Ο λογογράφος του πρωθυπουργού, προφανώς είναι και αυτός νεαρός σε ηλικία και απλώς άκουσε. Δεν βίωσε. Έτσι, είναι λογικό να μην αντιλαμβάνεται τις κολοσσιαίες διαφορές που χωρίζουν τον εργοδότη του από τον Α. Παπανδρέου.
Ο Α. Παπανδρέου ήταν ένας καθηγητής πανεπιστημίου που δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Μιλούσε 3-4 γλώσσες, ήταν κοσμοπολίτης, «έβγαζε γούστα» και ήταν πάντα υπολογίσιμος και από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος, με ένα άξεστο μειράκιο, που δεν γνωρίζει τι είναι μέτρο και τι στρέμμα, δεν γνωρίζει τι είναι η Λέσβος και τι η Μυτιλήνη και τα αγγλικά του είναι επιπέδου linguaphone; Οποιοιδήποτε παραλληλισμοί δεν προσβάλλουν μόνον τη μνήμη του Α. Παπανδρέου, αλλά και τη νοημοσύνη των πολιτών.
Οι Έλληνες πολίτες δεν λησμονούν πως ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν τη στρατηγική επιλογή να συγκυβερνήσουν με την άκρα δεξιά του Π. Καμμένου. Δεν ήταν μια συγκυριακή επιλογή, υπό την πίεση των περιστάσεων, αλλά μια εν ψυχρώ, καλομελετημένη απόφαση.
Την πρώτη φορά, η συμφωνία είχε κλείσει πριν από τις εκλογές και τη δεύτερη φορά επαναεπιβεβαιώθηκε μέσα σε λίγα λεπτά. Το ερώτημα που τίθεται είναι: θα συνεργαζόταν ποτέ ο Α. Παπανδρέου με την ακροδεξιά; Θα συνεργαζόταν ποτέ με την ΕΠΕΝ ή την Εθνική Παράταξη; Τι απάντηση δίνει ο πολίτης; Πολύ δε περισσότερο θα συνεργαζόταν με τον Π. Καμμένο, ο οποίος τον θεωρούσε αρχηγό της 17 Νοέμβρη;
Φυσικά και δεν θα συνεργαζόταν. Ο Α. Παπανδρέου μπορεί να μην είχε τη στρατηγική θεώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μπορεί να ήταν άριστος τακτικιστής, όμως γνώριζε τα ηθικά όρια αντοχής του κόσμου που τον ακολουθούσε. Ποτέ δεν τα ξεπέρασε, ούτε θα τα ξεπερνούσε.
Η συνεργασία του Α. Τσίπρα με τον Π. Καμμένο αποτελεί μια ρετσινιά στην αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, που του στερεί το δικαίωμα να αναφέρεται, για λόγους τακτικής, εγκωμιαστικά προς το πρόσωπο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Το δε επιχείρημα της δήθεν κοινής αντιμνημονιακής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, έχει καταρριφθεί από το γεγονός πως υπογράφουν ό,τι τους φέρνουν οι εταίροι μας. Η αντιμνημονιακή ρητορεία τους όχι μόνον δεν πείθει, αλλά εξοργίζει πλέον.
Τέλος, ο νεαρός αρθρογράφος του Α. Τσίπρα φαίνεται πως αγνοεί ότι ο Α. Παπανδρέου, όταν χρειάστηκε, υπέγραψε δύο φορές εσωτερικά μνημόνια για να σωθεί η χώρα.
Την πρώτη φορά το 1985, όταν και ανέθεσε στον Κ. Σημίτη το πρόγραμμα σταθεροποίησης της Εθνικής Οικονομίας και την δεύτερη φορά το 1994, όταν με τους Γ. Παπαντωνίου και Α. Παπαδόπουλο, προσπάθησε να τιθασεύσει το δημόσιο χρέος. Στον Α. Παπανδρέου πιστώνεται η φράση «το χρέος είτε θα μας καταστρέψει είτε θα το καταστρέψουμε εμείς».
Όλα αυτά, αν δεν τα γνωρίζει ο λογογράφος του πρωθυπουργού, σίγουρα τα γνωρίζουν δύο παλαίμαχοι πολιτικοί. Ο Κ. Λαλιώτης και ο Α. Λιβάνης. Αυτοί γνωρίζουν επίσης άριστα, πως το εναπομείναν 8-12% της Κεντροαριστεράς διαπνέεται από αισθήματα κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Οποιαδήποτε απόφαση, σε επίπεδο κορυφής, για συνεργασία της ΔΗ.ΣΥ. με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα βρεί ανταπόκριση στη βάση της δημοκρατικής παράταξης. Γι’ αυτό και με τις παρεμβάσεις τους δεν επιδιώκουν την προσέγγιση των δύο χώρων, αλλά την παραμονή στον ΣΥΡΙΖΑ των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτούς απευθύνονται.
Αν τον εγκαταλείψουν και αυτοί, τότε η δεύτερη θέση στις προσεχείς εκλογές δεν είναι δεδομένη. Σε αυτή τη στρατηγική εγκλωβισμού εντάσσεται και το χθεσινό άρθρο του Α. Τσίπρα σε κυριακάτικη εφημερίδα.
Πλέον, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και οι εξωτερικοί συνεργάτες της, διαμορφώνουν την τελευταία γραμμή άμυνάς τους, για να αποφύγουν την κατάρρευση.
ΥΓ. Είναι λάθος η αντίληψη πως το συγκεκριμένο άρθρο που υπογράφει ο Α. Τσίπρας αποβλέπει στην αλλαγή της πολιτικής ατζέντας. Απεναντίας, είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδιασμού που θα τον δούμε να αναπτύσσεται στο προσεχές διάστημα.
Του Σάκη Μουμτζή
