Του Μάνου Οικονομίδη
Από εκείνο το… προαιώνιο πρωινό, που ο Περικλής και οι υπόλοιποι (σπουδαίοι και μη συγκρίσιμοι με ό, τι ακολούθησε) αρχαίοι ημών πρόγονοι ανακάλυψαν το πολίτευμα με τις λιγότερες ατέλειες,η ηχώ της Δημοκρατίας μοιάζει να ταξιδεύει διαρκώς σε ένα, κάθε φορά, πιο ενδιαφέρον μέλλον.
Με εφαλτήριο και βαλβίδα ασφαλείας την έκφραση της ελεύθερης βούλησης μιας κοινωνίας για το ποιοί επιθυμεί κάθε φορά να έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη διαχείριση της καθημερινότητάς της, και τη σχεδίαση του μέλλοντός της.
Και με μεγάλο επιταχυντή της θεσμικής ωρίμανσης της Δημοκρατίας, τη διαδικασία των εκλογών. Χιλιοτραγουδισμένων και… ατίθασων, ως προς το πλαίσιο εκδήλωσης της προτίμησής τους, κάθε φορά.
Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι κολυμπάμε σε έναν εκλογικό ωκεανό φουρτουνιασμένο, χωρίς να μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε τις ιδιαιτερότητες του… ανέμου.
Οι εκλογές λοιπόν, σχεδόν παντού και πάντα, κερδίζονται στον (λεγόμενο) μεσαίο χώρο. Στην κοινωνική γειτονιά στην οποία σεργιανίζουν οι μη δεδομένοι ψηφοφόροι. Οι περισσότερο σκεπτόμενοι πολίτες. Εκείνοι που δυσπιστούν κάθε φορά για τους νέους… σωτήρες, και δεν σπεύδουν να κανιβαλίσουν με περίσσευμα ευκολίας τους προηγούμενους (…σωτήρες).
Στις χώρες του δυτικού πολιτισμού, αλλά και μετά την πτώση του Τείχους… παντού στον πλανήτη όπου επικρατούν συνθήκες έστω και υποτυπώδους Δημοκρατίας, ο μεσαίος χώρος χαρίζει σε έναν κομματικό σχηματισμό την εκλογική νίκη.
Εκεί, στον μεσαίο χώρο, δεν θα βρείτε να σεργιανίζουν τα άκρα. Ούτε οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Δεν θα ακούσετε φωνές υστερίας. Δεν θα συναντήσετε ψυχώσεις…
Εκεί, το ραντεβού είναι μόνιμο και διόλου… τυφλό: Με τη σιωπηλή πλειοψηφία. Που είναι ταυτόχρονα… και τα δυο. Πλειοψηφία και σιωπηλή. Με τη σιωπή της να περιθωριοποιεί τα άκρα, τις υπερβολές και τους ακραίους.
Δηλαδή, όλους εκείνους που, στην πραγματικότητα, συνιστούν φυσική και διαρκή απειλή για την ίδια τη Δημοκρατία.
