Γράφει ο Τάσος Μπανιώρας*
Τις τελευταίες ημέρες μονοπώλησε τον «διάλογο» στα social media η εξίσωση των εγκλημάτων Κομμουνισμού και Ναζισμού. Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με αυτό το ζήτημα. Βλέπετε, ήταν ένα ακόμη πυροτέχνημα ώστε να ξεχνάει ο κόσμος πρακτικά καθημερινά προβλήματα και παράλληλα να φανατίζεται το απογοητευμένο(ή μη) κομματικό κοινό. Τέλος, αν θέλετε να μιλήσουμε για εγκλήματα πολέμου τότε υπάρχουν πολλές συνιστώσες που πρέπει να συνυπολογίσουμε στην παγκόσμια Ιστορία. Απτό παράδειγμα οι ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Ήταν έγκλημα πολέμου ή όχι;
Μία άλλη εξίσωση την οποία είδαμε να υποστηρίζουν αρκετοί τα τελευταία χρόνια ένεκα της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης είναι αυτή του πραγματικού πολέμου και του «Οικονομικού». Θυμάμαι από μικρή ηλικία να ακούω ακόμη και στο σχολείο πως «Ο οικονομικός πόλεμος είναι χειρότερος με τον πραγματικό». Χάριν ευκολίας, δεχόμαστε πως ο λεγόμενος οικονομικός πόλεμος αφορά απλά εκείνα τα συμφέροντα τα οποία επιφέρουν πλήγμα στην Οικονομία ενός κράτους και κατ’επέκταση του λαού. Το πλήγμα αυτό μπορεί να έρθει από άλλα κράτη, τις λατρεμένες μας «αγορές» ή λεγόμενες εταιρείες-κολοσσούς όπου φυσικά το χρήμα είναι πάνω από όλους και από όλα.
Αντιλαμβάνομαι και δέχομαι πως όταν κάποιος έρχεται ως φίλος ή προτάσσει επιχειρήματα ευημερίας, ανάπτυξης, σταθερότητας οικονομικών δεικτών ή οτιδήποτε παρεμφερές και καταλήγει να καρπώνεται (με οποιονδήποτε τρόπο του επιτρέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα) κάποια κέρδη εις βάρος ενός κράτους τότε αυτό σίγουρα θεωρείται αισχρό. Μπορούν τέτοιες περιπτώσεις να μπουν στην ίδια ζυγαριά με τον πραγματικό πόλεμο;
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ την αγωνία ενός στρατιώτη ή αξιωματικού σε μία πολεμική διαμάχη; Έχουμε σκεφτεί την μεταβολή συναισθημάτων όταν προσπαθείς να επιβιώσεις και ταυτόχρονα βλέπεις τον διπλανό σου στο μισό μέτρο να σκοτώνεται; Δεν χρειάζεται καν να αναφερθούν οι καθημερινές κακουχίες ενός πολέμου. Οι κατεστραμμένες πόλεις, οι χαμένες οικογένειες και τόσα πολλά που δεν μπορούμε να διανοηθούμε.
Ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να διανοηθούμε την φρικαλεότητα του πραγματικού πολέμου είναι γιατί εδώ και 2 γενιές δε τον έχουμε ζήσει. Με εξαίρεση την περίπτωση της Κύπρου το 1974, το μεγαλύτερο μέρος των εν ζωή Ελλήνων δεν έχει ιδέα τι θα πει πόλεμος. Με την έννοια πως ότι γνωρίζουμε για τους πολέμους περικλείεται σε μακρινές ιστορίες παππούδων και ιστορικά άρθρα. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για το σύνολο της Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ (όπου ο στρατός είναι επαγγελματικός και μικρή σχέση έχει με τους στρατιώτες του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου).
Ίσως αυτό να είναι συνολικότερο πρόβλημα της Δύσης. Ίσως για αυτό είμαστε τόσο μαλθακοί. Μεγαλώσαμε και τα προβλήματα μας ήταν ασύγκριτα μικρότερα με τις προηγούμενες γενιές που βίωσαν στο πετσί τους τον πόλεμο. Αναφέρομαι τόσο στους στρατιώτες που πολέμησαν όσο και σε πολίτες που έβλεπαν τα παιδιά τους να χύνουν αίμα και τις πόλεις τους να ερημώνουν.
Εν κατακλείδι, την επόμενη φορά που ελαφρά τη καρδία θα μιλήσουμε για «οικονομικούς δολοφόνους με γραβάτες» ας προσπαθήσουμε για 5 λεπτά να αναλογιστούμε την ύβρι που διαπράττουμε σε όσους υποφέρουν σήμερα (ή στο παρελθόν) τις παρενέργειες του πραγματικού πολέμου. Πολύ δε περισσότερο μου φαίνεται αστείο που η νέα γενιά χαρακτηρίζεται ως η πιο αδικημένη. Σίγουρα έχουμε χάσει πολλές ευκαιρίες και πολλές δουλειές δυσανάλογες με τις προσδοκίες μας και τις ικανότητες μας. Αυτή η απόρροια όμως των «οικονομικών πολέμων» δε συγκρίνεται με όσα βίωσαν προηγούμενες γενιές.
* Προς αποφυγή παρεξηγήσεων δηλώνω πως δεν κάνω ρεπορτάζ, δεν είμαι επαγγελματίας αρθρογράφος ούτε παριστάνω τον «Αναλυτή». Το παραπάνω άρθρο είναι καθαρά άρθρο γνώμης με το οποίο μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει.
