρυναν τον Γ. Παπανδρέου : “Πέταξε έξω από το ΠΑΣΟΚ τον Σημίτη για να αποδείξεις ότι είσαι αρχηγός” – 

όπως και έγινε

Σήμερα ο Νίκος παρεμβαίνει στη διαδικασία ανάδειξης αρχηγού στον “νέο φορέα” με άρθρο του σε ένα συγκεκριμένο περιοδικό στο οποίο αρθρογραφεί από χρόνια. Δεν ενδιαφέρεται για την τύχη του ΠΑΣΟΚ, ή του φορέα, ούτε διατυπώνει κάποια προτίμηση, όπως δικαιούται. Κάνει αυτό που του πάει περισσότερο ως χαρακτήρα: παζαρεύει την ψήφο των “παπανδρεϊκών”. Δίκην εκπροσώπου τους.

Για να κατευθύνει ψήφους σε κάποιον- όπως νομίζει ότι μπορεί- ζητάει ως αντάλλαγμα να διακηρύξει δημόσια πόσο μεγάλος πολιτικός ήταν ο αδελφός του.

Στην ουσία παζαρεύει το τίποτε. Ούτε την εκλογή μπορούν να επηρεάσουν οι λιγοστοί οπαδοί του Γ. Παπανδρέου, ούτε θα ψηφίσουν αγεληδόν. Ήδη κάποιοι πολιτευτές έχουν κάνει τα κουμάντα τους με κριτήριο την τύχη τους στις εκλογικές τους περιφέρειες και δεν περίμεναν τον Υιό Παπανδρέου να τους κατευθύνει. Αλλού είναι το θέμα: στην νοοτροπία που αποκαλύπτει αυτή η παρέμβαση.
Αποφάσεις χωρίς εντολή

Επί της ουσίας η κυβερνητική περίοδος Γ. Παπανδρέου είναι καμμένη από χέρι, για έναν απλό λόγο: Ως πρωθυπουργός πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή.

Εξελέγη με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, με παροχές και υποσχέσεις – από “λεφτά που υπήρχαν”. Όταν ανέλαβε και είδε ότι δεν υπάρχουν- κάτι που ήξερε ήδη χάρη στον ευπατρίδη τότε διοικητή της ΤτΕ Γ. Προβόπουλο, που τον ενημέρωσε – αντί να ζητήσει εκ νέου λαϊκή εντολή με νέο πρόγραμμα , αυτοχρίσθηκε σωτήρας. Έκανε τον διεθνή διαπραγματευτή επί έξι μήνες, ενώ οι υπουργοί του έλεγαν ότι “το προεκλογικό μας πρόγραμμα δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση”.

Πρακτικά εκμεταλλεύτηκε τη δημοσιονομική εκτροπή που κληρονόμησε, δημιουργώντας πρόβλημα χρηματοδότησης, ενώ όταν παρέλαβε τη χώρα οι αγορές ήταν ανοιχτές. Όταν η κατάσταση -για την οποία στο Νταβός του 2010 έδειξε να μην έχει πλήρη εικόνα- του ξέφυγε, οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομική έλεγχο και στην αγκαλιά του ΔΝΤ – έχοντας ανοίξει από πριν προσωπικό δίαυλο με τον Στρος Καν.

Δεν είχε καμία εξουσιοδότηση από κανέναν. Ούτε από τους πολίτες -που για άλλο τον ψήφισαν- ούτε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, ούτε από το υπουργικό Συμβούλιο, ούτε από το κόμμα του – το οποίο αντιμετώπιζε ως φέουδο. Οδήγησε τη χώρα ξυπόλυτη στο Μνημόνιο που αποδέχθηκε- χωρίς οι υπουργοί να ξέρουν για τι πρόκειται, όπως και οι βουλευτές- αλλά δεν κατάφερε καν να υλοποιήσει, ώστε να έχει κάτι να πει.

Στο τέλος πήγε να τινάξει στον αέρα τη χώρα με την τρελή θεωρία του δημοψηφίσματος – για το οποίο δεν ήταν καν έτοιμος. Δηλαδή θέτοντας σε αμφισβήτησή την απόφαση των Ευρωπαίων για το κούρεμα και το νέο δανεισμό. Οι μαρτυρίες από τις Κάννες είναι νωπές. Έτσι έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός στην πολιτική ιστορία που έφυγε χωρίς το κόμμα του να χάσει τη πλειοψηφία στη Βουλή και χωρίς να τον βαρύνει κανένα σκάνδαλο.

Άφησε μόνο ένα υστερόγραφο πονηρίας με τη προσπάθεια να παραμείνει πρωθυπουργός με το όνομα “Φίλιππος Πετσάλνικος” – και ένα δεύτερο θυμηδίας προτείνοντας την Έλσα Παπαδημητρίου ως διάδοχό του. Σε σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Όσο για το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του και το οποίο τον ευεργέτησε, αφού το διέλυσε και το χρεοκόπησε -μαζί με τον Σημίτη που προηγήθηκε, στο τέλος το διέσπασε και για αυτό κατέστη άλλωστε αποσυνάγωγος.


Ποιος υπογράφει την πρόκληση;

Για όλα αυτά όμως ο Γ. Παπανδρέου κρίθηκε και σε ό,τι τον αφορά η συζήτηση έκλεισε. Νόμιμος πρωθυπουργός ήταν, έτσι νόμιζε, έτσι έκανε. Τελεία. Πάντως το θέμα με την πρωθυπουργία του δεν είναι η “Διαύγεια” που αναφέρει σήμερα ο αδελφός του. Ούτε φυσικά η τομή του “OpenGov” που άφησε μια χώρα που καίγονταν οκτώ μήνες χωρίς διοίκηση- για να επιβάλει στο τέλος πρόσωπα της επιλογής του, με διαδικασίες που διαδικασίες που αποφάσιζε μόνος του. Όταν δεν αποφάσιζε συγκεκριμένος εξωκοινοβουλευτικός υφυπουργός, της κατηγορίας των “κηπουρών”.

Η συζήτηση θα σταματούσε εδώ, αν στο ΠΑΣΟΚ εκλάμβαναν ως πρόκληση να ζητεί ο Υιός Παπανδρέου ομολογία πίστεως σαν κομματάρχης του αδελφού του. Αν τα λέει μόνος του δεν έχουν αξία. Δεν εκφράζει κανέναν, ούτε καν την “αίρεση” που ίδρυσε, δίκην κόμματος, ο Γ. Παπανδρέου. Μπορεί να μιλάει εξ ονόματος της οικογένειας του, αλλά όχι του ΠΑΣΟΚ με το οποίο δεν έχει σχέση.

Έχει σημασία όμως αν ο Νίκος μιλάει εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου -και αυτό οφείλει να το ξεκαθαρίσει ο ίδιος. Αν τα λέει ως πορτ-παρόλ, θα πρόκειται για ανοίκεια πράξη: δοξάστε με, ζητείστε μου συγνώμη, για να σας στηρίξω.

Θα ήταν αδιανόητο ο πρώην Πρωθυπουργός να παζαρεύει με τρόπο που πλησιάζει τον εκβιασμό. Πολλοί προτιμούν απλώς να τον έχει εκθέσει για μια ακόμη φορά ο αδελφός του. Το ζητούμενο τώρα είναι αν κάποιοι από τους υποψήφιους σέβονται τον εαυτό τους.

Π.χ. η Φώφη Γεννηματά που τον επανέφερε και τον έκανε ξανά πρόεδρο της άχρηστης -και δαπανηρής για το ΠΑΣΟΚ, της ανυπόληπτης Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ή ο Γ. Ραγκούσης στον οποίο ρίχνει το γάντι ως πρώην υπουργό του αδελφού του.

Αφού το πράγμα πάει έτσι, να θέσουν ένα ζήτημα: Να δεσμευτεί εγγράφως ο πρώην Πρωθυπουργός ότι αν αναδειχθεί βουλευτής με τον “νέο φορέα “ -παίρνοντας ουσιαστικά μια έδρα που θα έχει κερδίσει άλλος, σε κάποια περιφέρεια- δεν θα αποσχιστεί την επόμενη.

Καθαρά πράγματα. Από όσα λέει ο Νίκος Παπανδρέου σε ένα έχει δίκιο: “Ο υποψήφιος που θα λέει όλη την αλήθεια, χωρίς φόβο, θα κερδίσει το στοίχημα”.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ