Εικόνα πρώτη: οι προλετάριοι – μεταλλωρύχοι με τα κράνη και τα γιλέκα τους έχουν κάνει έφοδο στο υπουργείο Εθνικής οικονομίας, διαμαρτυρομένοι γιατί η σοσιαλιστική κυβέρνηση θα κλείσει την επιχείρηση που δουλεύουν, για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος.
Εικόνα δεύτερη: η γαλαζοπράσινη θάλασσα του Σαρωνικού έχει μαύρες κηλίδες που δημιουργούν έναν περίεργο συνδυασμό χρωμάτων. Θα ήταν ένα παιχνίδισμα του νερού, αν δεν επρόκειτο για μιαν οικολογική καταστροφή, που προκλήθηκε και από την ολιγωρία της σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Τι συνδέει τις δύο εικόνες; Ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την μια πλευρά το δήθεν ενδιαφέρον του για το περιβάλλον και από την άλλη η ολιγωρία του. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για υποκρισία, αλλά αυτή είναι μια ηθική έννοια που συσκοτίζει τα δεδομένα ιδεολογικά και πολιτικά κίνητρα.
Το κυρίαρχο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται πως δεν είναι η προστασία του περιβάλλοντος, αλλά το μίσος του για το επιχειρείν. Την επένδυση στις Σκουριές δεν την θέλουν, γιατί θα αποφέρει κέρδη σε μιαν ιδιωτική εταιρεία.
Αν η εταιρεία ήταν του Δημοσίου δεν θα υπήρχε καμία περιβαλλοντική ανησυχία όπως προκύπτει από την ρυπογόνο λειτουργία των εργοστασίων της ΔΕΗ, που έχουν αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης περιοχής στην Β. Ελλάδα.
Οι εργαζόμενοι στις Σκουριές είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενεργούμενα της εργοδοσίας, όπως τους αποκαλούν τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ, για τον απλούστατο λόγο πως θέλουν να προστατέψουν τις θέσεις εργασίας τους.
Οι κάτοικοι της Βόρειας Χαλκιδικής είναι δήθεν οι πολίτες πρώτης κατηγορίας των οποίων το περιβάλλον πρέπει να προστατευθεί από τις δραστηριότητες της Eldorado.
Οι κάτοικοι της Γλυφάδας ας μην απολαύσουν την θάλασσα τους για καμία δεκαετία. Δεν πειράζει. Είναι πλούσιοι. Ας πάνε κάπου αλλού για να δροσιστούν.
Όλη αυτή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ανακόλουθη. Δεν είναι όμως. Είναι συνεπής προς τα ιδεολογικά προτάγματα της Αριστεράς.
Στις Σκουριές δεν προστατεύεται το περιβάλλον, αλλά καταπολεμείται η ιδιωτική πρωτοβουλία, με παράπλευρη απώλεια τις θέσεις εργασίας των εργατών. Πολιτική σκοπιμότητα, κυνισμός, αναλγησία.
Στον Σαρωνικό επικράτησε μια πρωτοφανής κυβερνητική αδιαφορία, που συνέβαλε στην καταστροφική εξάπλωση της μόλυνσης της θάλασσας, γιατί δεν έπρεπε να αλλάξει η πολιτική ατζέντα στην οποία κυριαρχούσε η εμφάνιση του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ.
Στο κάτω-κάτω, ποιοι θα πληγούν από την μόλυνση του Σαρωνικού; Είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ; Κατά τεκμήριον, όχι. Και όπως διατείνονται ξεδιάντροπα τα κυβερνητικά στελέχη, σε λίγες ημέρες τα νερά θα είναι πιο καθαρά από πριν. Λησμονώντας ή, ακόμα χειρότερα, αγνοώντας πως μια, μικρότερης εκτάσεως, ρύπανση στην Πύλο το 1978, παρήγαγε οδυνηρές συνέπειες για μιαν εικοσαετία.
Σήμερα, την εποχή της παντοδυναμίας της εικόνας, την εποχή που η είδηση τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα, όσες μεθοδεύσεις και να μηχανευτούν οι κυβερνώντες, την αλήθεια δεν μπορούν να την κρύψουν. Και η αλήθεια δεν αφορά την «μικρά και ασήμαντο Πύλο», αλλά ολόκληρη την θαλάσσια περιοχή της Αττικής.
Μια περιοχή στην οποία θα γίνουν δύο μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις. Στο Ελληνικό και στον Αστέρα Βουλιαγμένης. Ε, και τι έγινε, θα πει ο σύντροφος. Θα δώσουμε στον Λάτση το καλύτερο οικόπεδο της Μεσογείου; Μήπως, άλλωστε, οι ψηφοφόροι μας θα μείνουν στον Αστέρα;
Δυστυχώς για τους συντρόφους, η οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό, θα επηρεάσει την ζωή εκατομμυρίων πολιτών και μπορεί να αποτελέσει την πέτρα στον λαιμό τους, που θα τους βουλιάξει στον πυθμένα της θάλασσας.
Του Σάκη Μουμτζή
