Του Άγη Βερούτη
Χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης είναι η επιθυμία για την βελτίωση της ζωής.
Ο ελεύθερος Άνθρωπος είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κομμάτια από το παρόν του αυτοβούλως, στην επιδίωξη της ευτυχίας του, δηλαδή μια μελλοντική εκδοχή του εαυτού του που θα είναι καλύτερα από τον σημερινό του εαυτό. Αυτό λέγεται επένδυση. Χρόνου, προσπάθειας, σκέψης, οικονομικών ή φυσικών πόρων, διάθεσης, και οτιδήποτε άλλο.
Συχνά, αν έχει παιδιά, είναι διατεθειμένος να θυσιάσει και μέρος ή το σύνολο του παρόντος του ώστε τα παιδιά του να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι ευτυχισμένα. Όπως σε κάποιον πόλεμο.
Η έννοια της Κοινωνίας, ως εφεύρημα των τελευταίων λίγων χιλιάδων ετών, βασίζεται στην παραδοχή ότι ο Άνθρωπος καθώς και οι απόγονοί του θα έχουν μια καλύτερη μοίρα ως μέλη μιας συλλογικότητας. Καθώς η Κοινωνία είναι συνισταμένη πολλών Ανθρώπων με κοινές παραδοχές (νόμους ή ηθική) θα διασφαλίζει με την μαζικότητα, την τήρηση κάποιων σημαντικών κανόνων για την ευτυχία ή τουλάχιστον την μη-δυστυχία των μελών της. Αυτό είναι το κοινωνικό συμβόλαιο της συλλογικότητας με τα μέλη της.
Το νομικό πρόσωπο που σήμερα αποτελεί το εκτελεστικό όργανο της κοινωνίας είναι το κράτος.
Εκείνο συλλέγει πόρους από την Κοινωνία σύμφωνα με τις γενικά αποδεκτές ηθικές αρχές και νόμους που διέπουν την λειτουργία της Κοινωνίας, και ανταποδίδει σε αυτήν την βελτίωση της προσδοκώμενης ευτυχίας των Ανθρώπων εντός αυτής.
Όταν οι Άνθρωποι δεν μπορούν να προσδοκούν την βελτίωση της ζωής τους ή των παιδιών εντός μιας δυσλειτουργικής Κοινωνίας, τότε φεύγουν και μεταναστεύουν σε άλλες κοινωνίες που να πληρούν τις προϋποθέσεις, ή αν δεν μπορούν να φύγουν από αυτήν, τότε προσπαθούν να αποφύγουν την κατασπατάληση των διαθέσιμων πόρων τους προς την Κοινωνία. Προσπαθούν δηλαδή να διασώσουν τον χρόνο, χρήμα, προσπάθεια και πόρους.
Ειδικά αν μια κοινωνία βρίθει στα φαινόμενα ανισονομίας και προνομιούχων μειονοτήτων σε κόστος της πλειοψηφίας, η κοινωνία καταρρέει.
Δυστυχώς ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία όπου το κοινωνικό συμβόλαιο έχει διαρρηχθεί.
Το Κράτος αποσπά βίαια τεράστιο ποσοστό (70%-90%) από τους πόρους που δημιουργούν μέσα στην κοινωνία πολλά από τα παραγωγικά μέλη της, και το αναδιανέμει σε μη-παραγωγικά μέλη της (που δεν έχουν κάποια αναπηρία ή ασθένεια ή ανικανότητα, για να θεωρηθεί κοινωνική πρόνοια) χωρίς ανταπόδοση στους πρώτους.
Η Κοινωνία μας καταρρέει όχι γιατί δεν παράγει, αλλά διότι οι παραγόμενοι πόροι αναδρομολογούνται σε απαράδεκτα υψηλό ποσοστό και χωρίς ανταποδοτικότητα, από τους παραγωγικούς στους μη-παραγωγικούς.
Ακόμα και αν μέσα από τη δήμευση των περιουσιών όλων των “άλλων” καταφέρει να κρατηθεί στο σημερινό γαϊτανάκι για λίγο παραπάνω, η κατάρρευση είναι νομοτελειακή, απλά και μόνο διότι όσοι Άνθρωποι υπόκεινται στην άδικη αναδιανομή, θα πάψουν να προσπαθούν, να επενδύουν τον λίγο και πολύτιμο χρόνο της ζωής τους και να δημιουργούν, ξέροντας ότι αυτή η δημιουργία δεν θα βελτιώσει το μέλλον τους, καθώς θα αφαιρεθεί και θα αναδιανεμηθεί άδικα και χωρίς ανταποδοτικότητα.
Δυστυχώς, τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποια πολιτική θεωρητικολογία, ώστε να μπορέσει κάποιος να αντιπαραθέσει μιαν άλλη. Είναι μια απλή περιγραφή της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας.
Αν μια Κοινωνία δεν παρέχει δίκαιο όφελος στους παραγωγούς του πλούτου, στον οποίο βασίζει την ύπαρξή της, τότε οι παραγωγοί του πλούτου παύουν την προσπάθεια να τον δημιουργούν και η κοινωνία καταρρέει.
Αυτό που ζούμε δηλαδή σήμερα: Το κράτος να πανηγυρίζει την υπέρβαση του πρωτογενούς πλεονάσματος, μετά από εκατοντάδες χιλιάδες κατασχέσεις και αυθαίρετη βίαιη φορολόγηση, ενώ οι παραγωγοί του πλούτου ψάχνουν τον πιο ανώδυνο τρόπο να σταματήσουν την παραγωγή πλούτου για αυτήν την Κοινωνία.
Αν δεν ξαναδημιουργηθεί ένα αξιόπιστο κοινωνικό συμβόλαιο, εγκαίρως, πριν από την πλήρη κατάρρευση της Κοινωνίας, δυστυχώς η προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον από τα μέλη της, απλά θα εξαϋλωθεί. Εντός πλαισίων της ηθικής πάντα.
Και τότε αλίμονο.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο Twitter: @Agissilaos
