Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Συμπατριώτες: το «κράτος» ή την «πατρίδα»;

Γράφει ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Εάν αναφερθώ σε «μπάχαλο», ίσως κάποιοι με παρεξηγήσουν και να μου προσάψουν «έλλειψη πολιτικής αβρότητας…»

Θα αναφερθώ λοιπόν στην «περίεργη» κατάσταση που προκλήθηκε από τη ρύπανση του Σαρωνικού με τη βύθιση του «Αγία Ζώνη ΙΙ», στη συνέχεια στη σύλληψη πλοιάρχου και Α’ μηχανικού και την απόσυρση του πλοίου «Lassea», στις γοερές κλήσεις της αντιπολίτευσης στον υπουργό Ναυτιλίας κ. Κουρουμπλή «να παραιτηθεί», παράλληλα με επικρίσεις στο έργο του και από κυβερνητικούς βουλευτές, με το Μαξίμου να «τον στηρίζει», και ελπίζω να μην με παρεξηγήσει κανείς καλοπροαίρετος αναγνώστης.

Είχαμε αυτές τις ημέρες και το «ξάφνιασμα» της απόφασης συνεργασίας Ν.Δ. – Δημοκρατικής Συμπαράταξης να «φρενάρουν» το πρωτόγνωρο φαινόμενο όπου οι ΑΝΕΛ «πανηγυρίζουν» καταψηφίζοντας κυβερνητικές τροπολογίες και νομοθετήματα που «υπερψηφίζονται» από την αντιπολίτευση – παρακαλώ να σημειώσετε ότι η λέξη, η έννοια «παράνοια» συνιστά ετυμολογικά σαφέστατο δημιούργημα της ελληνικής γλώσσας…

Τελικά στην πολιτική μας καθημερινότητα, είκοσι τέσσερις μήνες μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τριάντα τρεις μετά την πρώτη του νίκη, ομολογώ ότι με ταλανίζει λιγότερο η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων, που είναι απαραίτητο συστατικό κάθε ευνομούμενης Δημοκρατίας, και περισσότερο η σύγχυση κράτους – πατρίδας…

Στην πατρίδα μας, οι σχέσεις κράτους και πολιτών ήταν ανέκαθεν – και συνεχίζουν να παραμένουν – τόσο δυσλειτουργικές, που επιτέλους ίσως θα πρέπει να τις δούμε και ως εντυπωσιακά…ψυχοπαθολογικές.

Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης (που τα βαθύτερα αίτιά της, μόνιμα και σφαλερά, ανάγονται ή στην Τουρκοκρατία ή σε ξένους… «δακτύλους», και τελευταία σε ψεκασμούς και ληγμένα που έχουν επηρεάσει, λένε, ακόμη και το DNA μας) συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του «κομματικού» κράτους.

Έτσι, ενώ οι Έλληνες θεωρούσαμε – και συνεχίζουμε να θεωρούμε– ότι το κράτος είναι «καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό», ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να βλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος «τον στοργικό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, την παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της κρατικής εξουσίας από το δικό μας κόμμα για να αρμεχτεί από τα… δικά μας παιδιά!…».

Με άλλα λόγια, γενιά τη γενιά, οι Νεοέλληνες αναπτύξαμε τη διπολικού τύπου «σχιζοειδή» συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το κράτος το οποίο όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας, ασχέτως του πού ανήκουμε… κομματικά!

Οι εποχές απαιτούν να θυμηθούμε, ξανά και ξανά, αυτό που προφανώς «κάποιους» βολεύει να συγχέουμε, ότι, δηλαδή, το κράτος δεν είναι η πατρίδα!…

Και δεν είναι εξωπραγματική η εκτίμηση ότι ενώ ο αγώνας έγινε το 1821 «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία» το ελληνικό κράτος από συστάσεώς του ήταν και παραμένει προβληματικό και καταλήγει συχνά έρμαιο στα χέρια κοτζαμπάσηδων, που το ελέγχουν, και ιδιοτελών πολιτών, που ελπίζουν να «βολευτούν».

Σε αντίθεση, η πατρίδα βρισκόταν και βρίσκεται ζωντανή στην ψυχή όλων αυτών που έπεσαν στα πεδία των μαχών και άλλων που «τιμωρήθηκαν» για τη φιλοπατρία τους και όσων παραμένουν όχι απλά Έλληνες αλλά φλογεροί «φιλέλληνες» που η πατρίδα τούς «πληγώνει».

Εδώ και λίγα χρόνια, τα οποία συμπίπτουν με την υποτέλειά μας ως «κράτους» στην ομάδα των «δανειστών», καθώς αποκαλύφθηκε πια ολοκάθαρα και εντυπωσιακά η γύμνια της κομματικής αυτοδυναμίας η οποία στηρίχθηκε από το γαλάζιο και το πράσινο στρατόπεδο στη γνωστή αγγλοσαξονική τακτική του «διαίρει και…βασίλευε», τροφοδοτούμενη από τεχνητές αντιπαλότητες που χώριζαν και στο τελευταίο χωριό της ελληνικής επικράτειας «μπλε και πράσινα» καφενεία, είναι επιτακτική η ανάγκη να διαχωρίσουμε τις δύο παντελώς διαφορετικές έννοιες του κράτους και της πατρίδας.

Θα συνεχίσουμε να συγχέουμε κράτος και πατρίδα και να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας την ιδιοτελή εμμονή στην ταύτιση κόμματος και κράτους ή θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στα κόμματα και στους ψηφοφόρους τους και πως το κράτος δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της «αποκατάστασης» των ψηφοφόρων του που μας έφεραν στην πτώχευση;
Τελικά, είναι πραγματικά ανυπέρβλητης γοητείας και ευστοχίας ο στίχος που δηλώνει ότι στην Ελλάδα (αφού συνεχίζουμε να συγχέουμε το κομματικό κράτος με την πατρίδα):

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και ΟΛΑ τα ίδια μένουν!…»

* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και τώρα Visiting Professor NewcastleBusiness School at Northumbria University, United Kingdom

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ